to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

12:19 | 09.06.2023

Πολιτισμός

Ο Δημήτρης Πετσετίδης δεν γράφει πια εδώ: Εκδήλωση Μνήμης το Σάββατο 10/6 στην Σπάρτη

Πέρασαν έξι χρόνια από τον θάνατο του λογοτέχνη, σκιτσογράφου, εκπαιδευτικού και σκακιστή Δημήτρη Πετσετίδη. Ενός πολυτάλαντου ανθρώπου, ιδιαίτερα αγαπητού, ο οποίος άφησε σημαντική παρακαταθήκη το αξιόλογο έργο του.


Επιμέλεια: Κοσμάς Κέφαλος ([email protected])

Η γενέτειρα Σπάρτη θα τιμήσει τη μνήμη του  το Σάββατο 10 Ιουνίου, στις 7.30 το απόγευμα, στον Αύλειο χώρο εκδηλώσεων «Αλέξανδρος Παπαδολιάς»  της Πνευματικής Εστίας Σπάρτης (Λυκούργου 82 και Χαμαρέτου),

Θα μιλήσουν ο συγγραφέας - συνεκδότης του λογοτεχνικού περιοδικού «Το Δένδρο» Τάσος Γουδέλης, ο κριτικός λογοτεχνίας Αλέξης Ζήρας και η φιλόλογος Ευγενία Μαρινάκου.

Ο Δημήτρης Πετσετίδης (2.8.1940 - 14.4.2017) σπούδασε μαθηματικός και από το 1957 μέχρι και το 1982 διδάσκει σε φροντιστήρια της Αθήνας. Από νωρίς ασχολείται με τη δημοσιογραφία, το διήγημα και τη γελοιογραφία. Θα συνεργαστεί με πολλά έντυπα (Ταχυδρόμος, Επίκαιρα, Τα Νέα, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Εξόρμηση, Ποντίκι, ΑΝΤI, ΑΥΓΗ, Εποχή κ.α.), προσφέροντας μέσα από το σκίτσο του ευθυμία και προβληματισμό.

Αγαπούσε το σκάκι και μετέδωσε αυτή την αγάπη στις τρεις κόρες του. Έπαιζε, μελετούσε, οργάνωνε αγώνες στη Σπάρτη και φρόντιζε το τοπικό σωματείο. Υπερηφανευόταν για την ισοπαλία που σημείωσε η κόρη του Μαρία σε σιμουλτανέ του παγκόσμιου πρωταθλητή Κασπάροβ!

Έχει γράψει περισσότερα από εκατό διηγήματα και έχει εκδώσει εννέα συλλογές Τιμήθηκε για το σύνολο του έργου του με το βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών. Σε αρκετές περιπτώσεις τα διηγήματα έχουν μια εσωτερική ενότητα, αποτελώντας σπαράγματα μιας μεγαλύτερης αφήγησης. Δίνει έμφαση στο ύφος της αφήγησης, στον ρυθμό και τα τερτίπια της γλώσσας, στις εναλλαγές και στην πύκνωση του λόγου.

«Έμαθα να γράφω διηγήματα ακούγοντας με προσοχή τους άλλους. Έμαθα να γράφω διηγήματα παρατηρώντας και διερωτώμενος», είχε πει ο ίδιος.

Μη γέρνεις αριστερά, σ' έλειωσα

Τροφοδότης του έργου του, ο εμφύλιος, ως προς το αποτύπωμα που άφησε στην κοινωνία, στους ανθρώπους και στις συμπεριφορές τους. Με επίκεντρο τον άνθρωπο, εμπλέκει την πραγματικότητα με το όνειρο και ξαφνιάζει τον αναγνώστη με το  απροσδόκητο τέλος.

Στο βιβλίο «Μακριά από το Ποτάμι» δίνει χαρούμενες και αστείες εικόνες από το χωριό, αντίβαρο στη σκληρή δεκαετία του '40, τότε που «βαφόταν στ' αλήθεια το χώμα κόκκινο από το αίμα».

Δίνει εικόνες τρυφερές από το άγουρο ξύπνημα της σάρκας που διακόπτονται απότομα, με το αγόρι να τα 'χει χαμένα και το ταραγμένο κορίτσι να κουμπώνει στραβά τη μπλούζα του όταν πιάστηκαν στη μικρή καμαρούλα.

Δίνει εικόνες από γεγονότα, περιγραφές χαρακτήρων, σημάδια που δεν σβήνει ο χρόνος. Η πίκρα και το παράπονο του γιου για τη συμπεριφορά του πατέρα του: «Καλύτερα να μου σκότωναν το παιδί» θα πει ο μανιώδης κυνηγός αντικρίζοντας το σκοτωμένο σκυλί του. Κουβέντα άκρατης υπερβολής - χαραγματιά ανεξίτηλη στην παιδική ψυχή.

Ο φυματικός που αυτοκτονεί πριν γίνει γνωστή η ασθένειά του και στιγματιστούν οι κόρες του. Το χουνέρι των μαθητών στον αυστηρό καθηγητή Θεολογίας που ερωτοτροπεί με μαθήτρια. Το ουρλιαχτό του χωροφύλακα προς τον άγρια χτυπημένο κρατούμενο που τρέκλιζε: «μη γέρνεις αριστερά, σ' έλειωσα». Η σκληρότητα των Γερμανών κατακτητών, οι εκτελέσεις προδοτών, ο Εμφύλιος που μπαίνει στο χωριό, στο ίδιο το σπίτι. Ηθικές ακροβασίες με τη διαπόμπευση της ερωμένης του Ιταλού αξιωματικού, που όμως είχε χρησιμοποιήσει την επιρροή της για να σώσει ζωές.

Άσε με να θυμάμαι τους εφιάλτες μου

Ο Πετσετίδης περιγράφει ανθρώπινες σχέσεις και συμπεριφορές, άλλοτε με τρυφερότητα και άλλοτε, όπως στο διήγημα «Ως πρόβατον», με σκληρότητα:  «Ετσι, η Σούλα βρέθηκε ανάμεσα σε τέσσερις πεινασμένους άντρες.΄Εβαλαν ένα ράντζο με ένα μαξιλάρι στο μικρό χολάκι και ένα ολόκληρο βράδυ, ένας ένας με τη σειρά πέρασαν από πάνω της. Κάπου περί το χάραμα αυτή αποκαμωμένη παρακάλεσε το Δημήτρη, το συμφοιτητή του Αντώνη, να την αφήσει να κοιμηθεί».

Στο επιλογικό του διήγημα «Άσε με να θυμάμαι», αξιολογεί το έργο που μας αφήνει: «Άσε με να θυμάμαι τα όνειρά μου. Ακόμη κι εκείνους τους εφιάλτες, όταν με καταδίωκαν ληστές και άγρια θηρία και τα πόδια μου ήταν κολλημένα στο χώμα, χωρίς να μπορώ να κάνω βήμα. Άσε με να θυμάμαι τα ονόματα προσφιλών μου που χάθηκαν για πάντα ή είναι χαμένοι σαν τους πεθαμένους. Άσε με να θυμάμαι τις καλοκαιρινές βραδιές, όταν καθόμαστε μέχρι αργά στην κορυφή του γεφυριού στο βάθος της χαράδρας κι έλαμπαν ψηλά τα αστέρια, ίδιος ουράνιος θόλος στην τεράστια εκκλησία του σύμπαντος. Άσε με να θυμάμαι, κι ας νιώθω ρίγος κι αποστροφή, τα κεφάλια καρφωμένα στα κάγκελα έξω από το γυμνάσιο. Άσε με να θυμάμαι ότι μ' αυτά και μ' αυτά κύλησε το ποτάμι». 

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)