to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

10:35 | 26.05.2023

Πολιτική

Τα δάκρυα πάγωσαν στο χρόνο

Φωτογραφία-κείμενο: Άγγελος Καλοδούκας


Είχαμε βγει βόλτα με την Ισαβέλλα και περπατούσαμε σε πεζοδρόμιο στο Μαρούσι. Μια κυρία, άνω των εξήντα, ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση. Διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας. Κάναμε στο πλάι για να περάσει η κυρία. Όμως δεν μας προσπέρασε. Κοντοστάθηκε. Σήκωσε το χέρι της και χάιδεψε τα μαλάκια της Ισαβέλλας.

- Τι όμορφο κοριτσάκι! Πόσο γλυκό! Να το χαίρεστε.

- Ευχαριστώ.

-Πάτε βόλτα;

- Ναι, έχει ωραίο καιρό, πάμε στην παιδική χαρά.

- Αχ, τι ωραία! Το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο είναι να έχεις παιδιά. Η παιδική ηλικία είναι παράδεισος.

- Εσείς, φαντάζομαι έχετε μεγάλα παιδιά.

- Όχι, δυστυχώς. Ένα είχα μονάχα, ένα μοναχογιό, τον έχασα σε αυτοκινητικό δυστύχημα.

- Ω…

Δεν υπήρχε συγκίνηση στα λόγια της. Μονάχα ένας βουβός, αβάσταχτος πόνος. Ο χρόνος είχε στεγνώσει τα δάκρυα. Δεν υπήρχαν άλλα.

- Για αυτό λέω σε γονείς. Κάντε πάντοτε δυο παιδιά. Για ασφάλεια.

Κούνησε το κεφάλι της, μας προσπέρασε, χάθηκε στο επόμενο στενό.

Δεν υπάρχει καμιά ασφάλεια, καμιά βεβαιότητα σε αυτόν τον κόσμο. Μονάχα χαρά και πόνος, ελπίδα και διάψευση, φόβος και θάρρος, όλα μαζί σ’ ένα βαλς που μας πάει και το πάμε. Μας οδηγεί και το οδηγούμε. Στο απρόβλεπτο. Πράγμα, φοβιστικό και απροσδόκητο, αλλά συνάμα μαγευτικό, δημιουργικό, αισιόδοξο.

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)