φωτ. EUROKINISSI/ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΕΜΠΑΠΗΣ
Κυριακή απόγευμα. Η ησυχία από την καθιερωμένη βόλτα στον λόφο Αρδηττού σπάει από κάποιες κραυγές, οι οποίες έρχονται εμφανώς από μακριά και μέσω μικροφωνικής. Μια γρήγορη αναζήτηση στο Διαδίκτυο ήταν αρκετή για να καταλάβουμε τι συνέβαινε στην πλατεία Συντάγματος. Εκατοντάδες πολίτες είχαν συγκεντρωθεί κατά των νέων ταυτοτήτων. Δεν ήθελε πολλή σκέψη. Σε δέκα λεπτά ήμασταν ανάμεσα στο (τουλάχιστον περίεργο) πλήθος.
«Η ψηφιακή ταυτότητα, η ψηφιακή σου φυλακή», «Ορθοδοξία ή θάνατος» και (το αγαπημένο μου) «Η υπέρμαχος στρατηγός των Ελλήνων, να κρατήσετε τις παλαιές ταυτότητες, θα επέμβει ο Χριστός. Άγιος Παΐσιος» ήταν μερικά από αυτά που διάβαζες στα πλακάτ που κρατούσαν στα χέρια τους οι συγκεντρωμένοι. Στην αρχή είχε πλάκα, αλλά κάπου τελειώνει κι αυτή. Όταν ακούς για «κουμούνια» από τους ομιλητές. Όταν διακρίνεις σαφώς νεοναζιστικά μπλοκ. Όταν η αστυνομία είναι ωσεί παρούσα δίπλα σε ακροδεξιούς κουκουλοφόρους και τελικά, έπειτα από παρέμβαση κάποιων περαστικών πολιτών, κάνει μία (ομολογουμένως πολύ ευγενική) προσαγωγή. Καλά έκαναν, αλλά θα έκαναν το ίδιο με αριστερούς ή αναρχικούς; Η απάντηση δόθηκε λίγη ώρα αργότερα, όταν είδα τι συνέβη στη Λάρισα.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς πολιτικός αναλυτής για να αισθανθεί ότι σ’ αυτή τη χώρα εμμέσως σου ζητάνε πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων. Αν κατέβηκες χέρι-χέρι με τη Νέα Δημοκρατία στα συλλαλητήρια κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών, έχεις άλλη μεταχείριση ακόμα κι αν σήμερα είσαι «ψέκας» ή εναντίον της. Αντιθέτως, αν διαμαρτύρεσαι επειδή καταστράφηκε η ζωή σου, τότε τα ΜΑΤ σου ρίχνουν χημικά και κρότου-λάμψης.
Μην απορούμε λοιπόν αν το σκοτάδι που μας περιτριγυρίζει αυξάνεται γιατί κάποιος έχει θρέψει αυτό το έδαφος. Κι αυτός ο κάποιος ούτε θέλει, ούτε μπορεί να αντιστρέψει την κατάσταση. Το χρέος είναι στην Αριστερά, στα κινήματα, στην αλληλεγγύη, στα κοινωνικά μας αντανακλαστικά, στον κόσμο που δεν χωράει σε μια Ελλάδα μιζέριας και σαπίλας.
