Σε ένα όλως πατριαρχικό τελετουργικό, το οποίο καταντά τις γυναίκες παρακολούθημα των αντρών, άνευ ρόλου, με τους γυναικωνίτες ακόμη κατά τόπους ενεργούς, το, οφειλόμενο, τέλος, η, οφειλόμενη, αποκατάσταση της γυναικείας ανθρωπινότητας, δόθηκε στον Άγιο Νικόλαο Ραγκαβά, στην Πλάκα.

Ο φεμινισμός στους κόλπους των επίσημων χριστιανικών Εκκλησιών υπήρξε πάντοτε μια μπερδεμένη υπόθεση. Και, ως μπερδεμένη, δεν εγγίζεται. Το αρχικό κήρυγμα της γενικής ισότητας, συμπεριληπτικό ως προς τη γυναικεία ύπαρξη, που εκφράστηκε με το παύλειο «…ουκ ένι άρσεν και θήλυ…», συγκρούεται και επικαλύπτεται με το, επίσης παύλειο, «…παντός ανδρός η κεφαλή ο Χριστός εστι, κεφαλή δε γυναικός ο ανήρ…» (προς Κορινθίους Α’ 11:3). Έτσι, αν και η χριστιανική θεωρία πρωτοπόρησε στα ανθρωπολογικά ζητήματα, με τη συστημική ενσωμάτωσή της στα κρατούντα πατριαρχικά, διολίσθησε. Όχι μοναχά δεν μετεξελίχτηκε, απαλλασσόμενη από αγκυλώσεις, αλλά ξεπεράστηκε από την ίδια την ιστορική εξέλιξη, φαρισαϊκά προσκολλημένη δήθεν στο «γράμμα του νόμου» μιας Γραφής, πολλαπλώς μάλιστα ερμηνευμένης.

Έτσι, η αναμφισβήτητη ύπαρξη του σώματος των Διακονισσών, χριστιανών γυναικών που επικουρούσαν τις γυναίκες πριν από τον βαπτισμό τους, με τη επιβολή του νηπιοβαπτισμού, αντί να ανυψωθεί σε σώμα ιερουργισσών στην πορεία των αιώνων, απλώς καταργήθηκε.

Αλλά όσο κι αν οι επίσημες χριστιανικές εκκλησίες διατηρούν τον συντηρητικό κι αυταρχικό χαρακτήρα τους, όσο κι αν λειτουργούν ως μηχανισμός του βαθέως κράτους –Δεξιά του Κυρίου κ.ο.κ.-, ο ρηξικέλευθος λόγος των πρωτοχριστιανικών χρόνων, ο λόγος της επανάστασης, ενυπάρχει στις χριστιανικές συνειδήσεις. Και όχι μόνον εν σπέρματι.

Ο Αλέξανδρος Καριώτογλου, ιερέας στον Ραγκαβά, δεν έκαμε και καμιά σπουδαία επαναστατική πράξη, ώστε να θέσει σε κίνδυνο τα θεμέλια της Εκκλησίας της Ελλάδας. Ούτε ευλόγησε γάμο χριστιανών ομόφυλων ζευγαριών ούτε συλλειτούργησε με άλλες έμφυλες οντότητες ούτε κόσμησε το ναό με τίποτα μοντέρνες Παναγίες ούτε μετάλαβε αλλόθρησκους ούτε τίποτα. Αναβίωσε, απλώς, και τούτο ως έναν μόνο βαθμό, τον πρωτοχριστιανικό θεσμό των Διακονισσών. Κι έχρισε νέα κορίτσια βοηθούς του. Φρύαξαν όμως οι συντηρητικοί και έπεσε ο πέλεκυς, σε έναν άνθρωπο γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ για τα νεωτερικά φρονήματά του.

Η Αρχιεπισκοπή Αθηνών τον ενημέρωσε, λέει, ότι τον απαλλάσσει των καθηκόντων του, τον θέτει σε αναγκαστική αργία, μέχρι η υπόθεση συζητηθεί στη Διαρκή Ιερά Σύνοδο.

Έτσι: από τις φωνασκίες που ξεσήκωσε η προβολή σε σχολική αίθουσα της ταινίας «Αγόρια στο ντους», τις εκ νέου συζητήσεις περί αμβλώσεων και άλλων τέτοιων σκοταδιστικών, ως την αργία του Καριώτογλου, ένα συμπεραίνεται: πως οι μοχλοί της οπισθοδρόμησης παραμένουν διαρκώς ενεργοί για να πετσοκόψουν τους/ις μη συμμορφωμένους/ες.

Μια υπερσυντηρητική αντεπανάσταση λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα, και σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο, απειλώντας κεκτημένες ελευθερίες και δικαιώματα.

Κι αν οι χριστιανές/οι πρωτοστάτησαν για να απαλλαγεί η ανθρωπότητα από την προπατορική ανελευθερία της αμαρτίας, αν κατήγγειλαν την ανισότητα των φύλων και των φυλών, τον ρατσισμό, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αν στηλίτευσαν τη συσσώρευση του πλούτου, αν πρότειναν, πρώτοι εν τω κόσμω, αναδιανομή του πλούτου, σήμερα, όχι μοναχά ολιγωρούν, αλλά και στέλνουν στο περιθώριο της «αργίας» όποι@ αποτολμά τα αυτονόητα.

Να ταχτούν οι έχοντες/ουσες, αλλά και οι μη έχοντες/ουσες, πίστη στο πλευρό του Καριώτογλου, είναι χρέος. Χρέος ανθρωπιστικό, υπέρ των ψυχών και κυρίως υπέρ των ζωών όλων ημών.