Η κυρία που συνήθως μας υποδέχεται τα πρωινά με ειδοποίησε ότι οι γονείς είναι συγκεντρωμένοι στην αυλή του σχολείου γιατί η δασκάλα είχε κάτι να μας πει. Πράγματι κατευθύνθηκα στην αυλή, ήταν μαζεμένοι καμιά δεκαπενταριά γονείς και σε λίγο εμφανίστηκε η δασκάλα:

- Σας κάλεσα να έρθετε γιατί αύριο είναι μια πολύ σημαντική μέρα. Αύριο υπάρχει γενική απεργία. Δεν σας λέω τι θα κάνω, γιατί δεν θέλω να σας επηρεάσω, δεν θα ήταν σωστό. Δεν ξέρω αν θα είναι ανοικτό το σχολείο, ο καθένας από τους δασκάλους θα κάνει αυτό που αυτή ή αυτός το θεωρεί σωστό. Δεν σας λέω να μην φέρετε τα παιδιά σας στο σχολείο, αν θα είναι ανοικτό ή κλειστό. Κάντε ότι νομίζετε σωστό. Μη νομίσετε ότι αυτό δεν θα έχει επίπτωση σε μας. Χάνουμε μεροκάματο, χάνουμε χρήματα. Αλλά, σας επισημαίνω, αύριο θα είναι μια πολύ σημαντική μέρα..

Αυτό που ακολούθησε ήταν εντυπωσιακό, ήταν βαθιά συγκινητικό. Οι γονείς, ο ένας μετά τον άλλο άρχισαν να μιλάνε:

- Πολύ καλά κάνετε! Μπράβο σας!

- Φυσικά και δεν πρέπει να λειτουργήσουν αύριο τα σχολεία. Σκοτώθηκαν νέα παιδιά. Τα παιδιά μας! Αύριο μπορεί είναι τα δικά μας παιδιά σε μια αντίστοιχη θέση.

- Όχι άλλα νεκρά παιδιά από εγκληματική κρατική αδιαφορία!

Δεν υπήρξε ούτε ένας γονέας για δείγμα που να είχε διαφορετική γνώμη.

Υπάρχει οργή στον κόσμο. Οργή που ζητάει δικαιοσύνη. Τέτοιες μέρες πάνε την κοινωνία και την Ιστορία μπροστά.