Σήμερα η στήλη φιλοξενεί το κείμενο του Βαγγέλη Γραντζή, ενός πλημμυροπαθούς από την Κερασιά Μαγνησίας. Ένα κείμενο που μόνο ως χαστούκι στο υποτιθέμενο επιτελικό κράτος μπορεί να εκληφθεί. Ένα χαστούκι για το οποίο μια κανονική κυβέρνηση θα ντρεπόταν να μιλάει για κανονικότητα, έχοντας αφήσει οικογένειες να περιμένουν την αποκατάσταση των σπιτιών τους μέσα στο καταχείμωνο. Γράφει, λοιπόν, ο Βαγγέλης Γραντζής: «Περίμενα. Περίμενα μέρα με τη μέρα, βδομάδα με τη βδομάδα. Κι έτσι πέρασαν δυο μήνες και βάλε. Κανείς. Κανείς δεν εμφανίστηκε με αίσθημα ευθύνης, κανείς δεν ρώτησε για να αναλάβει δράση. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε σοβαρά γι’ αυτό το κατεστραμμένο χωριό». Γράφει για τους ανεύθυνους υπεύθυνους που πήγαν στο χωριό «μόνο για να μαζέψουν τα πεσμένα δέντρα από το ποτάμι και άφησαν πίσω θεόρατες ρίζες, τεράστιους ογκόλιθους, τόνους φερτά υλικά που εμποδίζουν τη ροή του νερού και απειλούν ανά πάσα στιγμή με νέες καταστροφές, με νέο ρήμαγμα τις περιουσίες και τις ζωές μας».

Και συνεχίζει ο Βαγγέλης: «Κάθε τόσο βρίσκομαι εκεί μόνος, αβοήθητος και εξοργισμένος. Ώρες-ώρες σκέφτομαι ότι ακόμα και να εμφανιζόταν κάποιος “υπεύθυνος” να αραδιάσει τα ψέματά του θα ήταν κάτι. Μια ένδειξη ότι μπορεί να υπάρχει έστω λίγη τσίπα, ένα ψήγμα υπευθυνότητας, ένα ξέφτι ανθρωπιάς. Δεν έχει έρθει όμως κανείς, παρ’ όλες τις εκκλήσεις ή και τις πιέσεις. Κανείς». Το σπίτι του Βαγγέλη, όπως και πολλά ακόμα σπίτια του χωριού κινδυνεύουν από μέρα σε μέρα να γκρεμιστούν, αλλά, όπως λέει, αυτό δεν ενδιαφέρει κανέναν στην κυβέρνηση και στην περιφέρεια, που αφήνουν τους πολίτες μόνους, έκθετους και απροστάτευτους μπροστά σε κάθε ατυχία. «Οργίζομαι βαθιά» είναι τα τελευταία λόγια του Βαγγέλη στο μήνυμά του προς το «το σύστημα που εστιάζει στην ατομική προκοπή και στην ιδιοκτησία, αλλά δεν μπορεί να υπερασπιστεί ούτε καν τις ίδιες του τις αξίες»