Εικόνα: Γιώργος Σχοινάς
Περπατώντας μέσα στις λάσπες, από τον καταυλισμό προς τα μνήματα, εκεί που δεν θα περπατήσουμε ποτέ οι περισσότεροι, μαθημένοι να μη λασπώνονται τα παπούτσια μας. Το κορίτσι αποχαιρετά το αγόρι. Γιατί ακόμα και την ύστατη στιγμή η Πολιτεία, για τα μάτια του κόσμου δεν φρόντισε να ρίξει λίγο χαλίκι εκεί που θα περνούσε η πομπή. Έστω για τα μάτια του κόσμου.
Και περπατά το κορίτσι πλάι στο αγόρι. Χαϊδεύει το αυτοκίνητο. Να του πει το αντίο. Τραγουδάνε οι φίλοι το τραγούδι που αγαπούσε.
Στα 16. Με ένα μωρό που απέκτησαν μαζί στο σπίτι και ένα στην κοιλιά της. Με ένα γιατί ακόμα. Στα τόσα μιας ζωής. Το κορίτσι που παντρεύτηκε το αγόρι γιατί δεν μπορούσε να κάνει και αλλιώς. Που περπατάει στις λάσπες για να του πει το αντίο. Θα γυρίσει στον καταυλισμό μόνη. Περπατώντας στις ίδιες λάσπες. Σε λίγες μέρες θα την ξεχάσουμε. Άλλα δράματα θα έρθουν στην πρώτη θέση των ειδήσεων.
Α. Καμύ: «Ο τρόπος που γεννιέται ο άνθρωπος και ο τρόπος που πεθαίνει δείχνει το μέγεθος του πολιτισμού στον οποίο έζησε».
