Κοιτάχτηκε το πρωί στον καθρέφτη. Πέρασε την παλάμη πάνω από το σαγόνι του. Όχι, δεν είσαι έτοιμος ακόμα, μουρμούρισε. Τα γένια του ήθελαν τουλάχιστον άλλη μια μέρα για να του δώσουν την εικόνα τού επιμελώς ταλαιπωρημένου. Λίγο ακόμα υπομονή και αύριο θα είσαι έτοιμος για να σταθείς περίλυπος, αλλά και αποφασισμένος για ριζικές αλλαγές μπροστά στο τηλεοπτικό κοινό σου, είπε στον εαυτό του. Δεν ήταν η πρώτη φορά, εξάλλου, που θα έμπαινε στον ρόλο αυτόν. Το είχε δοκιμάσει ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν και τα αποτελέσματα ήταν εξαιρετικά.

Γένια τριών ημερών, βλέμμα που εναλλασσόταν μεταξύ θλίψης και δυναμισμού, φωνή που κόμπιαζε στους αστερίσκους του λογογράφου και πάντα ένα φινάλε που να παραπέμπει στις ευθύνες κάποιων άλλων. Πετυχημένη συνταγή, που δεν την αλλάζεις. Το μόνο που φρόντιζε πάντα να αλλάζει ήταν «οι άλλοι». Οι φταίχτες.

Τη μια οι προηγούμενοι, την άλλη το χιόνι που έπεσε μεσημέρι, την άλλη η ατομική ευθύνη όσων αρρώσταιναν και πέθαιναν, την άλλη η ώρα η κακιά, την άλλη ο σταθμάρχης, την άλλη οι επιχειρησιακές αστοχίες κάποιων τροχονόμων, την άλλη η κλιματική αλλαγή και πάει λέγοντας.

Έτσι και τώρα, το μόνο που θα αλλάξει θα είναι αυτοί που θα πάρουν στους ώμους τους την ευθύνη του κακού. Τώρα θα φταίνε οι μετανάστες για τον Έβρο, οι Ρομά για τη Φυλή και την Πάρνηθα, τίποτα Ρωσοπόντιοι για τον Ασπρόπυργο και οι γνωστοί άγνωστοι πράκτορες για τα νησιά.

Έτοιμο το σενάριο, και το κοινό εν αναμονή για ακόμα ένα επεισόδιο της γνωστής τηλεοπτικής σειράς, με το διαφημιστικό τρέιλερ να μας το έχουν προβάλει από χθες.

Και είτε ανοίγεις το παράθυρο είτε ανοίγεις την τηλεόραση, να σε πνίγουν η κάπνα και ο ρατσισμός.

Κι εμείς απλώς να περιμένουμε να μεγαλώσουν τα γένια του...