Είναι κάποιες σπάνιες στιγμές στη ζωή των ανθρώπων που καλούνται να πουν τα μεγάλα ναι ή τα μεγάλα όχι. Η παραίτηση των καθηγητών του Εθνικού Θεάτρου, η υλοποίηση δηλαδή της απειλής που ενείχε το τελεσίγραφο προς το υπουργείο, είναι μια τέτοια σπουδαία, μεγάλη στιγμή. Σε πείσμα των συκοφαντών του υπουργείου Πολιτισμού, δεν παραιτούνται «εκ του ασφαλούς», όπως ανέφερε το άθλιο και ντροπιαστικό non paper που διακινήθηκε. Παραιτούνται ακόμα και από την ανανέωση των συμβάσεών τους.

Η Ελλάδα, με ευθύνη Μητσοτάκη, Μενδώνη, Κεραμέως, μένει δίχως Εθνικό Θέατρο. Με σπουδαστές που κινδυνεύουν να χάσουν το έτος και με καθηγητές που έχουν από χθες παραιτηθεί. Και τούτη η ευθύνη δεν θα παραγραφεί ποτέ. Θα είναι για πάντα μια μελανή στάμπα στις μαύρες σελίδες αυτής της αυταρχικής διακυβέρνησης.

Μιας κυβέρνησης που μισεί τον πολιτισμό, κάθε τι δημιουργικό, ζωντανό, διεκδικητικό. Η επιμονή στο Π.Δ. συνιστά ακόμα μία επιχείρηση ιδεολογικής επιβολής και μπίζνες. Το καθεστώς Μητσοτάκη έχει αλλεργία στη δημοκρατία, η οποία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον Πολιτισμό και τους ανθρώπους των τεχνών, και το αντίστροφο.

Οι χιλιάδες άνθρωποι που βγήκαν χθες στους δρόμους, ο ανυποχώρητος αγώνας σπουδαστών, καθηγητών και του κόσμου του Πολιτισμού τούς φοβίζουν. Τους τρέμουν, γιατί ο αγώνας τους δίνει ανάσα ελπίδας, αξιοπρέπειας δημοκρατίας.

Οπως έγραφε ο Μανόλης Αναγνωστάκης:

Φύγανε κι άλλοι, μας ήρθαν καινούριοι, γεμίσαν οι δρόμοι
Το πλήθος ξεχύνεται αβάσταχτο, ανεμίζουνε πάλι σημαίες
Μαστιγώνει ο αγέρας τα λάβαρα
Μες στο χάος κυματίζουν τραγούδια.