φωτ.: EUROKINISSI/ΜΠΟΛΑΡΗ ΤΑΤΙΑΝΑ
Ο ναζισμός και ο φασισμός ως ιδεολογίες και ως πρακτικές που εκπορεύονται εξ αυτών είναι εγκληματικές, καταδικαστέες και ο αγώνας εναντίον τους όρος επιβίωσης της Δημοκρατίας και των ελευθεριών. Η Δημοκρατία, το σύνταγμα, το μεταπολιτευτικό κοινωνικό και πολιτικό συμβόλαιο διαταράχθηκαν, αμφισβητήθηκαν και απειλήθηκαν στα χρόνια της κρίσης.
Οι μεταπολιτικές θεσμικές εκτροπές, το «πάγωμα» συνταγματικών προβλέψεων και δημοκρατικών λειτουργιών προκειμένου να εφαρμοστούν τα Μνημόνια και η βίαιη εσωτερική υποτίμηση αδυνάτισαν και τραυμάτισαν την ίδια τη Δημοκρατία. Σε αυτό το ασφυκτικό οικονομικό περιβάλλον κέρδισαν έδαφος η μισαλλοδοξία, ο ρατσισμός, ο εθνικισμός, ο ακραίος συντηρητισμός.
Για την ακρίβεια, έγιναν για μεγάλο διάστημα ο κυρίαρχος πολιτικός λόγος. Σε αυτό το έδαφος πάτησε το τέρας του νεοναζισμού, με την εγκληματική οργάνωση Χρυσή Αυγή να αναδεικνύεται σε κοινοβουλευτικό κόμμα. Η κυβέρνηση Σαμαρά όχι μόνο δεν συγκρούστηκε με αυτή τη συμμορία, αλλά την αξιοποίησε ως μαξιλάρι ασφαλείας που συγκέντρωνε απογοητευμένους ψηφοφόρους. Γι’ αυτό την ανταγωνίστηκε στον ακραίο και ρατσιστικό λόγο.
Μέχρι που τα χέρια των δολοφόνων βάφτηκαν με το αίμα του Παύλου Φύσσα. Μόνο τότε η Ν.Δ. αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει τους Κασιδιάρηδες ως εγκληματίες, ενώ στη συνέχεια έκανε ό,τι μπορούσε για να επαναπατρίσει τους ψηφοφόρους της υπό την ηγεσία πια του Κυριάκου Μητσοτάκη. Πρέσπες, αντιπροσφυγική υστερία, θεωρίες συνωμοσίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. και η ανάδειξη των προοδευτικών ιδεών στο προσκήνιο έβαλαν ανάχωμα στην Ακροδεξιά και στη νεοφασιστική ηγεμονία στην κοινωνία. Μέχρι τις εκλογές του 2019, οπότε επανήλθαν, αυτή τη φορά υπό τον μανδύα της θεσμικής, νέας Ακραίας Δεξιάς.
Η απομόνωση και η καταδίκη των νεοναζί, κάτω από οποιαδήποτε ταμπέλα, είναι πρωτίστως πολιτική και κοινωνική υπόθεση. Χρειάζονται διαρκής αγώνας, αποφασιστικός, εγρήγορση και κανένας εφησυχασμός. Κυβερνήσεις, υπουργοί, έντυπα και δημοσιογράφοι που υιοθετούν και εκφράζουν απενεχοποιημένα την ατζέντα μιας Χρυσής Αυγής χωρίς μαχαίρια δεν συμβάλλουν σε αυτήν την κατεύθυνση.
Ούτε οι ανιστόρητοι συμψηφισμοί με τις επικίνδυνες θεωρίες του Ακραίου Κέντρου περί δύο άκρων. Σημαίνει αυτό ότι δεν χρειάζεται νομοθετική ρύθμιση; Σαφώς και όχι. Δεν μπορεί, ωστόσο, να γίνει στο πόδι. Πρόχειρη και χωρίς επαρκή επιστημονική τεκμηρίωση, δίχως ουσιαστικό διάλογο και συγκλίσεις μεταξύ των δημοκρατικών κομμάτων. Οφείλει να σέβεται απολύτως το σύνταγμα, αφού σε κάθε άλλη περίπτωση θα γυρίσει μπούμεραγκ.
Η Ιστορία το έχει δείξει. Κάθε κερκόπορτα εξίσωσης του ναζισμού με οποιαδήποτε άλλη ιδεολογία είναι, εκτός από ανιστόρητη, επικίνδυνη για την ίδια τη Δημοκρατία.
