Μπορείτε να βρείτε πολλές απόψεις επί του θέματος στο διαδίκτυο. Θα βρείτε απόψεις ειδικών (συνήθως ισορροπημένες) και απόψεις γονέων, αρκετές φορές διατυπωμένες με πολεμικό τόνο. Τι είναι «εγκληματικό» όταν γίνεται και πιο είναι το «μόνο σωστό» να γίνεται.
- Τα παιδιά θα πρέπει να κοιμούνται σε απολύτως αυστηρό ωράριο -συνήθως 8:30-9:00 μμ.
- Τα παιδιά πρέπει να κοιμούνται μόνα τους, γιατί διαφορετικά «αργούν να ωριμάσουν και να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση και αυτονομία».
Τι γίνεται όμως όταν ένας γονέας δουλεύει ως τις 9:00 ή τις 9:30 ή τις 10 μμ κάθε μέρα και το παιδί επιμένει να περιμένει μέχρι να έρθει ο γονέας του; Τι γίνεται όταν το παιδί ζητάει επίμονα να κοιμάται με τους γονείς του τις νύχτες;
Σε αυτές τις περιπτώσεις, οι περισσότεροι γονείς τουλάχιστον, αντιλαμβάνονται ότι η δογματική προσήλωση στο «δέον» δεν είναι η πλέον πρόσφορη λύση. Το παιδί έχει ανάγκες και απόψεις, που πρέπει να γίνονται σεβαστά. Την τελική ευθύνη και τον τελικό λόγο στο τι «είναι το σωστό», την έχουν οι γονείς βεβαίως-βεβαίως -δεν γίνεται διαφορετικά. Αλλά όταν το οποιοδήποτε «δέον» γίνεται δόγμα μετατρέπεται σε μπούμερανγκ. Δημιουργεί περισσότερο κακό, παρά καλό. Είναι προτιμότερο να προσεγγίζουμε το «δέον» με ευελιξία, κυκλώνοντάς το, παρά με μια κατά μέτωπο επιβολή του.
Τώρα…
…όποιος [όποια] έχει κοιμηθεί με παιδιά γνωρίζει ότι ο ύπνος είναι πραγματικός πόλεμος! Στριφογυρίζουν συχνότατα, ξεσκεπάζονται, απλώνονται κατά πλάτος του κρεβατιού σπρώχνοντας τον άλλο [άλλη] εκτός κρεβατιού, κλωτσούν τον άλλον [άλλην] ανελέητα μέχρι να τον σακατέψουν! Ο γονέας αναγκάζεται να λαγοκοιμάται είτε για να σκεπάζει το παιδί («θα κρυώσεις ξεσκέπαστο καλό μου») είτε για να το επαναφέρει κατά μήκος του κρεβατιού (για να μην γκρεμοτσακιστεί ο γονέας πέφτοντας από το κρεβάτι). Το πλέον εντυπωσιακό: «ξυπνούν» και κοιμούνται με ρυθμούς αστραπής. Εκεί που νομίζεις ότι ξύπνησαν, συνεχίζουν να κοιμούνται του καλού καιρού. Εσύ μένεις ξάγρυπνος, όχι αυτά!
Φυσικά, δεν έχει κανένα νόημα αν την επομένη προσπαθήσεις να μάθεις του παιδιού πώς να κοιμάται στο κρεβάτι. Μια μέρα η γιαγιά της ρώτησε την Ισαβέλλα:
- Γιατί παιδάκι μου κουνιόσουν συνεχώς χτες το βράδυ;
- Γιατί έκανε σεισμό κάτω από τα σκεπάσματα!
Μια νύχτα η Ισαβέλλα μέσα στον ύπνο της (ήταν 2 ή 3 μετά τα μεσάνυχτα) μου αποκάλυψε το άγχος της για την επομένη. Μου είπε με φωνή υπνοβάτη:
- Μπαμπά, πότε θα πάμε να μάθω γράμματα στο σχολείο;
- Κοιμήσου, θα σε ξυπνήσω όταν έρθει η ώρα. Εσύ να πας σχολείο και εγώ να συρθώ ως τη δουλειά για να κοιμηθώ λιγουλάκι!
Φυσικά, η Ισαβέλλα δεν άκουσε το οτιδήποτε. Ήδη από τις δυο πρώτες λέξεις κοιμόταν σε βαθύ REM.
