Πέρασαν πέντε χρόνια. Ρούφηξα κάθε δευτερόλεπτο στο πέρασμα των πέντε χρόνων, έμαθα πολλά, αισθάνθηκα πολλά περισσότερα. Πάνω απ’ όλα, βίωσα με την πλήρη σημασία της λέξης, τι σημαίνει Αγάπη.

Η Ισαβέλλα διαρκώς εξερευνά τον κόσμο, τη θέση της μέσα σ’ αυτόν, τις δυνατότητές της. Η αναζήτηση είναι πλέον πλήρως συνειδητή, η αναζήτηση αφορά τον εαυτό της, τα όριά της. Για όλα τα δρώμενα αναφωνεί:

- Μόνη μου! Θα το κάνω μόνη μου!

Στην προετοιμασία του τοστ, να μπουν τα μακαρόνια στην κατσαρόλα, να πλύνει τα δόντια της, να δει ένα παιδικό στο τάμπλετ, για οτιδήποτε τέλος πάντων, η διαταγή προς το γονέα ή τη δασκάλα στο προνήπιο είναι πάντα η ίδια:

- Μόνη μου! Θα το κάνω μόνη μου!

Τελευταίο επεισόδιο προς την εμπράγματη αυτογνωσία ήταν όταν αρρώστησε από κορονοϊό η δασκάλα στο σχολείο. Έπρεπε όλα τα παιδάκια της τάξης να κάνουν τεστ σε φαρμακείο. Η Ισαβέλλα λοιπόν πήγε στο φαρμακείο με τη μαμά της. Εκεί, απαίτησε να κάνει το τεστ μόνη της! Να βάλει την μπαντονέτα μόνη της στη μύτη, να την περιστρέψει 4-5 φορές και στα δυο της ρουθούνια. Μάταια η μητέρα της έλεγε:

- Δεν μπορείς μόνη σου, θα στο κάνει ο κύριος φαρμακοποιός.

Η Ισαβέλλα έπεσε στο πάτωμα, τσίριζε δυνατά:

- Μόνη μου! Θα το κάνω μόνη μου! Ξέρω εγώ πώς γίνεται!

Ε, στο τέλος, το έκανε μόνη της. Δεν γινόταν διαφορετικά…

Φυσικά, η εξερεύνηση των δυνατοτήτων και των ορίων αναπόφευκτα φέρνει στην επιφάνια την αναζήτηση της παντοδυναμίας. Την αίσθηση ότι τα πάντα είναι δυνατά, φτάνει κανείς απλώς να τα επιθυμεί.

Στην επιστροφή από το σχολείο προς το σπίτι απαιτεί να πάει για αρκετή ώρα από μια παιδική χαρά για να παίξει. Μια μέρα, την πήρε η γιαγιά της από το σχολείο. Είχε όμως να κάνει κάποιες δουλειές, βιαζόταν να επιστρέψει στο σπίτι. Οπότε της είπε μαλακά:

- Ισαβέλλα μου, πρέπει να πάμε γρήγορα στο σπίτι, δεν μπορούμε να πάμε σήμερα στην παιδική χαρά.

Η Ισαβέλλα ξεσήκωσε τον κόσμο, απαιτώντας να περάσει η θέλησή της. Στη σταθερή άρνηση της γιαγιά της, έβαλε μπροστά τα μεγάλα μέσα:

- Πρόσεχε! Θα κάνω τα αυτοκίνητα και όλα τα κτίρια να πέσουν επάνω σου!

Απίστευτο τι σκέφτηκε και είπε η μικρή μάγισσα!

Το να μάθεις σε ένα παιδί ότι υπάρχουν όρια στις επιθυμίες μας, είναι σίγουρα από τα πιο δύσκολα πράγματα. Στο τέλος-τέλος, γιατί θα πρέπει να υπάρχουν όρια στην επιθυμία, στη χαρά της ζωής; Δυστυχώς όμως υπάρχουν και το παιδί μεγαλώνοντας, αν δεν του βάλεις όρια, κινδυνεύει με σκληρές διαψεύσεις που θα του στοιχίσουν στη ζωή και την προσωπικότητα που θα αναπτύξει. Ευτυχώς, για μας (ως οικογένεια), η Ισαβέλλα μαθαίνει γρήγορα και τα όρια. Στις περισσότερες περιπτώσεις αρκεί να της εξηγήσεις με ήρεμη και σταθερή φωνή το λόγο που κάτι δεν γίνεται. Να της μιλήσεις ως μεγάλος προς μεγάλο, όχι να την κοροϊδέψεις θεωρώντας την «μικρή». Τότε η Ισαβέλλα αλλάζει, πετώντας ένα:

- Εντάξει λοιπόν!

Και κάνει αυτό που πρέπει να γίνει [συνήθως].

Το κλειδί είναι η αγάπη. Αυτή ξεκλειδώνει τον κόσμο και τα μυστήριά του. Θα μου πείτε:

- Που να βρεθεί αγάπη σε αυτόν τον καταραμένο κόσμο;

Σωστά. Η αγάπη λείπει εκεί που τη χρειαζόμαστε το περισσότερο. Στον επαγγελματικό μας χώρο, όπου περνάμε το μεγαλύτερο μέρος του βίου μας, στον κρατικό μηχανισμό που καθορίζει τις ζωές μας, πολλές φορές λείπει ακόμα και από την προσωπική μας ζωή. Αλλά, ως ενήλικες, που έχουμε επίγνωση της σπανιότητας της αγάπης, είμαστε υποχρεωμένοι, στο μέτρο των δυνατοτήτων μας, να την εξασφαλίσουμε στα παιδιά μας. Γιατί μόνο έτσι, έχοντας την ασφάλεια της αγάπης των ανθρώπων γύρω τους, θα ενηλικιωθούν σωστά, δηλαδή θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν το έλλειμμα της αγάπης στον κόσμο των μεγάλων. Να την εκτιμήσουν όταν τη βρίσκουν.