Για θεσμική ομοφοβία στο χώρο του πολιτισμού της Πάτρας κάνει λόγο στη δήλωσή της η Σία Αναγνωστοπούλου, που επισημαίνει:

Παρακολουθούμε εμβρόντητοι τις πανελλήνιες διαστάσεις που έχει πάρει μια αθώα κατά τα άλλα παράσταση στην Πάτρα με τίτλο «Μότσαρτ» που απευθύνεται κυρίως σε μαθήτριες και μαθητές σχολείων. Μια παράσταση που τίποτα δεν προοιωνιζόταν την εκτροπή της σε βήμα, ώστε μια μικρή, τοξική μερίδα της κοινωνίας μας να εκφράσει τις μισαλλόδοξες και ομοφοβικές τάσεις της. Το γεγονός ότι στην παράσταση τον Μότσαρτ υποδύεται γυναίκα, αρκούσε ώστε κάποιοι γονείς να αδυνατούν δήθεν να εξηγήσουν στα παιδιά τον λόγο . Φυσικά, ο παράλογος φόβος για την ομοφυλοφιλία και οι πεποιθήσεις που στηρίζουν αρνητικούς μύθους και στερεότυπα για τους ομοφυλόφιλους δεν εδράζεται ποτέ σε μια ουσιαστική αιτιολόγηση. Κάθε φορά που αναδύεται στην επιφάνεια, θα υπάρχει και μια αφορμή και μια δικαιολογία. Είναι η αγωνία να αρχίσουν από το μηδέν κάποιοι γονείς την εκπαίδευση των παιδιών τους στα ανθρώπινα δικαιώματα; Όχι. Θα αρκούσε να απαντήσουν στα παιδιά ότι βλέπουν θέατρο και η ηθοποιός παίζει απλώς έναν ρόλο.

Το δυστύχημα εν προκειμένω, είναι η στάση εκείνων που θα έπρεπε να περιφρονούν τέτοιες φοβικές αντιδράσεις, αντί να τις καλλιεργούν. Αντίθετα, στα πλαίσια μιας θεσμικής πλέον ομοφοβίας, κάποιοι διευθυντές αποσύρουν τα σχολεία τους από την παράσταση, ενώ ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, σύρεται πίσω από τις εξελίξεις, υπερθεματίζοντας σε ένα ομοφοβικό κρεσέντο. Δηλώνει, νιώθοντας απολογούμενος, ότι δεν έχει ποτέ άντρες χορευτές παραβιάζοντας κάθε αρχή της ισότητας στον χώρο εργασίας. Αναφέρει, ότι σε καμία πειραματική σκηνή ακόμα και σε ενήλικες δεν θα ανέβαζε κάτι που να παραπέμπει στην ομοφυλοφιλία, θεωρώντας το προκλητικό και προκαλώντας εμάς τους υπόλοιπους να αναρωτηθούμε: Είναι αυτή δήλωση του προϊσταμένου ενός χώρου που οφείλει να διαπαιδαγωγεί και να διαπλάθει χαρακτήρες μέσα από ένα εργαλείο από τα λίγα που μπορούν να προβληματίσουν το κοινό με έναν συμβολικό τρόπο; Και τέλος, αγγίζει τα όρια της υποκίνησης του κοινού σε μίσος, όταν δηλώνει σχεδόν παραληρηματικά ότι πολλές φορές ο σεξουαλικός προσανατολισμός ενός ανθρώπου επιλέγεται «λόγω μόδας».

Εν κατακλείδι, η θεσμική ομοφοβία, είναι μια συνθήκη που μπορεί να οδηγήσει τους πολίτες σε αυταρχικά πιστεύω και να στηρίξει την προκατάληψη με άλλες κοινωνικές ομάδες, τροφοδοτώντας την εχθρότητα και το μίσος.

Ο πολιτισμός στα χειρότερα του και η Πάτρα με έναν καλλιτεχνικό διευθυντή που δεν της αξίζει.