Από το failedevolution.blogspot.gr
(σ. Left.gr: προσθέσαμε μερικούς μεσότιτλους για ευκολότερη ανάγνωση)
Το λεωφορείο γλιστρούσε μέσα στον δρόμο της Βολιβιανής ζούγκλας, με ευαγγελική μουσική να ακούγεται από τα μεγάφωνα. Η βροχή έσταζε με σταθερό ρυθμό μέσα από τις τρύπες της οροφής καθώς το όχημα τραντάζονταν, πέρασε τα φώτα μικρών χωριών και το απέραντο σκοτάδι του Chapare, μια τροπική περιοχή στο κέντρο της χώρας. Στο τέλος, η βροχή έδωσε την θέση της στην αυγή και ένας ζεστός ήλιος έκαψε το υγρό λεωφορείο καθώς διέσχιζε την πόλη Σάντα Κρουζ, όπου το 2003 διεξάγονταν η Προεδρική Ιβηρο-Αμερικανική Σύνοδος. Στις παρυφές της πόλης, ο Πρόεδρος της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες, είχε μιλήσει νωρίτερα σε ένα στάδιο γεμάτο με Βολιβιανούς αγρότες κόκας που κουβαλούσαν σακούλες με πράσινα φύλλα και ανθρακωρύχους με μικρές Βολιβιανές σημαίες να ανεμίζουν στα κράνη τους.
Ο Τσάβες καθήλωσε το κοινό για ώρες, μιλώντας για μπέϊσμπολ και για τον Σιμόν Μπολιβάρ, κριτικάροντας τον πόλεμο του Τζορτζ Μπους στο Ιράκ και συγχαίροντας την Βολιβία που είχε πρόσφατα εκδιώξει έναν νεοφιλελεύθερο πρόεδρο μέσα από λαϊκές διαδηλώσεις. Έβγαινε καπνός πάνω από το πλήθος, προερχόμενος από ψησταριές και περιστασιακά πυροτεχνήματα καθώς ο πρόεδρος της Βενεζουέλας συνέχιζε την ομιλία του μέσα στη νύχτα.
Εδώ βρισκόταν ένας πρόεδρος που σημαδεύτηκε από τις κινήσεις και την πολιτική που τον χαρακτήριζαν. Το Κίνημα των Ακτημόνων της Βραζιλίας τον επευφημούσε σε μια σκονισμένη συγκέντρωση στο Πόρτο Αλέγκρε το 2005, καθώς ο ίδιος ανακοίνωσε ότι η Μπολιβαριανή Επανάσταση της Βενεζουέλας (που πήρε το όνομά της από τον ηγέτη της ανεξαρτησίας της Λατινικής Αμερικής), ήταν ένα σοσιαλιστικό πολιτικό σχέδιο. Και το πλήθος τρελάθηκε αργότερα την ίδια χρονιά στην Αργεντινή, καθώς ο Τσάβες, μαζί με Μαραντόνα, γιόρτασε το θάνατο της Ζώνης Ελευθέρων Συναλλαγών της Αμερικανικής ηπείρου.
Σε αυτές τις συναντήσεις, αυτό που ήταν πάντα το πιο εντυπωσιακό σχετικά με τον Τσάβες, δεν ήταν τόσο πολύ αυτά που έλεγε ή έκανε, αλλά ο πολιτικός χώρος και η στιγμή που τον περιστοίχιζαν. Από τους αγρότες κόκας της Βολιβίας οι οποίοι έβρισκαν κοινό έδαφος με την αντι-ιμπεριαλιστική του στάση, έως τους πολλούς συντρόφους αριστερούς προέδρους της Λατινικής Αμερικής που ανέλαβαν την προεδρία των χωρών τους κατά τη διάρκεια των 14 χρόνων του στην εξουσία, ο Τσάβες προσδιορίστηκε από μια εποχή και ένα κίνημα στη Λατινική Αμερική, που είναι κάθε άλλο παρά εξαντλημένο.
Ως μια φιγούρα της σύγχρονης Αριστεράς της Λατινικής Αμερικής, βοήθησε στο να δημιουργηθεί ένας χώρος για άλλους προέδρους, είτε με τον Ραφαέλ Κορρέα του Εκουαδόρ που έδιωξε μια αμερικανική αεροπορική βάση, ή τον Έβο Μοράλες της Βολιβίας που εθνικοποίησε τις βιομηχανίες φυσικού αερίου στη Βολιβία. Το προοδευτικό σύνταγμα που ο Τσάβες βοήθησε να επανασυνταχθεί, παρείχε ένα πρότυπο για άλλες κυβερνήσεις να ακολουθήσουν κατά την τελευταία δεκαετία. Τα περιφερειακά μπλοκ για τα οποία εργάστηκε προκειμένου να δημιουργήσει προωθημένες Νότο - προς - Νότο οικονομικές και πολιτικές συμμαχίες, παρείχαν μια δυνατότητα ελέγχου της αμερικανικής στρατιωτικής δύναμης στην περιοχή, και ενθάρρυναν τις αριστερές και οικονομικές πολιτικές των προέδρων σε όλη τη Λατινική Αμερική.
Η ΜΠΟΛΙΒΑΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ
Πέρα από αυτή την περιφερειακή επιρροή, μερικές από τις μεγαλύτερες κληρονομιές του Τσάβες δεν βρίσκονται στο προεδρικό μέγαρο, αλλά στους δρόμους, στα εργοστάσια και τις γειτονιές της Βενεζουέλας, ανάμεσα στους ακτιβιστές, τους εργάτες και τους γείτονες που έχουν δημιουργήσει την Μπολιβαριανή Επανάσταση από κάτω προς τα πάνω.
Από τα κοινοτικά συμβούλια έως τα εργοστάσια που λειτουργούν από τους εργάτες, η Βενεζουέλα είναι ένα μέρος με μερικά από τα πιο εξελιγμένα και επιτυχημένα πειράματα στον κόσμο όσον αφορά την άμεση δημοκρατία, τον σοσιαλισμό και την διαχείριση από τους εργαζόμενους. Ενώ ο Τσάβες ήταν μια κεντρική φυσιογνωμία στην ανάπτυξη πολλών από αυτά τα σχέδια και πρωτοβουλίες, οι άνθρωποι της Βενεζουέλας είναι εκείνοι που τα έφεραν στη ζωή και θα τα κρατήσουν στη ζωή μετά τον θάνατό του. Πολλά από αυτά τα προγράμματα δεν τα χαρακτηρίζουν γραφειοκρατικές κρατικές πολιτικές από πάνω προς τα κάτω, ή, κυβερνητική χρηματοδότηση προκειμένου να δημιουργηθεί εκλογική υποστήριξη. Πρόκειται για τα έργα των ανθρώπων που χρησιμοποιούν την Μπολιβαριανή Επανάσταση ως ένα βασικό λαϊκό εργαλείο.
Από την ανάληψη των καθηκόντων του το 1999, ο Τσάβες χρησιμοποίησε την θέση του ως ηγέτης και τον πετρελαϊκό πλούτο της χώρας, για να δημιουργήσει προγράμματα που παρέχουν δωρεάν εκπαίδευση, οδοντιατρικές κλινικές και κλινικές υγείας, μεταρρύθμιση για γη και στέγαση, σούπερ μάρκετ επιδοτούμενα από την κυβέρνηση, καθώς και εκατοντάδες χιλιάδες συνεταιριστικές επιχειρήσεις. Στη Βενεζουέλα, όπου μεγάλο μέρος του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, τα προγράμματα αυτά είχαν τεράστιο αντίκτυπο. Άλλες πρωτοβουλίες της κυβέρνησης έχουν βοηθήσει τον ακτιβισμό από τα κάτω, την αυτο-διακυβέρνηση σε τοπικό επίπεδο, καθώς και την άμεση δημοκρατία όσον αφορά τη λήψη πολιτικών αποφάσεων και την χρηματοδότηση.
ΤΟ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ EL 23 DE ENERO ΣΤΟ ΚΑΡΑΚΑΣ
Μια ιστορία από τη γειτονιά El 23 de Enero στο Καράκας είναι χαρακτηριστική τέτοιων προοδευτικών τάσεων. Η γειτονιά El 23 de Enero έχει μια ιστορία κοινωνικής συνείδησης και εξέγερσης. Ως μια φτωχή, εργατική συνοικία, η El 23 de Enero σημαδεύτηκε από την αστυνομία ως μία επικίνδυνη περιοχή, οι κάτοικοι της οποίας θα έπρεπε να ελέγχονται και να καταστέλλονται. Κατά τη διάρκεια συντηρητικών προεδριών, το τοπικό αστυνομικό τμήμα ήταν ένας τόπος βασανιστηρίων και φυλάκισης για πολλούς αριστερούς ηγέτες της κοινότητας. Μετά από δεκαετίες κρατικής βίας, και μετά την εκλογή του Τσάβες, η κοινότητα ήταν σε θέση να διεκδικήσει και να μεταμορφώσει το κέντρο της αστυνομικής καταστολής. Ο Juan Contreras, ένας ραδιοφωνικός παραγωγός, ηγέτης στην κοινοτική οργάνωση Coordinador Simón Bolívar, και για πολύ καιρό κάτοικος της γειτονιάς, μου είπε τον τρόπο που αυτός και οι σύντροφοι του κατέλαβαν το αστυνομικό τμήμα - για δεκαετίες ένα φυλάκιο καταπίεσης της αριστερής οργάνωσης – μετατρέποντάς το σε έναν κοινοτικό ραδιοφωνικό σταθμό και πολιτιστικό κέντρο.
“Αυτό το μέρος ήταν σύμβολο καταπίεσης”, μου εξήγησε ο Κοντρέρας στο στούντιο, που μύριζε φρέσκια μπογιά. “Γι 'αυτό και πήραμε αυτό το σύμβολο και το μετατρέψαμε σε ένα νέο.” Και συνέχισε: “Είναι απόδειξη της επανάστασης που γίνεται από εμάς, τους πολίτες. Δεν μπορούμε να περιφερόμαστε περιμένοντας για την επανάσταση να γίνει για μας. Εμείς πρέπει να κάνουμε τις αλλαγές.” Ο σταθμός λαμβάνει κρατική χρηματοδότηση, αλλά τα μέλη της κοινότητας πάλεψαν σκληρά για το δικαίωμα να διεκδικήσουν το αστυνομικό τμήμα, καταλαμβάνοντας το κτίριο χωρίς να έχουν δικαίωμα. Οι νίκες της El 23 de Enero είναι παραδείγματα για το πώς τα κινήματα της Βενεζουέλας συνεργάστηκαν με την κυβέρνηση Τσάβες, απαιτώντας την προσοχή μέσω της άμεσης δράσης, και στη συνέχεια, σε συνεργασία με την μετέπειτα κρατική στήριξη.
ΤΑ ΚΟΙΝΟΤΙΚΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ
Η τακτική της γειτονιάς El 23 de Enero προκειμένου να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες και τον χώρο που παρέχεται από την κυβέρνηση Τσάβες, διατηρώντας ταυτόχρονα την αυτονομία της βάσης και την δυναμική από τα κάτω, είναι το θεμέλιο για πολλές από τις ελπιδοφόρες κοινωνικές αλλαγές που συμβαίνουν στη Βενεζουέλα σήμερα. Τα κοινοτικά συμβούλια προσφέρουν μια ενδιαφέρουσα ματιά σε μερικά από τα συμμετοχικά ζητήματα της Μπολιβαριανής διαδικασίας. Δημιουργήθηκαν από την κυβέρνηση το 2006 και υπάρχουν χιλιάδες από αυτά σε όλη τη χώρα σήμερα. Η δουλειά των συμβουλίων είναι να ζητούν χρηματοδότηση από την κυβέρνηση, να δημιουργούν κοινωνικά και άλλα προγράμματα και αποστολές στην κοινότητά τους και να ασχολούνται με ζητήματα όπως η διαχείριση των τοπικών προγραμμάτων για την υγεία και το νερό. Ο για πολλά χρόνια Βενεζουελάνος ακτιβιστής Αλφόνσο Ολίβο, πίστευε ότι τα κοινοτικά συμβούλια ήταν “το πιο επαναστατικό μέτρο που έχει λάβει αυτή η κυβέρνηση” λόγω της μεταφοράς της εξουσίας από δημάρχους και κυβερνήτες στους απλούς πολίτες στα συμβούλια. “Οι άνθρωποι είναι ικανοί [για κοινωνικό σχεδιασμό] από μόνοι τους, χωρίς την παρέμβαση του κράτους ή τους γραφειοκράτες αξιωματούχους,” εξήγησε στην εξαιρετική, επιμελημένη συλλογή συνεντεύξεων “Η Βενεζουέλα μιλά! Φωνές από τη βάση”.
Τα κοινοτικά συμβούλια στη Βενεζουέλα δείχνουν την συναρπαστική ώθηση και έλξη που προκύπτει όταν το κράτος δημιουργεί δομές και προγράμματα που χτίζουν κοινοτικούς δεσμούς. Τα συμβούλια είναι μερικές φορές αυτόνομα, ή ακόμη και ανταγωνιστικά ως προς το Μπολιβαριανό κράτος και το κόμμα. Ο κυβέρνηση Τσάβες οργάνωσε τα συμβούλια με τρόπους που να ενθαρρύνουν τη συμμετοχή της κοινότητας. Οποιοσδήποτε πάνω από την ηλικία των δεκαπέντε μπορεί να συμμετέχει και για μια απόφαση που θα παρθεί επισήμως, πρέπει να ψηφισθεί από το τουλάχιστον 30 τοις εκατό από αυτούς που συμμετέχουν στο συμβούλιο. Στις αστικές περιοχές, τα συμβούλια θα πρέπει να περιλαμβάνουν τουλάχιστον 150 οικογένειες, και περίπου 20 οικογένειες στις αγροτικές περιοχές. Η κλίμακα αυτή σημαίνει ότι τα συμβούλια προωθούν την άμεση συμμετοχή και ότι είναι σχετικά εύκολη η αυτοδιαχείρισή τους. Όταν ένα συμβούλιο πάρει μια απόφαση για ένα έργο, μπορεί να λάβει χρηματοδότηση απευθείας από την εθνική κυβέρνηση ή τα εθνικά όργανα, διασπείροντας την εξουσία μακριά από τους τοπικούς δημάρχους και αξιωματούχους, στα χέρια των ίδιων των κατοίκων.
Τα κοινοτικά συμβούλια παρέχουν έναν έλεγχο στην εξουσία των τοπικών κυβερνήσεων, καθώς και μια πλατφόρμα ώστε να απαιτηθεί διαφάνεια και μια πιο αποτελεσματική γραφειοκρατία από την κυβέρνηση. Η μικρότερη κλίμακα και η τοπική εστίαση των συμβουλίων αυτών είναι απαραίτητη για τη λειτουργία τους, συμβάλλοντας στην εξάλειψη της περιττής γραφειοκρατίας και παρακάμπτοντας διεφθαρμένους ή αδιάφορους πολιτικούς.
Τα συμβούλια μπορούν επίσης να αποτελέσουν ένα αντίβαρο απέναντι σε ένα πιο συγκεντρωτικό κράτος. Η πολιτικός επιστήμων Sara Motta γράφει στο “Ανακτώντας την Λατινική Αμερική: Πειράματα στην Ριζοσπαστική Σοσιαλδημοκρατία”, ότι τα κοινοτικά συμβούλια “είναι μια προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα νέο σύνολο κρατικών θεσμών που παρακάμπτουν το παραδοσιακό κράτος, και να διανέμουν την εξουσία με έναν δημοκρατικό και συμμετοχικό τρόπο.” Η ελαστικότητα της σχέσης μεταξύ των λαϊκών βάσεων και του κράτους έχει δοκιμαστεί εδώ μέσα από ένα κοινό που ενδυναμώθηκε από θεσμούς που δημιούργησε το κράτος – θεσμούς που οι πολίτες μπορούν να χρησιμοποιήσουν στη συνέχεια για να αμφισβητήσουν το παραδοσιακό κράτος, εάν αυτό είναι απαραίτητο.
Η ενέργεια εξισορρόπησης μεταξύ του να παραμείνεις αυτόνομος από το κράτος και να εμπλέκεσαι μαζί του, περιγράφεται από τον συμμετέχοντα σε συμβούλιο Edenis Guilarte στο βιβλίο “Ανακτώντας την Λατινική Αμερική”: “Πρέπει να αποκτήσουμε τα εργαλεία για να είμαστε σε θέση να αγωνιστούμε ενάντια στη γραφειοκρατία και να αναζητήσουμε έναν τρόπο για να απαλλαγούμε από τους ηγέτες που θέλουν για να μας ελέγχουν, που προσπαθούν να διατηρήσουν τη δύναμή τους και διχάζουν την κοινότητα.” Με αυτή την έννοια, τα συμβούλια μπορεί να είναι ένα εργαλείο χειραφέτησης. “Αυτό που κάνουμε,” εξήγησε ο Guilarte, “είναι να εκπαιδεύουμε, να διαπλάθουμε συνείδηση, που είναι μια διαδικασία η οποία προχωράει πέρα από την επισκευή ενός δρόμου, την απόκτηση μιας υπηρεσίας, την πρόσβαση στο νερό. Είναι μια μακροπρόθεσμη διαδικασία, μια διαδικασία κοινωνικής αλλαγής, μια μάχη για τις ιδέες και την πρακτική.” Οι κοινωνικοί δεσμοί που δημιουργούνται με την εργασία σε έργα ανάπτυξης μέσω αυτών των κρατικά δημιουργούμενων ιδρυμάτων, μπορούν να αντικαταστήσουν τους άμεσους στόχους του πραγματικού προγράμματος.
Ενώ τα κοινοτικά συμβούλια διαχειρίζονται προϋπολογισμούς και αναπτύσσουν κοινοτικά προγράμματα, χρησιμεύουν επίσης ως βάση για τη δικτύωση και την ανάπτυξη των δεσμών της κοινότητας, πράγματα που είναι χρήσιμα πέρα από το έργο των συμβουλίων. Για παράδειγμα, η Ismila, μια ακτιβίστρια σε μια γειτονιά στο Καράκας, εξήγησε, ότι όταν η δημόσια εταιρεία νερού Hidrolara δεν ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις της κοινότητάς της, προκειμένου να ασχοληθεί με ένα εφεδρικό σύστημα των λυμάτων για δύο ημέρες, τα μέλη του κοινοτικού της συμβουλίου αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους.
Επειδή είχαν συνηθίσει να εργάζονται μαζί, συζητώντας και οργανώνοντας, ήταν εύκολο να συντονίσουν ένα ταξίδι στα γραφεία της Hidrolara και να ζητήσουν να μιλήσουν με τον υπεύθυνο για την αντιμετώπιση καταστάσεων έκτακτης ανάγκης στη διαχείριση των λυμάτων. Μαζί, έπρεπε να πιέσουν τους υπαλλήλους για δύο ώρες, αλλά κατέληξαν να επιστρέψουν στην κοινότητά τους με έναν μηχανικό για να αναλάβει τη λύση του προβλήματος. Η Ismila είπε: “Μάθαμε σήμερα ότι η Hidrolara είναι άχρηστο ως θεσμικό όργανο, δεν λειτουργεί για τις κοινότητες. Οι υπάλληλοι αυτοί νομίζουν ότι ξέρουν τα πάντα και δεν ακούν την κοινότητα έως ότου υπάρξει ένα πρόβλημα.” Έτσι, ενώ η γραφειοκρατία δημιούργησε ένα πρόβλημα, η αλληλεγγύη και η αίσθηση της κοινότητας που αναπτύχθηκε μέσα από τα δημοτικά συμβούλια, βοήθησε στο να λυθεί. Τα κοινοτικά συμβούλια παρέχουν τα εργαλεία για τοπική οργάνωση, η οποία έχει μεγάλες δυνατότητες να απορρίψει τις πελατειακές σχέσεις της κυβέρνησης και να διεκδικήσει την αυτονομία, βοηθώντας τους ανθρώπους να ζήσουν και να οργανωθούν πέρα από το κράτος.
Η κυβέρνηση Τσάβες εργάστηκε για να δώσει χώρο για την οργάνωση των κοινοτήτων, όπως και για εκείνη των κοινοτικών συμβουλίων και των συνεταιρισμών, αλλά και για την ενθάρρυνση του ελέγχου σε εργοστάσια και χώρους εργασίας από τους εργαζόμενους. Το 2005, ο Τσάβες ανακοίνωσε διατάγματα που επέτρεψαν στο κράτος να απαλλοτριώσει τις επιχειρήσεις και τα εργοστάσια ώστε να επιτρέψει στους εργαζόμενους να τα διαχειρίζονται με μορφή συνεταιρισμών. Με τις νομικές διαδικασίες σε ισχύ, ώστε το κράτος να είναι σε θέση να παρεμβαίνει όταν ένα εργοστάσιο ή επιχείρηση κλείνει τις πόρτες του, η κυβέρνηση μπορεί τώρα να συνεργάζεται με τους εργαζόμενους ώστε να εξασφαλίσει ότι η επιχείρηση θα συνεχίσει τη λειτουργία της και οι εργαζόμενοι θα εξακολουθούν να απασχολούνται. Επιπλέον, στα πλαίσια της εργατικής αυτοδιαχείρισης, οι εργαζόμενοι έχουν τον έλεγχο σε σημαντικές αποφάσεις σχετικά με το πώς θα είναι οργανωμένος ο χώρος εργασίας. Δεκάδες επιχειρήσεις σε όλη την Βενεζουέλα έχουν τεθεί υπό τον έλεγχο του κράτους και των εργαζομένων.
ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΥΠΟ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
Το 2005, οι εργαζόμενοι πήραν τον έλεγχο της Inveval, μιας επιχείρησης κατασκευής βαλβίδων στα περίχωρα του Καράκας. Ο Pablo Cormenzana της Inveval, εξήγησε σε μια συνέντευξη του το 2006 στην δημοσιογράφο Marie Trigona, ότι το εργοστάσιο έκλεισε στις 9 Δεκεμβρίου του 2002, αφήνοντας τους εργάτες χωρίς δουλειά. “Αρχικά, υπήρχαν 330 εργαζόμενοι στο εργοστάσιο. Μια ομάδα αυτών των εργαζομένων αποφάσισε να ξεκινήσει έναν αγώνα για να απαιτήσει από τον πρώην ιδιοκτήτη τους να δώσει πίσω αυτά που τους όφειλε. Αργότερα, αυτό το αίτημα μετατράπηκε στην ιδέα της ανάκτησης των θέσεων εργασίας τους και να επαναλειτουργήσουν την εταιρεία.” Αυτή η νομική και πολιτική μάχη συνεχίστηκε μέσα από χρόνια οργάνωσης, οι εργαζόμενοι κατασκήνωναν έξω από το εργοστάσιο και έδωσαν νομικές μάχες, μέχρι που το κράτος και οι εργαζόμενοι πήραν τον έλεγχο του εργοστασίου.
“Δεν είναι μόνο το ότι οι εργαζόμενοι στην Inveval λειτούργησαν με επιτυχία μια επιχείρηση χωρίς αφεντικά ή ιδιοκτήτη, αλλά και ότι το κάνανε χωρίς γραφειοκρατία ή τεχνοκράτες της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση είχε μικρή συμμετοχή στη λειτουργία της εταιρείας,” εξήγησε ο Cormenzana. “Όλοι οι εργαζόμενοι έχουν τις ίδιες αποδοχές, δεν έχει σημασία αν είναι οδηγοί φορτηγών, εργαζόμενοι στην γραμμή παραγωγής, ή ο πρόεδρος της εταιρείας. Κάνουν πράξη τον απόλυτο έλεγχο της επιχείρησης από τους εργαζόμενους στην Inveval.” Η Inveval είναι ένα ενδιαφέρον παράδειγμα της δυναμικής ανάληψης μιας επιχείρησης από τους εργαζόμενους ως μέσο πίεσης στην κυβέρνηση, ώστε αυτή να λειτουργήσει ως εργαλείο για τους εργαζόμενους και όχι με τον αντίθετο τρόπο.
Κατά τη διάρκεια των διαφόρων αυτών προγραμμάτων, συγκρούσεων και σχέσεων, το Βενεζουελανικό δημόσιο έχει αξιοποιήσει το κράτος ως ένα εργαλείο του λαού και συνεργάζεται μαζί του όταν τα συμφέροντα του λαού και της κυβέρνησης συμπίπτουν. Μια αληθινή δοκιμασία για αυτά τα κινήματα από τα κάτω είναι σε ποιο βαθμό η Μπολιβαριανή Επανάσταση θα ξεπεράσει τον Τσάβες.
Πέρα από τον συνεχιζόμενο, καθημερινό ακτιβισμό και την οργάνωση των ανθρώπων σε όλη την Βενεζουέλα, ένα βήμα θα είναι και οι νέες προεδρικές εκλογές, που έχουν προγραμματιστεί για την 14η Απριλίου. Ο Nicolás Maduro, ένας πρώην οδηγός λεωφορείου και συνδικαλιστής ηγέτης, ο οποίος εξελέγη για πρώτη φορά στην Εθνοσυνέλευση το 2000, επελέγη από τον Τσάβες να είναι ο διάδοχός του. Ο Maduro, ο οποίος ήταν Αντιπρόεδρος και τώρα είναι προσωρινός Πρόεδρος, θα κατέβει στις επερχόμενες εκλογές έναντι του Δεξιού αντιπάλου του Henrique Capriles Radonski, τον οποίο νίκησε ο Τσάβες με 11 τοις εκατό διαφορά στις εκλογές του περασμένου Οκτωβρίου. Είναι πιθανό ο Maduro να κερδίσει. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, η επιρροή των προγραμμάτων και πολιτικών που ξεκίνησαν από τον Τσάβες, θα είναι αισθητή για πολλές γενιές στη Βενεζουέλα και σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική.
Τα παραδείγματα που απεικονίστηκαν εδώ είναι μερικά μόνο από τα πολλά ελπιδοφόρα προγράμματα στην άμεση δημοκρατία και τον έλεγχο από τους εργαζόμενους που σημάδεψαν την κληρονομιά του Τσάβες. Πέρα από τα σύνορα της Βενεζουέλας, η κληρονομιά αυτή περιλαμβάνει ένα ευρύτερο κίνημα ενάντια στον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό, για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την προοδευτική αγροτική μεταρρύθμιση, την ειρήνη και μια δίκαιη παγκόσμια οικονομία.
Η ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΚΡΑΤΩΝ ΛΑΤΙΝΙΚΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΑΡΑΪΒΙΚΗΣ
Στις 2 Δεκεμβρίου, 2011, καθώς τα σύννεφα κινήθηκαν ακριβώς πάνω από τις γειτονιές της εργατικής τάξης στις καταπράσινες πλαγιές γύρω από ΤΟ Καράκας, διεξήχθη η ιδρυτική σύνοδος κορυφής της Κοινότητας Κρατών της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής (CELAC). Καθώς περπατούσα στην αίθουσα συνεδριάσεων, συνειδητοποίησα ότι η πολιτική αριστερά του 20ου αιώνα ήταν εκεί μαζί με την αριστερά του 21ου αιώνα: πρώην αντάρτες που έγιναν πρόεδροι όπως ο Ντανιέλ Ορτέγκα και ο Ραούλ Κάστρο κάθισαν στο ίδιο τραπέζι με την Cristina Kirchner και τον Evo Morales, με τον Τσάβες στην κορυφή του δωματίου. Ο στόχος της συνάντησης των αρχηγών κρατών από 33 χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής, ήταν να δημιουργηθεί μια περιφερειακή συμμαχία, που θα καθιστούσε τον - κυριαρχούμενο από τις ΗΠΑ - Οργανισμό Αμερικανικών Κρατών, ξεπερασμένο, ώστε να κινηθούν αποφασιστικά εκτός της επιρροής της Ουάσιγκτον.
Σε αυτή την πρώτη συγκέντρωση της CELAC, ο Τσάβες αντανακλάται στα 200 χρόνια που έχουν περάσει από την ανεξαρτησία της Λατινικής Αμερικής από την Ισπανία, και τον συνεχιζόμενο ξένο αποικισμό της περιοχής μέσω του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού. Ανέφερε την τελευταία γραμμή στο μυθιστόρημα του Gabriel García Márquez “Εκατό Χρόνια Μοναξιάς”: “Οι φυλές που καταδικάστηκαν σε εκατό χρόνια μοναξιάς δεν είχαν δεύτερη ευκαιρία πάνω στη γη."
Ο αείμνηστος ηγέτης της Βενεζουέλας κατέληξε: “Για μας φαίνεται ότι κάποιος μας είχε καταδικάσει σε εκατό χρόνια μοναξιάς, και σε άλλα εκατό. Αλλά ίσως, επειδή ήμασταν καταδικασμένοι σε αυτά τα πρώτα εκατό χρόνια και σε αυτά τα δεύτερα εκατό χρόνια, κάποιος μας έχει δώσει μια δεύτερη ευκαιρία σε αυτή τη γη.”
Counterpunch 11/03/2013
http://www.counterpunch.org/2013/03/11/what-chavez-left-behind/
