to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Στη Γαλλία πυροδοτείται μια βαθιά κοινωνική και πολιτική κρίση

Η είσοδος του Λαού της Γαλλίας στο προσκήνιο του πολιτικού εργαστηρίου της Ευρώπης όχι μόνο αλλάζει τους πολιτικούς συσχετισμούς αλλά δημιουργεί και μια αίσθηση αισιοδοξίας για το μέλλον του κόσμου της εργασίας.


Για μια ακόμη φορά η ιστορία επιβεβαιώνει ότι η Γαλλία είναι το κοινωνικό και πολιτικό εργαστήριο της Ευρώπης.

Ο πρόεδρος Μακρόν και η μειοψηφική κυβέρνησή του, που στηρίζεται στις ψήφους της Δεξιάς, προχώρησαν στην υλοποίηση της προεκλογικής εξαγγελίας για τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος. Το επίκεντρο της μεταρρύθμισης βρίσκεται στην επέκταση κατά δύο χρόνια τoυ χρόνου εργασίας ώστε να έχει o εργαζόμενος δικαίωμα συνταξιοδότησης (μειωμένη σύνταξη στα 64 έτη και πλήρη σύνταξη στην ηλικία των 67 ετών – σήμερα το όριο είναι 62 και 65 έτη αντίστοιχα).

Η μεταρρύθμιση, θεωρητικά, έπρεπε να είχε de facto την υποστήριξη της Δεξιάς καθώς αποτελεί μέρος της πολιτικής της ατζέντας. Ωστόσο, μέσα σε δύο μήνες ένας αναμενόμενος κοινοβουλευτικός περίπατος μετατράπηκε σε κοινωνική και πολιτική κρίση.

Η απόρριψη της πρότασης μομφής που υπέβαλαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης με πλειοψηφία μόλις 9 ψήφων (το κοινοβούλιο έχει 577 βουλευτές) χαρακτηρίζεται ως «πύρρειος νίκη »και προοιωνίζει μια περίοδο πολιτικής αστάθειας στη χώρα.

Η ενεργοποίηση του άρθρο 49.3 του συντάγματος, που δίνει τη δυνατότητα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να νομοθετεί με Προεδρικό Διάταγμα παρακάμπτοντας το Κοινοβούλιο, συνιστά μια συνταγματικά προβλεπόμενη κοινοβουλευτική εκτροπή απέναντι στην οποία βρίσκεται το 80% του λαού. Έγκυροι πολιτικοί αναλυτές εκτιμούν ότι η κυβέρνηση έχει πρακτικά πολύ περιορισμένες δυνατότητες να νομοθετεί και να εγκρίνει μέσα από κοινοβουλευτικές διαδικασίες κυρίως όταν πρόκειται περί «στρατηγικών μεταρρυθμίσεων».

Σήμερα, το 71% των Γάλλων θα επιθυμούσε την υπερψήφισης της πρότασης μομφής και την παραίτηση της κυβέρνησης. Επιπλέον, το 65% των Γάλλων επιθυμεί τη συνέχιση των κινητοποιήσεων κατά της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης ενώ το σύνθημα «Μακρόν παραιτήσου» γενικεύεται στις καθημερινές διαδηλώσεις.

Τα συνδικάτα δεν σκοπεύουν να χαλαρώσουν την πίεση. Η Intersyndicale έχει καλέσει την Πέμπτη 23 Μαρτίου σε νέα ημέρα απεργιών και διαδηλώσεων (την 9η κατά σειρά). Μέχρι τότε, κάλεσε σε νέες τοπικές συγκεντρώσεις το Σαββατοκύριακο 18 και 19 Μαρτίου, ενώ είναι διαρκείς και πολλαπλές οι δράσεις σε μεγάλα εμπορικά κέντρα σε ολόκληρη τη χώρα. Οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται με ένταση τόσο στο Παρίσι και τα μεγάλα αστικά κέντρα όσο και στην επαρχία, στις μικρές κωμοπόλεις και στα χωριά. Η απεργία στα διυλιστήρια έχει ήδη ως συνέπεια την έλλειψη καυσίμων. Η διαρκής απεργία των οδοκαθαριστών έχει μετατρέψει το Παρίσι σε έναν απέραντο σκουπιδότοπο όπου έχουν συσσωρευθεί περισσότερο από 10.000 τόνοι σκουπιδιών ενώ είναι θαυμαστή η ανοχή των κατοίκων της πόλης και η συμπαράσταση στους απεργούς.

Γαλλια

Στη μάχη κατά της κυβέρνησης έχει ενταχθεί και η νεολαία. Πολλές πανεπιστημιακές σχολές και λύκεια βρίσκονται υπό κατάληψη ενώ οι αυθόρμητες κινητοποιήσεις είναι μαζικές και δυναμικές.

Πριν γίνει κάποια εκτίμηση για την εξέλιξη της κρίσης θα πρέπει να απαντηθούν τρία βασικά ερωτήματα

1. Γιατί η αύξηση του ηλικιακού ορίου συνταξιοδότησης;

Σύμφωνα με την επίσημη κυβερνητική επιχειρηματολογία, η μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος επιβάλλεται από την αύξηση του προσδόκιμου ζωής, γεγονός που απειλεί με κρίση ελλειμμάτων το Ταμείο Κοινωνικής Ασφάλισης (θυμίζουμε ότι πρόκειται για βασικό μέρος του Κράτους Πρόνοιας, δηλαδή για μια για μεγάλη κατάκτηση των εργαζομένων μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο). Άρα, αφού ζούμε περισσότερο, πρέπει να δουλεύουμε περισσότερα χρόνια για να συνεχιστεί η χρηματοδότηση των συντάξεων.

Αυτός ο αφορισμός κρύβει τρεις σημαντικές αλήθειες

α) Υπάρχουν μεγάλες διαφορές του προσδόκιμου ζωής ανάλογα με το φύλο, την κοινωνική τάξη και το επάγγελμα ενώ αποκρύπτει προβλήματα υγείας που μπορεί να περιορίζουν την ποιότητα ζωής των εργαζομένων και των ηλικιωμένων. Η αύξηση του προσδόκιμου ζωής είναι άμεσα συναρτώμενη με τις κοινωνικές ανισότητες. Σύμφωνα με το Υπουργείο Υγείας, το 2018, κατά το πρώτο έτος της συνταξιοδότησής το 23% των Γάλλων υπέφερε από σοβαρή ασθένεια που προκαλεί αναπηρία. Το ποσοστό αυτό ανέρχεται στο 34% στην εργατική τάξη (ΕΔΩ). Άρα, η αύξηση του προσδόκιμου ζωής δεν είναι η ίδια για όλους τους πολίτες. Η εργατική τάξη, τα φτωχά αγροτικά στρώματα και τα λαϊκά στρώματα των πόλεων και των προαστίων θα δουλεύουν μεν περισσότερο αλλά θα απολαμβάνουν την σύνταξη για μικρότερο χρονικό διάστημα και συχνά σε συνθήκες ασθένειας.

β) To Ταμείο Κοινωνικής Ασφάλισης δεν είναι ελλειμματικό - σήμερα έχει πλεόνασμα 900 εκατομμύρια ευρώ. Η κυβέρνηση προβλέπει ότι θα υπάρξει κρίση ελλειμμάτων σε μια δεκαετία. Ωστόσο, όχι μόνο ορισμένες από τις βασικές υποθέσεις σχετικά με την βιωσιμότητα του συνταξιοδοτικού συστήματος είναι αμφισβητήσιμες, αλλά επιπλέον η κυβέρνηση χρησιμοποιεί μόνο τις πιο απαισιόδοξες προβλέψεις. Παραλείπει να διευκρινίσει ότι το έλλειμμα συνδέεται με την επιδείνωση των πόρων λόγω της μείωσης του μισθολογικού κόστους στη δημόσια διοίκηση (ως αποτέλεσμα της ελάττωσης του προσωπικού) και το προγραμματισμένο πάγωμα των μισθολογικών αυξήσεων (ως αποτέλεσμα της μακροχρόνιας λιτότητας). Για όσους εμβαθύνουν στην ανάλυση των δεδομένων γίνεται φανερό ότι το πρόβλημα των δυνητικών ελλειμμάτων μεγεθύνεται από τις περικοπές των δημοσίων δαπανών και ότι ο στόχος της μεταρρύθμισης είναι να γίνει εξοικονόμηση χρημάτων (ΕΔΩ).

γ) Η παραγωγικότητα της εργασίας αυξήθηκε κατά 3 φορές από το 1970 μέχρι σήμερα. Ωστόσο, η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων έχει συρρικνωθεί και οι κοινωνικές παροχές διαρκώς ελαττώνονται (ΕΔΩ). Δηλαδή ο πλούτος που παράγεται από την εργασία πολλαπλασιάζεται και μετατρέπεται σε υπερκέρδη των επιχειρήσεων και κυρίως των μεγάλων. Ωστόσο δεν έχει πολλαπλασιαστεί αντίστοιχα η εργοδοτική συνεισφορά στο Ταμείο Κοινωνικής Ασφάλισης. Η παράταση του χρόνου εργασίας έχει ως άμεση συνέπεια την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου και την περαιτέρω απαξίωσης της εργασίας.

2. Γιατί η ο πρόεδρος Μακρόν και η κυβέρνηση επείγονται να περάσουν τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος ακόμη και καταστρατηγώντας την κοινοβουλευτική διαδικασία;

Δεδομένου ότι η Γαλλία δεν βρίσκεται σε κατάσταση χρεωκοπίας και μνημονίων –ώστε να είναι έρμαιο εκβιασμών από τους ποικιλώνυμους δανειστές– γίνεται φανερό ότι το κίνητρο της κυβέρνησης είναι ιδεολογικό. Η κυβέρνηση εφαρμόζει απαρέγκλιτα το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα καταστροφής του Κράτους Πρόνοιας. Παρά τον δραματικό τόνο που χρησιμοποιείται, δεν κινδυνεύει η οικονομική ευρωστία του συνταξιοδοτικού συστήματος. Σύμφωνα με τις αναλύσεις των Συνδικάτων, τα κονδύλια που προορίζονται για τις συντάξεις πρόκειται να χρησιμοποιηθούν για νέες φοροελαφρύνσεις για τις επιχειρήσεις! Για να μην έχουμε καμία αμφιβολία για την ορθότητα αυτής της θέσης ας δούμε με προσοχή την δήλωση του Προέδρου Μακρόν όταν ανακοίνωσε την ενεργοποίηση του άρθρου 49.3 : «… Θεωρώ ότι, ως έχει (το συνταξιοδοτικό σύστημα), οι χρηματοοικονομικοί και οικονομικοί κίνδυνοι είναι πολύ μεγάλοι». Μια μέρα μετά, η μακρονική βουλεύτρια Caroline Yadan έγραψε στο twitter: « Εάν η μεταρρύθμιση δεν είχε υιοθετηθεί, θα είχε αναμφίβολα επιζήμιες συνέπειες στις χρηματοπιστωτικές αγορές, με κίνδυνο μια νέα οικονομική κρίση σε μια εποχή που η χώρα μας είναι ήδη αποδυναμωμένη» (ΕΔΩ). Δηλαδή, το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο επιβάλει την αντιδραστική μεταρρύθμιση στο συνταξιοδοτικό σύστημα και η κυβέρνηση την εφαρμόζει σε αντίθεση με την θέληση του λαού.

3. Γιατί η Δεξιά δεν ψήφησε τη μεταρρύθμιση στο Κοινοβούλιο;

Εκ πρώτης όψεως πρόκειται για μια μεγάλη αντίφαση και ανακολουθία, καθώς η μεταρρύθμιση αυτή είναι πλήρως συμβατή με την ιδεολογία και τα ταξικά συμφέροντα που εκπροσωπεί η Δεξιά. Για να κατανοήσουμε την αντίφαση θα πρέπει να ανατρέξουμε στη βασική αρχή λειτουργίας της αστικής δημοκρατίας που είναι η «εκπροσώπηση» του εκλογικού σώματος. Σύμφωνα με έγκυρους πολιτικούς αναλυτές, η Δεξιά αναγκάστηκε να αλλάξει πολιτική τακτική όταν διογκώθηκε το συνδικαλιστικό κίνημα και το επίπεδο απόρριψης της μεταρρύθμισης έφτασε στο 70% του λαού.

Με άλλα λόγια η πίεση που δέχθηκαν οι βουλευτές της Δεξιάς από την κοινωνική βάση και τους ψηφοφόρους τους οδήγησε στην καταψήφιση του νόμου στο κοινοβούλιο. Η είσοδος του λαού, με απεργίες και διαδηλώσεις, στο προσκήνιο οδήγησε σε ραγδαία μεταβολή του πολιτικού συσχετισμού και την πολιτική και κοινωνική απομόνωση των νεοφιλελεύθερων μακρονικών.

Η απάντηση από τον πρόεδρο Μακρόν, με την ενεργοποίηση του άρθρου 49.3, είναι ένα άλμα υπέρβασης της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας προς αυταρχικότερη μορφή διακυβέρνησης και σε σύγκρουση με τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Ηδη σήμερα η Πρωθυπουργός καλεί τις αστυνομικές δυνάμεις καταστολής να ενεργήσουν παραδειγματικά απέναντι στις δυναμικές μαζικές διαδηλώσεις

Η μάχη για τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος απέχει πάρα πολύ από το να τελειώσει. Ταυτόχρονα έχει πυροδοτηθεί μια βαθιά πολιτική κρίση μέσα στην οποία η προώθηση του νεοφιλελεύθερου σχεδίου καταστροφής του κράτους πρόνοιας και απαξίωσης της εργασίας οδηγεί σε αυταρχικές μορφές διακυβέρνησης και σε αναίρεση βασικών αρχών της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ταυτόχρονα, η είσοδος του Λαού στο προσκήνιο του πολιτικού εργαστηρίου της Ευρώπης όχι μόνο αλλάζει τους πολιτικούς συσχετισμούς αλλά δημιουργεί και μια αίσθηση αισιοδοξίας για το μέλλον του κόσμου της εργασίας.

Ο Γρηγόρης Γεροτζιάφας είναι Έλληνας και Γάλλος πολίτης.

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)