Συναντηθήκαμε σε ένα ουζερί -μεζεδοπωλείο. Τον είχα συναντήσει πολλές φορές. Για μένα πάντα ήταν ο «Γιώργος ο διανοούμενος». Πολύ διαβασμένο παιδί. Παιδί, δηλαδή γύρω στα πενήντα. Κάθε φορά, είναι πάντα μια καινούργια φορά. Ο ήλιος είναι κάθε μέρα διαφορετικός, όπως έλεγε και ο Ηράκλειτος. Αυτή τη φορά, στο ουζερί, μαθαίνω ότι γνωριζόμαστε δεκαετίες πίσω στο χρόνο. Σε κάποιο σεμινάρια που είχε διοργανώ-σει το ΑΠΕ [Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων] κάπου στη δεκαετία του 1990. Έπαθα πλάκα. Το είχα διαγράψει από το νου.
Ε, και θυμήθηκα ένα ανέκδοτο.
Πάει κάποιος στο σουπερμάρκετ και ζητάει:
- Ένα κιλό Αλτσχάιμερ παρακαλώ.
- Δεν έχουμε τέτοιο τυρί κύριε.
- Δεν έχετε; Αδύνατο! Παντού υπάρχει το τυρί Αλτσχάιμερ.
- Όχι κύριε, εμείς δεν το έχουμε.
- Μα δεν γίνεται αυτό! Τον διευθυντή και γρήγορα.
Έρχεται ο διευθυντής του σουπερμάρκετ.
- Είναι δυνατόν να μην έχετε τυρί Αλτσχάιμερ;
- Δεν έχουμε κύριε. Δεν έχουμε τέτοιο τυρί.
- Ε, καλά. Εδώ μέσα όλοι πάσχετε από Έμενταλ!