Πέθανε ο Τσάβες. Αυτός ο μυστήριος σύντροφος που στα χρόνια της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας, αρνήθηκε να συμβιβαστεί με το όραμα των ΗΠΑ και των απογόνων της σχολής του Σικάγο. Αρνήθηκε να γίνει ανδρείκελο της Ουάσιγκτον. Μίλαγε για τον Μπολίβαρ, τον Τσε, τον Αλιέντε, όμως αυτός ήθελε να πάει μέχρι το τέλος. Να ζήσει τη μέρα που η “πίσω αυλή των ΗΠΑ”, θα γίνει μια ήπειρος όπου η δημοκρατία, η αλληλεγγύη και η κοινωνική δικαιοσύνη θα είναι κοινό κτήμα των ανθρώπων από τη Μανάγουα ως τη Γη του Πυρός. Ο Πρόεδρος Τσάβες δεν θα κριθεί από την Ιστορία, όπως αρκετοί γράφουν σήμερα στα φύλλα του αστικού τύπου σε όλο τον κόσμο. Έχει ήδη κριθεί από το λαό του και από τους λαούς της Λατινικής Αμερικής.
«Δεν υπάρχει επιστροφή» είχε υπογραμμίσει σε μία από τις πολλές ομιλίες του, μπροστά σε πλήθος κόσμου. Αυτές τις ομιλίες που κρατούσαν 2 και 3 ώρες, και εμείς στην Ευρώπη τις βλέπαμε και αναρωτιόμασταν αν αυτό είναι στοιχείο μονομανίας η όχι. Να που δεν ήταν, γιατί τελικά είχε πολλά να πει, για αυτά που είχε κάνει, για όλες τις μεταρρυθμίσεις που εφάρμοσε, για το 1,6% του ΑΕΠ για την Υγεία το 2000, που έγινε 7,7% σε έξι χρόνια, τους 100.000 συνεταιρισμούς και τα 30.000 κοινοτικά συμβούλια που άνθισαν επί Προεδρίας του, είχε πολλά να πει για το πώς μείωσε την φτώχεια από το 58% στο μισό σε μόλις δέκα χρόνια. Είχε ακόμη περισσότερα να μας εξηγήσει για το πώς ένας υπερήφανος λαός, ποδοπατημένος από την ίδια του την ιστορία, στάθηκε στα πόδια του και διεκδίκησε μία θέση στις πιο λαμπρές ιστορίες του παγκόσμιου προοδευτικού κινήματος.
Να μας δείξει τον δρόμο, με τα δικά του λάθη, και τις αδυναμίες του, να πάρει έναν λαό από το χέρι και να του δείξει τον δρόμο για το ξέφωτο. Και να αφήσει χώρο και για την υπόλοιπη Λατινική Αμερική να ξεχωρίσει και να προκόψει. Αυτό το κομμάτι της ηπείρου, που υπάρχουν ακόμη Ιθαγενείς, Ινδιάνοι, ντόπιοι από τον καιρό των Ισπανών, λαοί και φυλές που ποτέ δεν επέτρεψαν σε μία ιστορία που κοχλάζει αγώνες εδώ και αιώνες, να της την κλέψουν.
Από τις εποχές του ΜΒR-200 που μετά έγινε συμμαχία και μετά κόμμα και μετά λαϊκό κίνημα και μετά εξουσία. Όταν το υπόλοιπο αριστερό κίνημα διψούσε για ελπίδα, και έχοντας τσακιστεί από την πτώση της «μητέρας όλων», 3-4 χρόνια μετά ο Hugo Chavez, μας έμαθε ότι δεν υπάρχει μία λύση άλλα πολλές, πολλά μονοπάτια για να ξεγελάσεις την απέναντι τάξη και εν τέλει να την τσακίσεις. Ότι αν θέλεις να ονειρευτείς το μέλλον σου ξανά από την αρχή, χωρίς αφέντες και προστάτες, θα πρέπει να δημιουργήσεις νέα υλικά. Η αφοσίωση, η αλληλεγγύη, η δημοκρατία, στο πιο σκληρό αμόνι την ταξικής πάλης, της πάλης ενάντια στην αστική τάξη που είχε στρογγυλοκαθίσει εδώ και δεκαετίες στην χώρα εκείνη.
Στους αγώνες του τότε, στις νίκες των λαών πάντα ο Hugo Rafael Chávez Frías θα δείχνει πως είναι να κάνεις έναν ολόκληρο λαό να πιστεύει στην δύναμή του. Γιατί όντως, δεν υπάρχει επιστροφή, όπως και εδώ στα δικά μας, άλλος δρόμος δεν υπήρχε και ούτε θα υπάρξει ποτέ.
*O Στέλιος Φωτεινόπουλος και ο Δημήτρης Καραμάνης είναι μέλη της Επιτροπής Διεθνών της Νεολαίας Συνασπισμού
