Πρόκειται για παράσταση που ανεβαίνει καθημερινά αποκλειστικά για σχολεία από το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, με τον καλλιτεχνικό διευθυντή, Λουκά Θάνου, να επιλέγει για τον βασικό ρόλο την χορεύτρια Μαρία Κίκινα.
Οι σκηνές που η χορεύτρια Μαρία Κίκινα, ως «Μότσαρτ», παντρεύεται μια άλλη γυναίκα χορεύτρια, τη φιλάει και ανταλλάσσει όρκους αιώνιας πίστης και αγάπης, έχουν συναντήσει ομοφοβικές αντιδράσεις μεταξύ σχολείων και γονέων.
Ωστόσο, θύελλα αντιδράσεων προκάλεσαν και οι δηλώσεις του Λ. Θάνου ο οποίος φαίνεται να επιλέγει να βλέπει την ομοφυλοφιλία ως… «μόδα».
Ρεπορτάζ της εφημερίδας «Πελοπόννησος» αναφέρει ότι γονείς αντέδρασαν έντονα με αποτέλεσμα διευθυντές σχολείων να αποφασίσουν οι τάξεις να μην παρακολουθήσουν τις παραστάσεις της παιδικής σκηνής. Μάλιστα, υπήρξαν και εκπαιδευτικοί που διαφωνούν με την επιλογή γυναίκας στον ρόλο του Μότσαρτ.
Διευθυντής σχολικού συγκροτήματος της Πάτρας, διατηρώντας την ανωνυμία του, ανέφερε στην «Π»: «Μας τηλεφωνούν μαμάδες και μας ρωτούν με αγωνία και ενόχληση, τι θα πρέπει να απαντήσουν στα παιδιά τους που έχουν δει την παράσταση, όταν τους ρωτούν «γιατί ο Μότσαρτ, είναι γυναίκα;» και «πώς γίνεται μία γυναίκα, να παντρεύεται μια άλλη γυναίκα;». Έχουμε έρθει σε πολύ δύσκολη και αμήχανη θέση. Και πώς μπορείς να δώσεις μια κατάλληλη εξήγηση για το ευαίσθητο αυτό θέμα, σε παιδιά ηλικίας 6 και 8 χρόνων; Όπως καταλαβαίνετε, άλλο είναι το μοντέλο της οικογένειας που έχουν ως πρότυπο τα παιδιά. Εκτός κι αν γίνεται εσκεμμένα, ακριβώς για να αλλάξουν στα μάτια και την συνείδηση των παιδιών, αυτά τα πρότυπα, στο όνομα της αμφισεξουαλικότητας και της ομοφυλοφιλίας…»
Συγκεκριμένα, ο ίδιος μιλώντας στην εφημερίδα «Πελοπόννησος» ανέφερε: «Καταλαβαίνω τις αντιδράσεις των γονέων! Εχουν ένα δίκιο! Γιατί πραγματικά σας λέω, δεν ήταν πρόθεσή μου να βάλω μια γυναίκα, να κάνει τον Μότσαρτ. Δεν βρήκα όμως κατάλληλο άνδρα. Φυσικό είναι να αντιδράσουν έτσι κάποιοι γονείς. Καταλαβαίνω ότι κάποιους ανθρώπους τούς ενοχλεί. Ειδικά στη σκηνή εκείνη του γάμου, που η Μαρία Κίκινα, ως Μότσαρτ, κάνει χειροφίλημα στη σύζυγό της. Ομως δεν ήθελα να προκαλέσω. Και δεν θα το έκανα ούτε σε πειραματική σκηνή, πόσω μάλλον σε μία παράσταση που απευθύνεται σε παιδιά», δηλώνει χαρακτηριστικά και συνεχίζει:
«Δεν έχω κανένα πρόβλημα με την ομοφυλοφιλία, αλλά έχω μεγάλο πρόβλημα να την προκρίνω. Το να παροτρύνεις και να πιέζεις ένα άτομο να γίνει ομοφυλόφιλο, επειδή ίσως είναι της μόδας, έχει μεγάλη απόσταση και σε καμία περίπτωση δεν με βρίσκει σύμφωνο. Εγώ έχω ανάγκη να βλέπω ξεχωριστά τα φύλα στη σκηνή και δεν έχω ποτέ άνδρες χορευτές θηλυπρεπείς».
* Διαβάστε σχετικά:
«Μισαλλόδοξος λόγος»
Για την τοποθέτηση του διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας τοποθετήθηκε ο δικηγόρος Βασίλης Σωτηρόπουλος, κάνοντας λόγο για «αδιαμφισβήτητα μισαλλόδοξος λόγος εμπλουτισμένος με τεράστια άγνοια για το θέμα».
Η ανάρτησή του αναλυτικά: «Αυτά που είπε ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας έχουν τις εξής διαστρωματώσεις:
1) «Δεν έχω κανένα πρόβλημα με την ομοφυλοφιλία, αλλά έχω μεγάλο πρόβλημα να την προκρίνω.»
Προσέξτε τώρα, αυτό από μόνο του αν το έλεγε οποιοσδήποτε πολίτης θα ήταν μια ομοφοβική άποψη. Όταν όμως το λέει στέλεχος δημόσιου οργανισμού, συνιστά συνθήκη με βάση την οποία, ενδεχομένως (δηλαδή απομένει να αποδειχθεί), ασκεί τις αρμοδιότητες στο εργασιακό περιβάλλον που φέρει διευθυντική θέση.
2) «Το να παροτρύνεις και να πιέζεις ένα άτομο να γίνει ομοφυλόφιλο, επειδή ίσως είναι της μόδας, έχει μεγάλη απόσταση και σε καμία περίπτωση δεν με βρίσκει σύμφωνο.»
Εδώ, ας πούμε, παρουσιάζει έναν σεξουαλικό προσανατολισμό ως επιδεχόμενο «κατήχησης», «προπαγάνδας» ή και μόλυνσης. «Να γίνει ομοφυλόφιλο». Λες και τα άτομα «γίνονται» ο προσανατολισμός, δεν τον φέρουν. Αδιαμφισβήτητα μισαλλόδοξος λόγος εμπλουτισμένος με τεράστια άγνοια για το θέμα.
3) «Εγώ έχω ανάγκη να βλέπω ξεχωριστά τα φύλα στη σκηνή και δεν έχω ποτέ άνδρες χορευτές θηλυπρεπείς.»
Εδώ πια, έχουμε την κανονική αθέμιτη διάκριση στο εργασιακό περιβάλλον, ακριβώς όπως την απαγορεύει ο Ν.4443/2016, αλλά και η ενωσιακή νομοθεσία, δηλαδή η Οδηγία 2000/78: ο καλλιτεχνικός διευθυντής δημόσιου οργανισμού ομολογεί πανηγυρικά ότι «δεν έχει ποτέ», δηλαδή δεν απασχολεί επαγγελματικά, άτομα με κριτήριο την έκφραση φύλου τους, δηλ. τον εικαζόμενο σεξουαλικό προσανατολισμό τους ως ομοερωτικά άτομα.
Προσέξτε, δεν είναι απλώς η «γνώμη του», είναι μια συνθήκη που έχει συγκεκριμένες επιπτώσεις στα επαγγελματικά δικαιώματα των χορευτών.
Το 2013 το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης δίκασε την εξής δήλωση από παράγοντα ποδοσφαιρικής ομάδας: “Δεν θα προσλάμβανα στην ομάδα έναν ομοφυλόφιλο ακόμα και αν επρόκειτο να διαλυθεί ο [FC Steaua]. Οι φήμες είναι φήμες, πώς όμως καθίσταται τούτο είδηση και μάλιστα πρωτοσέλιδη; Ενδέχεται να είναι ψευδές ότι είναι ομοφυλόφιλος. Αν όμως τούτο αληθεύει; Στην οικογένειά μου δεν έχει καμία δουλειά ένας gay και ο [FC Steaua] είναι η οικογένειά μου. Αντί με έναν gay, καλύτερο θα ήταν να παίζαμε με έναν παίκτη της ομάδας των εφήβων. Για μένα δεν υφίσταται ζήτημα δυσμενούς διακρίσεως. Ουδείς μπορεί να με υποχρεώσει να εργαστώ με οποιονδήποτε. Όπως αυτοί έχουν δικαιώματα, έτσι και εγώ έχω το δικαίωμα να εργάζομαι με όποιους μου αρέσουν.”
Με την απόφαση C‑81/12 το Δικαστήριο της Ε.Ε. έκρινε ότι τέτοιες δηλώσεις εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής της νομοθεσίας για την απαγόρευση των διακρίσεων στον εργασιακό τομέα και ότι επιδέχονται τον χαρακτηρισμό των «πραγματικών περιστατικών από τα οποία τεκμαίρεται η ύπαρξη δυσμενούς διακρίσεως» όσον αφορά επαγγελματικό ποδοσφαιρικό σύλλογο, ενώ οι επίδικες δηλώσεις προέρχονται από πρόσωπο εμφανιζόμενο και εκλαμβανόμενο από τα μέσα ενημερώσεως αλλά και από την κοινωνία ως ο κύριος διευθύνων τον εν λόγω σύλλογο, χωρίς πάντως να διαθέτει κατ’ ανάγκη τη νομική ικανότητα να τον δεσμεύει και να τον εκπροσωπεί επί θεμάτων προσλήψεων.
Ερωτάται, λοιπόν, η διοίκηση του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας (Πάτρας of all places!) τι ακριβώς σκοπεύει να πράξει μετά από αυτές τις δηλώσεις του καλλιτεχνικού διευθυντή.
Ερωτάται επίσης και το αρμόδιο Υπουργείο Πολιτισμού τί σκοπεύει να πράξει μετά από αυτές τις δηλώσεις».
