Αν και είμαστε στο παραπέντε των εσωκομματικών εκλογών, θα ήθελα να σχολιάσω την θέση ενός εκ των πέντε υποψηφίων, ότι η πράσινη μετάβαση πρέπει να είναι κόκκινη και αν δεν είναι κόκκινη, δεν θα υπάρξει.
Αν η θέση αυτή σημαίνει ότι την αντιμετώπιση της καταστροφικής κλιματικής κρίσης πρέπει να πάρουν στα χέρια τους οι λαοί και να πρωταγωνιστήσουν σε αυτήν οι αριστερές δυνάμεις, θα συμφωνούσα. Όμως, όπως διατυπώθηκε, παραπέμπει στην άρνηση της αυτοτέλειας του οικολογικού ζητήματος και ιδιαίτερα της κλιματικής κρίσης, η οποία συνιστά άμεσο κίνδυνο για την ίδια την επιβίωση της ανθρωπότητας, ανάλογο με εκείνον της πυρηνικής απειλής.
Θα έλεγα, λοιπόν, για την Αριστερά του 21ου αιώνα ότι πρέπει να είναι και πράσινη, αλλιώς δεν θα υπάρξει ως υπολογίσιμο πολιτικό μέγεθος, θέτοντας ως προτεραιότητες διεθνώς τις προαναφερθείσες απειλές, για την αντιμετώπιση των οποίων απαιτούνται οι ευρύτερες δυνατές κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες από τα κάτω προς τα πάνω, δηλαδή, με συμπερίληψη κυβερνήσεων και διεθνών οργανισμών σαν τον ΟΗΕ.
Ευτυχώς, η παγκόσμια κοινότητα κινητοποιείται, παρότι όχι στον απαιτούμενο βαθμό, για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης, την οποία δεν αναγνώριζε ο ακροδεξιός πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, καθώς και ομοϊδεάτες του σαν τον Μπολσονάρο, που έχασε τις προεδρικές εκλογές στη Βραζιλία από τον εμβληματικό Λούλα ντα Σίλβα, ο οποίος έχει θέσει ως προτεραιότητα την σωτηρία του Αμαζονίου, ενός από τους πνεύμονες της ανθρωπότητας, παράδειγμα βιοποικιλότητας.
Το γεγονός, λοιπόν, ότι ο ΟΗΕ έχει λάβει σημαντικές αποφάσεις για την σωτηρία του πλανήτη με την καθοριστική συμβολή και της ΕΕ, οφείλεται στην συμπόρευση ευρύτατων δυνάμεων, πολύ περισσότερο που κράτη-μέλη του παγκόσμιου οργανισμού απειλούνται με εξαφάνιση στην πιθανή περίπτωση που το λιώσιμο των πάγων θα αυξήσει τόσο πολύ την στάθμη των ωκεανών ώστε τα νησιωτικά αυτά κράτη να βρεθούν κάτω από την επιφάνεια.
Η Αριστερά, πέραν των συγκεκριμένων συμφερόντων του κόσμου της εργασίας, νοιάζεται για τις τύχες όλης της ανθρωπότητας, που αν δεν επιβιώσει, δεν θα έχει νόημα καμιά κόκκινη μετάβαση, με την υπέρβαση του σημερινού άκρως επιθετικού νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, για να έρθει στη θέση του ο σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία. Ο στόχος αυτός παραμένει όραμα ακόμα, δεν είναι σήμερα στον ορίζοντα, άρα προκύπτουν ενδιάμεσα καθήκοντα, όπως το να μην αφήσουμε να συνεχιστεί η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, που επίσης απαιτεί ευρύτατες κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες.
Μόνο έτσι θα επιτευχθεί άλλη εύστοχη θέση του ίδιου υποψηφίου προέδρου, ότι η Αριστερά οφείλει να παλεύει διαρκώς για την διεύρυνση των ορίων του εφικτού. Διαφορετικά, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν θα είναι κυβερνώσα, αλλά ίσως και εξωκοινοβουλευτική Αριστερά.
Στη βάση των προαναφερθέντων, είναι εύλογη η υποστήριξή μου στην υποψηφιότητα της Έφης Αχτσιόγλου, που υπόσχεται βήματα στο μέλλον με λογισμό και μ’ όνειρο. Ταυτόχρονα, θεωρώ ότι και οι πέντε υποψήφιοι προσφέρουν στην κοινή μας υπόθεση, σε μια περίοδο που η κυβέρνηση Μητσοτάκη, όχι μόνο δεν κάνει τίποτε σωστό, αλλά είναι και ηθικά έκθετη με δηλώσεις σαν εκείνη του υπουργού Ναυτιλίας Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη για την εν ψυχρώ δολοφονία του 36χρονου Λασιθιώτη Αντώνη Καρυώτη στο λιμάνι του Πειραιά, με κραυγαλέα απουσία του Λιμενικού.
* Ο Πάνος Τριγάζης είναι δημοτικός σύμβουλος και εκ νέου υποψήφιος στον Βύρωνα
