Και συνεχίζει: «Η σκηνή -αυτός ο τόπος όλων των πιθανοτήτων και όλων των εκφάνσεων της ζωής- το φως, τα κοστούμια, το μακιγιάζ , εμπλέκουν  θεατές και ηθοποιούς, κείμενα και συγγραφείς. Το σώμα του ηθοποιού διαμεσολαβεί την σκηνοθετική πρόθεση ,ολοκληρώνει  την μετάβαση του ρόλου από το θεατρικό κείμενο στην ψυχή του κοινού, μετατρέπει τις σκηνικές οδηγίες σε ερμηνείες και συγκινήσεις. Γιατί το θέατρο εκτός από ανθρώπινη συνάντηση είναι και μεγεθυντικός φακός που εστιάζει στην κοινωνία.

Φέτος αυτή η επετειακή μέρα, μας βρίσκει σε μια ιδιαίτερη περίοδο  για το θέατρο. Όλο το προηγούμενο διάστημα και επί δυόμιση μήνες, ο κόσμος του θεάτρου βρέθηκε στους δρόμους μαζί με κάθε άνθρωπο των τεχνών, με την κοινωνία στο πλάι του, για να αντικρούσει την απαξίωση αυτής της κυβέρνησης που  αποδυνάμωσε τις πολιτιστικές δομές και υποβάθμισε τις παραστατικές τέχνες. Η φωνή τους  δυνάμωσε με τις παραιτήσεις των καθηγητών των Δραματικών Σχολών, αντήχησε στο κατειλημμένο κτήριο του Τσίλλερ και μπήκε μπροστά για να ανασυγκροτήσει  ταυτότητες, για να αφυπνίσει  συνειδήσεις.

Αναρωτιόμαστε με τι πανηγυρικά κείμενα θα «γιορτάσει» σ’ αυτή την συγκυρία, την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου η κυβέρνηση; Απέναντι σ’ αυτά τα νέα παιδιά, τους καλλιτέχνες  με τι επιλογή φράσεων θα φτιασιδώσει  ένα πολιτικό σχέδιο που κηρύσσει τον πόλεμο στους ανθρώπους της Τέχνης και του Πολιτισμού; Πως θα κρύψει κάτω από το χαλί, αυτή η «απολίτιστη» πολιτική ηγεσία του ΥΠΠΟΑ, την «φτηνή» της πεποίθηση ότι η τέχνη είναι ξεπερασμένη  και άχρηστη;».