Δεν ήταν η βενζίνη ούτε τα 20 ευρώ. Ο Κώστας Φραγκούλης πυροβολήθηκε από τους αστυνομικούς επειδή ήταν «διαφορετικός», σε μια «κακόφημη» γειτονιά. Αν ήταν λευκός, με πιο ακριβό αμάξι, σε μια καλύτερη περιοχή, κανείς δεν πιστεύει ότι οι άνδρες της ΔΙ.ΑΣ. θα έριχναν δύο βολές στην ευθεία.

Σχεδόν έναν χρόνο πριν ένας άλλος νέος Ρομά, ο Νίκος Σαμπάνης, έπεφτε νεκρός από τις σφαίρες, 38 τον αριθμό, που γάζωσαν το αμάξι στο οποίο βρισκόταν κατά τη διάρκεια καταδίωξης στο Πέραμα.

Ο Κώστας Φραγκούλης έχασε χθες το πρωί την άνιση μάχη που έδινε εδώ και μία εβδομάδα στο Ιπποκράτειο. Όπως ανέφεραν οι γιατροί, αυτό που τον κράτησε ήταν το νεαρό της ηλικίας του. Το τραύμα όμως από τη σφαίρα στο κεφάλι του ήταν θανάσιμο.

«Ο γιος μου ήταν το καλύτερο παιδί, αν και έκανε αυτό που έκανε. Ζητάμε συγγνώμη, δεν έπρεπε να τον πυροβολήσουν». Αυτά τα λόγια του πατέρα θα σκεπάζουν για πάντα την ελληνική Πολιτεία. Για πάντα μέχρι να γίνουν πράξη ριζικές τομές. Στο κράτος και στην αστυνομία.

Η ρίζα του φαινομένου είναι βαθιά και λέγεται ρατσισμός, και μάλιστα συστημικός. Χιλιάδες συμπολίτες μας ζουν σε συνθήκες θεσμικού και κοινωνικού αποκλεισμού, αντιμετωπίζονται σαν δεύτερης και τρίτης κατηγορίας. Ρατσισμός και ταξικές διακρίσεις. Η Αριστερά και οι προοδευτικές δυνάμεις έχουν ένα καθήκον - εκτός από την αλληλεγγύη.

Η επόμενη διακυβέρνηση να βάλει στο επίκεντρο την άρση των αποκλεισμών, την ενίσχυση της ενσωμάτωσης και τον βαθύ και ριζικό εκδημοκρατισμό της αστυνομίας. Αυτό συνιστά δικαιοσύνη, όχι τα ψηφοθηρικά κοινοβουλευτικά και επικοινωνιακά παιχνίδια που στήνει η Ν.Δ.