Πρόκειται για μια εξαιρετική (όχι μόνο) παιδική παράσταση του Θεάτρου Τέχνης σε σκηνοθεσία του Βασίλη Μαυρογεωργίου.
Το έργο του Αριστοφάνη για όσους δεν το γνωρίζουν επιλέγει να παρουσιάσει το παράλογο του πολέμου μέσα από την αναφορά και με αφορμή τον πελοποννησιακό πόλεμο ανάμεσα στη Αθήνα και την Σπάρτη, τη ρητορική που τον συντηρεί αλλά και τους υλικούς όρους και τα συμφέροντα που δεν επιτρέπουν την ειρήνη, ξεφεύγοντας από μια απλή καταδίκη του πολέμου. Δίκαια λοιπόν θεωρείται ένα από τα πιο αντιπολεμικά έργα όλων των εποχών.
Στην ιστορία τώρα, ο Τρυγαίος, ενός κοινός θνητός που βαρέθηκε τον πόλεμο, αποφασίζει να εκθρέψει ένα σκαθάρι και να πετάξει μέχρι τον Όλυμπο για να ρωτήσει τους θεούς γιατί επιτρέπουν να συνεχίζεται ο πόλεμος.
Δεν θα βρει παρά έναν εγκαταλειμμένο Όλυμπο και τον Ερμή που παραμένει για τις τελευταίες ετοιμασίες πριν και την δική του αναχώρηση -όλοι οι άλλοι θεοί έχουν φύγει γιατί θύμωσαν με τους ανθρώπους. Ο Ερμής του εξηγεί ότι δεν έχει μείνει παρά μόνο ο Πόλεμος, ο οποίος έχει φυλακίσει την Ειρήνη. Προκειμένου να τον σταματήσει ο Τρυγαίος και να ελευθερώσει την Ειρήνη καλεί Έλληνες από διάφορες πόλεις για να την ελευθερώσουν. Τελικά και αφού τα καταφέρνουν μεταφέρουν την Οπώρα και την Θεωρία στην Αθήνα. Η πρώτη γίνεται γυναίκα του Τρυγαίου και η δεύτερη πηγαίνει στην Βουλή από την οποία έλειπε όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Δυο παρατηρήσεις ή περισσότερο σκέψεις με αφορμή την παράσταση.
Οι θεοί των αρχαίων Ελλήνων είναι ανθρώπινοι, με τις αδυναμίες, τα πάθη και τις παραξενιές τις δικές μας, απλά σε μεγέθυνση. Ειδικά όπως παρουσιάζονται στον Αριστοφάνη θα μπορούσαν να είναι πολύ εύκολα καρικατούρες χαρακτήρων ή και ήρωες σε παιδική σειρά κινουμένων σχεδίων. Με αυτό τον τρόπο είναι kids friendly - δεν είναι σαν τους σοβαρούς θεούς των σύγχρονων μεγάλων θρησκειών. Αυτή τη διάσταση εκτός από το κείμενο την αναδεικνύει με πολύ ωραίο τρόπο και η σκηνοθετική προσέγγιση της παράστασης.
Η δεύτερη σκέψη έχει να κάνει με το παιδικό θέατρο γενικότερα. Πρόκειται για πολύ δύσκολο στοίχημα να κερδίσεις την προσοχή παιδιών 5, 6 ή και λίγο μεγαλύτερης ηλικίας. Το σίγουρο είναι ότι αξίζει η προσπάθεια να κάνεις θέατρο όχι για τα παιδιά αλλά και για αυτά. Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στην κίνηση, στους διαλόγους και την γλώσσα αλλά και στον ρυθμό που ξετυλίγεται η ιστορία. Όμως αν όλα τα παραπάνω γίνουν επιτυχημένα δύσκολα θα αφήσουν ασυγκίνητο τόσο τα παιδιά όσο και το ενήλικο κοινό.
Η παράσταση του Θεάτρου Τέχνης είναι μια τέτοια περίπτωση.
Δείτε βίντεο - συνέντευξη από την παράσταση:
Φωτογραφία-επεξεργασία εικόνας: Άγγελος Καλοδούκας
Κάμερα-κείμενο: Βασίλης Γιαννούλης
Ταυτότητα παράστασης
Απόδοση-διασκευή-σκηνοθεσία: Βασίλης Μαυρογεωργίου
Μουσική: Νίκος Κυπουργός
Σκηνικά-κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Χορογραφίες: Πάρης Μαντόπουλος
Σχεδιασμός φωτισμών: Στέλλα Κάλτσου
Βοηθοί σκηνοθέτη: Καλή Βοϊκλή, Στάθης Γεωργαντζής
Παίζουν και τραγουδούν οι ηθοποιοί (αλφαβητικά): Νίκος Μαρνάς , Μαριλένα Μόσχου, Ελευθερία Παγκάλου, Δήμητρα Σταύρου, Νίκος Στεργιώτης.
Μουσικοί επί σκηνής: Γιώργος Φουντούκος, Θάνος Σακελλαρίδης
