Σήμερα ο κόσμος της εργασίας κατεβαίνει στον δρόμο για να υπερασπιστεί τα τελευταία κεκτημένα που έχουν απομείνει όρθια στην επέλαση του νεοφιλελεύθερου οδοστρωτήρα. Το πενθήμερο και το οκτάωρο, το δικαίωμα δηλαδή στη ζωή έξω από τη δουλειά. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με εκτελεστή τον πάντα πρόθυμο -«μην μας παίρνει την δόξα ο Τόμσεν»- Γεωργιάδη, θέτει σε αμφισβήτηση αυτό που διεκδικήθηκε από τους εργάτες στο Σικάγο το 1886: Οκτώ ώρες εργασία, οκτώ ώρες αναψυχή, οκτώ ώρες ανάπαυση.
Στην Ελλάδα, η εργασία βρέθηκε στο στόχαστρο της απορρύθμισης και της εσωτερικής υποτίμησης από τα χρόνια του εκσυγχρονισμού και η επίθεση κορυφώθηκε την περίοδο της κρίσης και των Μνημονίων. Εργαζόμενοι στο Δημόσιο είδαν τα εισοδήματά τους να καταρρακώνονται, εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα έχασαν μισθούς, δικαιώματα, θέσεις εργασίας εξαφανίστηκαν, η ανεργία εκτοξεύθηκε. Παρά τις ασφυκτικές συνθήκες των δημοσιονομικών περιορισμών και των εκβιασμών της τρόικας, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αγωνίστηκε μέχρις εσχάτων και κατάφερε ο κόσμος της εργασίας να ανασάνει ξανά. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε τον δρόμο ώστε να αρχίσουν ξανά οι μισθοί να αυξάνονται, επανέφερε τις συλλογικές συμβάσεις, επανασύστησε και στήριξε αποφασιστικά το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας, άπλωσε δίχτυ προστασίας στους επισφαλείς, στους «αόρατους». Και αυτό αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα επιτεύγματα της διακυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα.
Ποια είναι η πολιτική δύναμη εκείνη, αν όχι η Αριστερά, που θα υπερασπιστεί την εργασία και θα αντιπροτείνει ένα μοντέλο που θα έχει στο επίκεντρο τον εργαζόμενο, απέναντι στις νεοφιλελεύθερες αυταπάτες της «συνεργασίας» μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου, ένα μοντέλο που θα προτάσσει τα δικαιώματα και τη νομιμότητα, ένα μοντέλο που θα ανταποκρίνεται στη σύγχρονη εποχή και στην ανάπτυξη της τεχνολογίας, με λιγότερες μέρες και ώρες εργασίας και υψηλότερους μισθούς; Καθήκον μας, να μην αφήσουμε ούτε ελάχιστο έδαφος σε αυτούς που οραματίζονται γαλέρες και Μεσαίωνα στο όνομα της ανάπτυξης. Με αγώνα στους δρόμους, στο Κοινοβούλιο, και με την υπόσχεση ότι όποια καταστροφή επιφέρει η ιδεοληπτική πλειοψηφία του Κ. Μητσοτάκη, ως πλασιέ των ελίτ, των βιομηχάνων και των εργοδοτών, θα ανατραπεί στην πράξη.
