(EUROKINISSI/ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ)

Τα έβλεπα να κατεβαίνουν με τα σακίδια στον ώμο, τα φουτεράκια τους και τα φαρδιά σκισμένα τζιν τους. Παρέες-παρέες, με την απόφαση ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. «Μας κλείσατε τον σταθμό στο Σύνταγμα και το Πανεπιστήμιο; Δεν πειράζει, θα κατέβουμε Μεταξουργείο». Ρωτούσαν από πού θ’ ανέβουν για την Ομόνοια και μετά για τις πλατείες των συγκεντρώσεων.

Παιδιά 15, 16 και 17 χρόνων. Αγόρια και κορίτσια. Μαθητές και μαθήτριες που δεν χρειάστηκε να τους ξεσηκώσει, να τους «καθοδηγήσει» κανένα κόμμα, κανένας «υποκινητής». Βλέποντάς τα να γεμίζουν τη Σταδίου και την Πανεπιστημίου σχηματίζοντας ένα ατέλειωτο ποτάμι της οργής, ανησυχούσα μήπως εμφανιστούν πάλι οι έξαλλοι με τα «παπάκια». Τα ίδια δεν έμοιαζαν να το σκέφτονται. Ή μπορεί και να το σκέφτηκαν, αλλά σίγουρα δεν έδειχναν να φοβούνται.

«Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα» θυμήθηκα τους στίχους από άλλες εποχές του Νιόνιου. Την ώρα που ο «κυβερνήτης», για να κρυφτεί σαν τη στρουθοκάμηλο, έφτασε να υιοθετήσει το σύνθημα για την «κακιά τη χώρα», χθες στους δρόμους της Ελλάδας ήρθαν αυτά για να μας δείξουν τη «χώρα την καλή».

Αυτές τις μέρες της θλίψης και της οργής είναι η νεολαία που σε παροτρύνει άθελά της, ειλικρινά και ανεπιτήδευτα, να χαμογελάσεις.

Τα παιδιά δεν μασάνε παραμύθια. Δεν χωράνε μέσα σε σχεδιαγράμματα επικοινωνιολόγων και κομματαρχών, στριμωγμένα στο δίπολο «ψυκτικός ή κολεγιόπαις». Δεν βολεύονται με υπάκουες, προδιαγεγραμμένες «μισές ζωές». Τους χρωστάμε ευγνωμοσύνη. Γιατί έδειξαν ότι η κοινωνία έχει σφυγμό την ώρα που εμείς την παρακολουθούσαμε κατσούφηδες, θεωρώντας πως έχει πέσει σε βαθύ κώμα.