Η Σία Αναγνωστοπούλου, τομεάρχης Πολιτισμού της ΚΟ ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, μιλώντας στην Ολομέλεια της Βουλής κατά τη συζήτηση του σ/ν του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού για την «Κύρωση Συμφωνίας μεταξύ της Κυβέρνησης της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Κυβέρνησης της Γαλλικής Δημοκρατίας για τις κινηματογραφικές συμπαραγωγές» τόνισε;
Θα ήθελα να πω ότι σε μία συγκυρία πάρα πολύ άσχημη για τη χώρα και τους δημοκρατικούς θεσμούς, με τη γνωμοδότηση Ντογιάκου και την απάντηση δεκαέξι συνταγματολόγων κύρους, νομικών αυτής της χώρας βρισκόμαστε πραγματικά σε μία περίοδο πάρα πολύ άσχημη, που χρειάζεται επαγρύπνηση από όλο τον δημοκρατικό κόσμο.
Αυτή τη στιγμή συζητάμε στη βουλή μία κύρωση ελληνογαλλικής συμφωνίας για τον κινηματογράφο και τις κινηματογραφικές παραγωγές. Βεβαίως, με τη Γαλλία μας συνδέουν πάρα πολλά και στον κινηματογράφο και στον πολιτισμό ευρύτερα. Μεγάλες προσωπικότητες του πολιτισμού δικές μας, όπως ο Γαβράς, ο Βασίλης Βασιλικός, ο αείμνηστος Αγγελόπουλος και πολλοί άλλοι έκαναν αυτήν τη μεγάλη όσμωση με τον ελληνικό κινηματογράφο και τον γαλλικό κινηματογράφο.
Εχθές εκφράσαμε μερικές αντιρρήσεις. Νομίζω ότι και ο Υφυπουργός ο κ. Γιατρομανωλάκης σε κάποιες από αυτές συμφωνεί. Η κυριότερη αντίρρηση μας έχει να κάνει με το ταμείο. Θα πρέπει εκεί όλες μας οι δυνάμεις να είναι στοχευμένες στην κατεύθυνση να πειστούν και οι Γάλλοι, να φτιαχτεί ξανά αυτό το ταμείο γιατί χωρίς οικονομική ενίσχυση, χωρίς ένα εργαλείο οικονομικό, αυτές οι συμφωνίες δεν θα επιτρέψουν σε παραγωγούς, αλλά και δημιουργούς καινοτόμους να μπορέσουν να κάνουν αυτά που θα πρέπει να κάνουν, δηλαδή να προχωρήσουν τον κινηματογράφο ακόμα παραπέρα.
Και θέλω να τονίσω εδώ ότι ο ελληνικός κινηματογράφος είναι πραγματικά πολιορκητικός κριός των πολιτιστικών αγαθών στο εξωτερικό. Με τις πολλές βραβεύσεις τα πολλά τελευταία χρόνια βλέπουμε ότι έχουμε έναν κινηματογράφο σε άνθηση, με πολύ επινοητικότητα, δημιουργικότητα που αξίζει και να ξαναδούμε το νομοθετικό πλαίσιο και να ξαναδούμε αυτά τα εργαλεία που θα τον βοηθήσουν. Το ΕΚΟΜΕ ήταν μια μεγάλη παρέμβαση της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο θα πρέπει να ενισχυθεί αντί να φθίνει ή να αποδυναμώνεται με διάφορους τρόπους.
Θέλω, κύριε Υφυπουργέ να επιμείνω σε ένα πράγμα αφού η σύμβαση αφορά τον πολιτισμό και τον κόσμο του πολιτισμού. Πρέπει έστω και την ύστατη ως συμβολική και πραγματική κίνηση να πάρετε πίσω το Προεδρικό Διάταγμα που αναφέρεται στον καλλιτεχνικό κόσμο. Είναι ντροπή για τη χώρα μας να υποβαθμίζεται, να ταπεινώνει και να προσβάλλεται ένας κόσμος ο οποίος έχει πληγεί πάρα πολύ, όσο κανένα άλλο τμήμα του εργαζόμενου κόσμου, της κοινωνίας από την πανδημία και να βλέπει τώρα ότι οι σπουδές του υποτιμώνται σε τέτοιο βαθμό και με τα εργασιακά δικαιώματα τους να πλήττονται.
Κύριε Υφυπουργέ σας άκουσα χτες. Ειλικρινά δεν κατάλαβα. Αποσύρετε το Προεδρικό Διάταγμα για να μην αισθάνεται αυτός ο κόσμος ότι τον αντιμετωπίζετε ως διασκευαστή ευκαιρίας και όχι ως προσωπικότητες αυτής της χώρας, εργαζόμενες προσωπικότητες που προσφέρουν στο μείζον θέμα του σύγχρονου πολιτισμού.
Θα κλείσω, κύριε Πρόεδρε με τα γλυπτά του Παρθενώνα. Είδαμε όλο αυτό το τελευταίο διάστημα ένα μπαράζ δημοσιευμάτων στο εξωτερικό, ένα μπαράζ δημοσιευμάτων στο εσωτερικό, όταν τόλμησε η Αξιωματική Αντιπολίτευση να κάνει τη δουλειά της, να ρωτήσει τι συμβαίνει. Δυστυχώς, η δήλωση της Υπουργού Πολιτισμού της Βρετανίας, δυστυχώς λέω και το τονίζω, δείχνει ότι οι άτσαλες κινήσεις, οι προσπάθειες προεκλογικής εκμετάλλευσης ακόμη και των γλυπτών μας ξεστρατίζουν από τον οδικό χάρτη που έχει θέσει η UNESCO. Δεν επιτρέπεται μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας στη διεκδίκηση των γλυπτών του Παρθενώνα, της επανένωσης, να γίνονται τέτοιες χρήσεις τους, για λόγους περιορισμένους, για λόγους οι οποίοι τα πιέζουν τα γλυπτά μέσα στον προεκλογικό χρόνο.
Είχαμε πει και επαναλαμβάνουμε -και η κυβέρνηση μας το έκανε αθόρυβα, σεμνά και ταπεινά, όπως αξίζει σε αυτό το μείζον εθνικό θέμα- και είχαμε χαιρετίσει την απόφαση της UNESCO το 2021 -πρώτη είχα βγει και τη χαιρέτισα, χωρίς μεμψιμοιρίες, χωρίς τίποτε, γιατί ήταν σημαντική για τη χώρα και γιατί είχε προετοιμαστεί από το 2018-, ότι ο οδικός χάρτης είναι διακρατική διαπραγμάτευση και συμφωνία ελληνικής Κυβέρνησης και βρετανικής. Οι μυστικές διαπραγματεύσεις με τον διευθυντή του Βρετανικού Μουσείου -και δεν ξέρω και εγώ με ποιον άλλον- ξεστρατίζουν την υπόθεση και μας γυρίζουν πίσω. Και αυτό έδειξε η δήλωση χθες. Η δήλωση, η οποία το λέω και εδώ, έχει και αυτό το ύφος της αποικιακής κοπής της Βρετανίδας Υπουργού.
Πρέπει να καταλάβει η Νέα Δημοκρατία ότι η Δεξιά δεν έχει το μονοπώλιο ούτε στους προγόνους, ούτε στα εθνικά ζητήματα, ούτε τίποτα. Δεν μπορεί κάθε φορά που στριμώχνεται να ανακαλύπτει είτε τον τάφο της Αμφίπολης, είτε την Αμάλ Αλαμουντίν, είτε τώρα μυστικές διαπραγματεύσεις. «Θα σας τα φέρω εγώ εδώ».
Ήταν απρέπεια, χθες, του Πρωθυπουργού να πει «ξαναψηφίστε με, για να σας φέρω τα γλυπτά». Αυτό είναι μια εθνική υπόθεση που όλες οι κυβερνήσεις οφείλουν να την υπηρετούν, συνδεδεμένη με το μεγάλο κίνημα που έχει αναπτυχθεί.
Έχουμε την τύχη πια -δεν είμαστε στην εποχή της Μελίνας που άνοιγε δρόμο- να έχει αναπτυχθεί ένα διεθνές κίνημα που θέλει να βάλει τα μουσεία σε μία άλλη συζήτηση. Άρα, οι θησαυροί που έχουν φύγει από τις χώρες, όπως τη δική μας, να επιστρέψουν χωρίς προϋποθέσεις στη χώρα.
Θέλω να κλείσω με ένα πράγμα, αναφερόμενη και σε κάποιους δημοσιογράφους του φιλοκυβερνητικού Τύπου. Δεν είναι δυνατόν Γερμανοί να γράφουν ότι σε αυτό το μνημείο έγινε η μεγαλύτερη λεηλασία όλων των εποχών, γιατί είναι ένα πραγματικά «γδάρσιμο» -φανταστείτε το αυτό σε έναν άνθρωπο-γδέρνω το πετσί, το δέρμα ενός μνημείου.
Το λένε, λοιπόν, οι ξένοι, οι ξένοι επιστήμονες, η διεθνής κοινή γνώμη και εδώ να γράφονται χίλια δυο, να τα δανειστούμε, δεν τους τα δίνουμε πίσω και διάφορα τέτοια; Ή γιατί μεμψιμοιρεί η Αριστερά και θα μπορέσουμε κάποτε με δάνεια έστω να φέρουμε κάποια; Πρέπει σε αυτόν τον αγώνα να μην φαίνεται κανένας, καμία Δεξιά, ότι είναι αυτή που είναι η μόνη που μονοπωλεί το θέμα των προγόνων, κανένας. Κάθε κυβέρνηση να υπηρετεί αυτό το στόχο, συνδεδεμένη με το διεθνές αντιαποικιακό, νέας πολιτικής, μουσειακής πολιτικής κίνημα, για να μπορέσουμε να έχουμε έναν τρόπο και να ξαναφέρουμε τη Βρετανία στις διαπραγματεύσεις.
Επί εποχής μας αυτό έγινε. Να υπάρχει διπλωματική οδός με την βρετανική κυβέρνηση. Έχει δώσει η UNESCO τον οδικό χάρτη. Πετάμε και την UNESCO τώρα; Και όταν το είπαμε αυτό, χύθηκαν, ξεχύθηκαν να μας φάνε ότι το λέμε από μεμψιμοιρία, μην τυχόν και έρθουν τα γλυπτά.
Λοιπόν, επειδή αυτή η ιστορία πήρε ακόμα μια φορά άσχημη τροπή, εγώ θα πω ένα πράγμα. Ο εθνικός στόχος πρέπει να είναι συνδεδεμένος με το διεθνές κίνημα, με τον οδικό χάρτη της UNESCO με τον οποίο έχει πραγματικά δεσμεύσει όλες τις χώρες, οδικός χάρτης που λέει ηθικός, ιστορικός, πολιτικός και διπλωματικός τρόπος όπου στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων θα καθίσουν και η Βρετανία και η Ελλάδα. Να καλέσουμε τη βρετανική κυβέρνηση να γυρίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Αυτό απαιτεί ο οικουμενικός πολιτισμός. Αυτό απαιτεί αυτό το μνημείο, ο Παρθενώνας, που ανήκει στον οικουμενικό πολιτισμό.
