Σε εκδήλωση που οργάνωσαν οι εκδόσεις νήσος παρουσιάστηκε το βιβλίο του Δημήτρη Ψαρρά: «Μια καριέρα: Η πολιτική διαδρομή του Κυριάκου Μητσοτάκη»
Με ομιλητές της εκδήλωσης τους:
- Νίκο Βούτση, Πρ. Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων
- Γιώργο Κύρτσο, Ευρωβουλευτή
- Κώστα Λαλιώτη, Πρ. γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής ΠΑΣΟΚ
Και συντονισμό της:
- Πόλα Καπόλα, Εκδότριας
Η εκδήλωση συγκέντρωσε το ενδιαφέρον εκατοντάδων ανθρώπων που γέμισαν ασφυκτικά την αίθουσα. Το παρών έδωσαν και αρκετοί βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ μετά την μεγάλη κοινοβουλευτική μάχη που έδωσε μια αναπάντεχη επικαιρότητα στην μελέτη του Δημ. Ψαρρά που βιογραφεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη αποδομώντας μια σειρά μύθων στους οποίους βάσισε το πολιτικό του προφιλ.
Η παρουσίαση του βιβλίου με τον φακό του Άγγελου Καλοδούκα για το left.gr
Για το βιβλίο του Δημήτρη Ψαρρά για τον Κυριάκο Μητσοτάκη που κυκλοφορεί από τις «εκδόσεις Νήσος» συζήτησε ο δημοσιογράφος της Εφημερίδας των Συντακτών Δημήτρης Κανελλόπουλος λίγες μέρες πριν τη παρουσίαση του και τις απαντήσεις αυτής της συζήτησης θα τις δείτε στο παρακάτω βίντεο που έφτιαξε κι επιμελήθηκε ο Αντώνης Παπαβομβολάκης.
Στο βίντεο ο Δημήτρης Ψαρράς απαντά στις απουρίες για τον Λαλιώτη και για τον Κύρτσο και ποιοι ήταν οι λόγοι που τους επέλεξε να παρουσιάσουν το βιβλίο.
Γράφει σχετικά η Αυγή: Μια συνεύρεση του προοδευτικού, δημοκρατικού, αριστερού κόσμου έγινε πραγματικότητα με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του Δημήτρη Ψαρρά «Μια καριέρα: Η πολιτική διαδρομή του Κυριάκου Μητσοτάκη» (εκδόσεις Νήσος), που πραγματοποιήθηκε στην ΕΣΗΕΑ. Στελέχη, υπουργοί και βουλευτές από τον χώρο της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς παραβρέθηκαν, ενώ την εκδήλωση τίμησε με την παρουσία της η Μάγδα Φύσσα. Με θερμά λόγια μίλησαν για το βιβλίο ο πρώην πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων Νίκος Βούτσης, ο ευρωβουλευτής Γιώργος Κύρτσος και ο πρώην γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ Κώστας Λαλιώτης. Την εκδήλωση συντόνισε η από τις εκδόσεις Νήσος η Πόλα Καπόλα.
Βούτσης: Ένα χρήσιμο βιβλίο με κλειδιά ερμηνείας
Τα βασικά στοιχεία της πολιτικής του Κυριάκου Μητσοτάκη ανέδειξε ο Νίκος Βούτσης όπως τα εντοπίζει ο συγγραφέας, με πρώτο και κύριο την απόλυτη συνέπεια στα όρια της εμμονικής και ιδεοληπτικής προσέγγισης στην ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική. Ανεξάρτητα, όπως είπε, και σε αντίθεση με τα διδάγματα που οι πολλαπλές κρίσεις έχουν φέρει ως επίδικα στην εποχή μας. Πρόκειται δηλαδή για έναν πολιτικό «εκτός εποχής», που είναι σαν να μην τον αφορούν όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια.
Τη διακυβέρνηση του πρωθυπουργού χαρακτηρίζουν η διαχρονική εμμονή και «η τάση για ριζική αναθεώρηση της μακρόχρονης μεταπολιτευτικής πολιτικής Ιστορίας του τόπου». Επίσης, «η οργανική σχέση με την ακροδεξιά αντίληψη που προβάλλει εχθρότητα και διχασμό και παραπέμπει περισσότερο στη μετεμφυλιακή περίοδο, αντί της εύλογης και σκληρής πολιτικής αντιπαλότητας και του σεβασμού σε θεσμικές σταθερές σε δημοκρατικές και κοινωνικές κατακτήσεις της περιόδους, σε δικαιώματα και ελευθερίες, στον σεβασμό στο Κράτος Δικαίου και στη Δημοκρατία». Άλλο στοιχείο είναι η αξιοποίηση των αλλεπάλληλων κρίσεων -οικονομικής και πανδημίας- για να θεσμοθετηθούν αντιδραστικές ρυθμίσεις που πλήττουν την κοινωνία των πολλών καθώς και οι παρεμβάσεις για να θεμελιωθεί ως λάφυρο το καθεστώς της νέας Δεξιάς, καθώς και η έλλειψη πολιτικής ενσυναίσθησης όταν μέσα στα αλλεπάλληλα λοκντάουν επιχειρήθηκε το στήσιμο μιας παρακρατικής μηχανής μέσα στο κράτος για την παρακολούθηση πολιτικών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών και κορυφαίων κρατικών λειτουργών. Στήθηκε έτσι ένα «καθεστώς ελέγχου και αποτροπής δημοκρατικών εξελίξεων στον τόπο» συμπέρανε ο Ν. Βούτσης.
Κύρτσος: Ο Μητσοτάκης γράφει την αυτοβιογραφία του με τρόπο εξωφρενικό
Βασική θέση του βιβλίου, σύμφωνα με τον ευρωβουλευτή του Renew Europe Γιώργο Κύρτσο, είναι ότι ο Κ. Μητσοτάκης κάνει άνοιγμα προς τη σκληρή και την Άκρα Δεξιά στα βήματα του πατέρα του. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε κεντρώο φιλελεύθερο προφίλ, αλλά είχε μια γοητεία προς την Άκρα Δεξιά και το παλάτι. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε παιχνίδι τακτικής με τον Σαμαρά για να φτάσει στην ηγεσία, καλλιέργησε τις σχέσεις με Γεωργιάδη και Βορίδη και έφτασε σε μια πολιτική που συνδυάζει σκληρό νεοφιλελευθερισμό, αυταρχισμό και εθνικολαϊκισμό.
Πρόσθεσε μάλιστα ότι ο Μητσοτάκης είναι νεοφιλελεύθερος, αλλά ταυτόχρονα «μπορεί να είναι και λαϊκιστής στα οικονομικά, γι’ αυτό μοίρασε 40 εκατ. οριζόντια για την αντιμετώπιση της πανδημίας, που όμως θα πληρώσουμε κάποτε στο μέλλον». Ο ευρωβουλευτής εξήγησε στη συνέχεια πως η ευρωπαϊκή πραγματικότητα διευκολύνει τον Κ. Μητσοτάκη στη διολίσθηση προς την Άκρα Δεξιά.
Ο Γ. Κύρτσος αναφέρθηκε σε συγκεκριμένα αποσπάσματα του βιβλίου, όπως στο κεφάλαιο «Πρωθυπουργός από κούνια», όπου αναφέρεται η ρήση του πρωθυπουργού ότι ήταν «πολιτικός κρατούμενος 6 μηνών από τη Χούντα», για να σχολιάσει: «Πολιτικός κρατούμενος ήταν στη βίλα της Γλυφάδας προτού επιτρέψει η Χούντα να πάνε στο Παρίσι να βρουν τον πατέρα τους. Εκεί είχε μια μεσοαστική διαβίωση. Νομίζω πως όλα αυτά είναι μια ύβρις για όσους βασανίστηκαν, κυνηγήθηκαν και εξορίστηκαν. Δείχνουν όμως τον τρόπο που σκέφτεται. Είναι ένας άνθρωπος που γράφει την αυτοβιογραφία του με τρόπο εξωφρενικό». Ως πρώην σύμβουλος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, τέλος, και γνωρίζοντας καλά την οικογένεια, όπως είπε, αναφέρθηκε με αφορμή το βιβλίο στους ενδοοικογενειακούς καβγάδες, λέγοντας ότι «οι καβγάδες είναι πάντα σε ένα πλαίσιο» κι αυτό είναι «η κοινή διαχείριση του συμφέροντος της οικογένειας».
Λαλιώτης: Κάθαρση εδώ και τώρα
Ως μια «διεισδυτική έρευνα με τεκμήρια και ντοκουμέντα» περιέγραψε το βιβλίο ο Κώστας Λαλιώτης. Προβάλλει, όπως είπε, με αφοπλιστικό τρόπο αυθεντικές καταγραφές και στοιχειοθετημένες αποκαλύψεις χωρίς φόβο, πάθος και φανατισμό και δίχως κομματικές προκαταλήψεις. «Η νηφάλια και τεκμηριωμένη, αλλά όχι ουδέτερη καταγραφή για τη διαδρομή του Κ. Μητσοτάκη αποτελεί μια υπέρβαση ανάμεσα στα κυρίαρχα ακραία και απόλυτα πρότυπα είτε της μιντιακής αγιογραφίας και της άκριτης προσωπολατρίας είτε των αδιέξοδων αναθεμάτων και της παράλογης συνωμοσιολογίας».
«Θα πρότεινα στον Κ. Μητσοτάκη να διαβάσει το βιβλίο» είπε και πρόσθεσε χαριτολογώντας -μπορεί να το μεταβιβάσει ο Γιώργος ο Κύρτσος-, «ως μια άσκηση αναστοχασμού, αυτογνωσίας και αυτοβελτίωσης. Επίσης, θα συνιστούσα να το διαβάσουν προσεκτικά ο Αλέξης Τσίπρας, ο Νίκος Ανδρουλάκης και οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί για να αξιολογήσουν τα όρια, τις αδυναμίες και τις αντιφάσεις του αντιπάλου τους».
Ο Κ. Λαλιώτης συνέχισε με μια επισήμανση για τα εθνικά θέματα, καθώς, όπως τόνισε, είναι αδήριτη ανάγκη να εμπεδώσει ο Κ. Μητσοτάκης τις παραδόσεις της εθνικής ομοψυχίας που είχαν καθιερώσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου όπως και οι αρχηγοί των άλλων κομμάτων. Στη συνέχεια αναφέρθηκε στις σχέσεις της Ν.Δ. με την Ακροδεξιά εκτιμώντας πως ο Κ. Μητσοτάκης μπορεί να συμπράξει με την Ελληνική Λύση και τους βουλευτές της ακόμα κι αν αρνηθεί ο Βελόπουλος. Υπενθύμισε τι είχε γίνει με τη ΔΙ.ΑΝΑ. Τέλος, ο Κ. Λαλιώτης για τις προσαρτήσεις στελεχών του Κέντρου είπε ότι μοιάζουν με «ναυαγούς που προσπαθούν να διασωθούν παντός καιρού».
Ειδικότερα για τις υποκλοπές, ο Κ. Λαλιώτης υποστήριξε ότι «το παρακράτος ήταν παράρτημα του επιτελικού κράτους». Πρόσθεσε μάλιστα ότι έχει δίκιο το ΚΚΕ που περιγράφει ως δεύτερο κέντρο, εκτός από την ΕΥΠ, το υπουργείο Δημοσίας Τάξης και ζήτησε «κάθαρση εδώ και τώρα».
Η αφίσα της εκδήλωσης
Ολόκληρη η ομιλία του Νίκου Βούτση, τ. προέδρου της Βουλής και βουλευτή Α Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ στην παρουσίαση του βιβλίου:
Ως πολιτική αποτίμηση, το βασικό χαρακτηριστικό του κυβερνητικού πλέον αποτυπώματος του κ. Μητσοτάκη είναι η απόλυτη συνέπεια στα όρια της εμμονικής και ιδεοληπτικής προσέγγισης στην ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική, ανεξάρτητα και σε αντίθεση με τα διδάγματα που οι πολλαπλές κρίσεις έχουν φέρει ως επίδικα στην εποχή μας. Επίσης, η διαχρονική εμμονή και τάση για ριζική αναθεώρηση της μακρόχρονης μεταπολιτευτικής πολιτικής ιστορίας του τόπου.
Η οργανική σχέση με την ακροδεξιά αντίληψη που προβάλλει εχθρότητα και διχασμό και παραπέμπει περισσότερο στη μετεμφυλιακή περίοδο, αντί της εύλογης και σκληρής πολιτικής αντιπαλότητας αλλά και του σεβασμού σε θεσμικές σταθερές, σε δημοκρατικές και κοινωνικές κατακτήσεις της περιόδου, το σεβασμό σε κοινωνικά δικαιώματα και ελευθερίες, στο ίδιο το κράτος δικαίου και τη δημοκρατία.
Βασικά στοιχεία της ασκούμενης πολιτικής αποτελούν τόσο η αξιοποίηση των αλλεπάλληλων κρίσεων, ιδιαίτερα της οικονομικής και της πανδημίας για να θεσμοθετηθούν αντιδραστικές θεσμικές ρυθμίσεις που πλήττουν την κοινωνία των πολλών, όσο και οι παρεμβάσεις για να θεμελιωθεί ως λάφυρο το καθεστώς της «νέας Δεξιάς», να θωρακιστεί μια αυταρχική τάφρος με εμπόδια για την ενδεχόμενη επάνοδο της Αριστεράς και της ευρύτερης προοδευτικής παράταξης στη διακυβέρνηση του τόπου. Η σχετική γνωστή ρήση του κ. Βορίδη αποδείχθηκε πηγή έμπνευσης του κ. Μητσοτάκη.
Αποκαλύπτεται πρωτοφανής έλλειψη πολιτικής ενσυναίσθησης όταν μέσα στα αλλεπάλληλα lockdown της πανδημίας μέσα από την «χειρουργική» διαχείριση του καθεστώτος εξαίρεσης και περιστολής στοιχειωδών ελευθεριών των πολιτών επιχειρήθηκε όπως τώρα πλέον αποκαλύπτεται το στήσιμο μιας παρακρατικής μηχανής μέσα στο κράτος για την παρακολούθηση, πολιτικών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών και κορυφαίων κρατικών λειτουργών.
Την ίδια ώρα και εκ παραλλήλου με εξεταστικές επιτροπές που με την κυβερνητική πλειοψηφία επιχειρείτο να οδηγηθούν στο εδώλιο πολιτικοί αντίπαλοι, στελέχη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για δήθεν «θεσμικά ατοπήματα», εξελίσσονταν, με πρωτοφανή μάλιστα την αλαζονεία ότι ποτέ δε θα έρθουν στο φως, οι τηλεφωνικές παρακολουθήσεις για να χειραγωγηθούν οι πολιτικές εξελίξεις, για να υπάρχει ομηρία και έλεγχος προσώπων. Ακόμη και για να δρομολογηθούν οικονομικά deals είτε τα φανερά μεγάλα για την αξιοποίηση των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης είτε αυτά μέσω των οποίων διεκπεραιώνονταν οι άμεσες αναθέσεις και οι κλειστοί διαγωνισμοί, η αδιαφάνεια και το «πάρτι» στελεχών, κουμπάρων και ημετέρων της παράταξης και της Μαξίμου ΑΕ.
Οι ίντριγκες, η ομερτά και η «προστασία», οι απειλές για φυλάκιση και η αντισυνταγματική επίκληση του απορρήτου, τα απίστευτα ψεύδη που επιστρατεύονται για να μη χυθεί φως και να παρατείνει τη θητεία του ο κ. Μητσοτάκης, ως εμπνευστής της «απόρρητης δημοκρατίας», κάνουν κυριολεκτικά την «ντροπή να ντρέπεται».
Για την εξυπηρέτηση των παραπάνω κεντρικών επιλογών επικουρικά και αποτελεσματικά πρέπει να πούμε χρησιμοποιήθηκε το δόγμα του κ. Μητσοτάκη ότι «η επικοινωνία είναι πάνω από την πολιτική». Η επιχείρηση ελέγχου των ηλεκτρονικών ιδιαίτερα ΜΜΕ ήταν και είναι πρωτοφανής. Αγιογραφίες του Πρωθυπουργού, συστηματική αποσιώπηση σε κορυφαία κοινωνικά ζητήματα και σε οτιδήποτε θα αποκάλυπτε την πραγματική αντικοινωνική πολιτική, χειραγώγηση της κοινής γνώμης ακόμα και του περιρρέοντος εύλογου φόβου των πολιτών μέσα από πολιτικές «ηθικού πανικού της κοινωνίας», συνεχείς επιχειρήσεις «δολοφονίας χαρακτήρων» των πολιτικών αντιπάλων από ελεγχόμενα ή φιλικά Μέσα στο διαδίκτυο.
Δεν είναι υπερβολή το ότι τα διδάγματα της «σχολής Μπάνον» έχουν βρει την καλύτερη τους εφαρμογή πίσω από τη βιτρίνα μιας δήθεν φιλελεύθερης, σύγχρονης και δημοκρατικής ηγεσίας στη χώρα μας.
Η επιχείρηση ενσωμάτωσης, πέραν της ακροδεξιάς σε πολιτικές και σε ηγετικά πολιτικά και κυβερνητικά στελέχη της παράταξης, εκ παραλλήλου και της «κέντρο-αντιαριστεράς» για να χρησιμοποιήσω μια εύστοχη ορολογία του φίλου Κ. Λαλιώτη πήγαινε πολύ καλά μέχρις ότου με την αποκάλυψη του σκανδάλου των υποκλοπών αλλά και του σκανδάλου της πολύμηνης αντιδημοκρατικής και αντικοινοβουλευτικής συγκάλυψής του, αποδείχθηκε μια επιχείρηση στα όρια της «δημοκρατικής εκτροπής». Βαρύτατα πλήγματα στο κράτος δικαίου με υπονόμευση των ανεξάρτητων Αρχών, με κυνική, δια της πλειοψηφίας, αποδυνάμωση όλων των θεσμικών κοινοβουλευτικών διαδικασιών ελέγχου, με τα αποκαλυπτήρια εν τέλει του διάτρητου «επιτελικού κράτους» ως πυρήνα επιβολής, ως καθεστώς πλέον ελέγχου και αποτροπής δημοκρατικών εξελίξεων στη χώρα.
Η βασική πολιτική «ταμπέλα» για τη δικαιολόγηση και νομιμοποίηση των αντικοινωνικών μεταρρυθμίσεων και των αντιδημοκρατικών πρακτικών ήταν και είναι ο «μπαμπούλας» του λαϊκισμού. Η σοφιστεία αυτή που ανατροφοδοτείται με αντίστοιχες επιλογές της ακραίας συντηρητικής ελίτ μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση φιλοδοξεί να ευνουχίσει στην πολιτική συνείδηση της κοινωνίας την ίδια την πραγματικότητα, τα γεγονότα που βοούν μέσα στο νέο ιστορικό κύκλο των πολλαπλών διακινδυνεύσεων που βιώνουμε διεθνώς. Αμφισβητεί για να αποδυναμώσει τη διάκριση και την αντιπαλότητα ανάμεσα σε Αριστερά και Δεξιά, ανάμεσα σε δημόσιες πολιτικές και ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις για την αντιμετώπιση των οξυμένων ανισοτήτων και στη στρατηγική για το βάθεμα αυτών των ανισοτήτων και την αξιοποίηση υπέρ των τάσεων της ακροδεξιάς τελικά των πολλαπλών «ταυτοτήτων» που διαμορφώνονται μέσα στις αναταράξεις του σύγχρονου κόσμου ιδιαίτερα και μέσα στις λαϊκές τάξεις.
Είναι η σύγχρονη εκδοχή της θεωρίας «των δύο άκρων» με προφανή στόχο την περιθωριοποίηση της προοδευτικής παράταξης, των κοινωνικών αντιστάσεων και κινημάτων, της αμφισβήτησης που διαχέεται και μορφοποιείται με τους δικούς της κώδικες στη σημερινή νέα γενιά.
Η πολιτική λοιπόν ως επικοινωνία ανενδοίαστα επιχειρεί να αναδείξει όλες τις βαριές συνέπειες των κυβερνητικών πολιτικών ως αποτέλεσμα και μόνο εξωγενών κρίσεων. Αρνείται να απαντήσει ο κ. Μητσοτάκης στο πρωτοφανές σκάνδαλο των υποκλοπών και της χρήσης επίσημων επισυνδέσεων και των υπηρεσιών παράνομων λογισμικών που έχει ως επίκεντρο τη δικιά του αποκλειστική πολιτική ευθύνη.
Νομοθετεί τη διάλυση του ΕΣΥ, αντί της ολόπλευρης στήριξης και ενίσχυσης του ενώ η χώρα θρηνεί 35.000 απώλειες συμπολιτών μας με οδυνηρή πρωτιά ως ποσοστό του πληθυσμού της χώρας.
Αρνείται επί ένα χρόνο τώρα, πριν και μετά τον πόλεμο, να λάβει στοιχειώδη μέτρα στήριξης της κοινωνίας απέναντι στο κύμα της ακρίβειας και στις πρωτοφανείς σε ευρωπαϊκή κλίμακα ενεργειακές επιβαρύνσεις. Εν προκειμένω, ο κ. Πρωθυπουργός πρωταγωνιστεί και σε πρωτοφανείς επιδοματικές πολιτικές με σαφή πελατειακό χαρακτήρα.
Μπροστά σε αυτές τις προφανείς αντιφάσεις που συνιστούν μια ακραία «άρνηση της πραγματικότητας», ο κ. Μητσοτάκης επισείει τον κίνδυνο της τοξικότητας του πολιτικού τοπίου με δήθεν υπαίτιους τους πολιτικούς του αντιπάλους ενώ είναι πλέον φανερά σε όλους, πέραν των εξωγενών παραγόντων, τα προφανή εγκληματικά λάθη της δικιάς του πολιτικής.
Ενώ είναι παράγων πολλαπλής ανασφάλειας για τους πολίτες συνεχίζει απτόητος την “προνομιακή ατζέντα” για την ενσωμάτωση της άκρας Δεξιάς και των δυνάμεων καταστολής, για δήθεν «νόμο και τάξη» δίνοντας προκλητικά και μεροληπτικά επιδόματα αντί της παραδειγματικής τιμωρίας για εγκληματικές ενέργειες και σοβαρά ατοπήματα καταστολής που εκπορεύονται από θύλακες μέσα στην αστυνομία. Ακούσαμε χτες και από τον κ. Σαμαρά την απροκάλυπτη επίθεση, που έτσι κι αλλιώς υλοποιεί ο κ. Μητσοτάκης με την ύβρη, κατ’ αυτούς εναντίον των «δικαιωματιστών» με αναφορά σε κινήσεις, πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις ευαίσθητων πολιτών και κινημάτων αλληλεγγύης.
Επιπροσθέτως αποδυναμώνει τη διεθνή θέση της χώρας φιλοτεχνώντας μια πολιτική υποτακτική «ασπίδας» και «συνόρων» της Δύσης, αντί της παραδοσιακής πολιτικής των ανοικτών οριζόντων μιας πολυδιάστατης και ενεργητικής εξωτερικής πολιτικής. Επί τρεισήμισι χρόνια δε φέρνουν στη Βουλή προς κύρωση τις Συμφωνίες με τη Βόρεια Μακεδονία για να συντηρείται ακριβώς η σύμπραξη με τους ακραίους εθνικιστικούς κύκλους.
Δεν έχουν μικρότερη σημασία, αντίθετα τεκμηριώνουν απόλυτα την ιδεοληπτική συνέπεια του κ. Μητσοτάκη με το αξιακό σύστημα που πρεσβεύει πολιτικές που αφορούν στην παιδεία. Ανήγαγε σε εμβληματική μεταρρύθμιση την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, τη διεθνώς πρωτοφανή «πατέντα» της πανεπιστημιακής αστυνομίας και βέβαια τη ρητορική περί αριστείας ως πρόσχημα και ως προκάλυμμα μιας πολιτικής που υπονομεύει τη μεγάλη κοινωνική κινητικότητα που μέσα στη μεταπολίτευση υπήρξε σε μεγάλο βαθμό από τη διαδικασία της εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες.
Με τις πολλαπλές θεσμικές παρεμβάσεις στην παιδεία, τίθενται πολλαπλοί νέοι ταξικοί φραγμοί για να επιβεβαιωθεί η ρήση του ως κοινωνικής «ταυτότητας» του νέου ψυκτικού από το Περιστέρι.
Με την ίδια εμμονική προσήλωση από το καλοκαίρι κιόλας του 2019 μέχρι και τώρα σε αλλεπάλληλα νομοθετήματα συρρικνώνονται εργασιακά δικαιώματα, καταργείται το 8ωρο, καταργούνται οι έλεγχοι και δίνονται απλόχερα εργοδοτικές δικαιοδοσίες, ενώ ταυτόχρονα απαγορεύονται απεργίες και απολύτως μεροληπτικά ενισχύονται μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας των μικρομεσαίων και οικογενειακών επιχειρήσεων.
Επειδή δεν έγινε κατορθωτό στις συνταγματικές μεταρρυθμίσεις να καταργήσουν το άρθρο για τα δημόσια πανεπιστήμια, για τη μονιμότητα στο δημόσιο, για την υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα κοινωνικών αγαθών, του περιβάλλοντος, ακόμα και ιδιαίτερα για τη διαχείριση πολιτιστικών δομών και εκθεμάτων διαμορφώνοντας ένα πλαίσιο με ομολογημένα και ανομολόγητα ΣΔΙΤ σε όλους τους τομείς για την αφυδάτωση των συνταγματικών διατάξεων υπέρ της στρατηγικής συμμετοχής μεγάλων οικονομικών συμφερόντων και μεγαλοστελεχών της αγοράς.
Είναι χρέος μας, είναι καθήκον μας να ενθαρρύνουμε και να εργαστούμε για να ωριμάσει και να εμπνεύσει η εναλλακτική προοδευτική διακυβέρνηση με προγραμματικές συγκλίσεις των ευρύτερων αριστερών και δημοκρατικών δυνάμεων, άλλωστε οι σχετικές προτάσεις έχουν και δημόσια κατατεθεί από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ που βεβαίως διεκδικεί τη νίκη στις προσεχείς εκλογές με απλή αναλογική για να ανοίξει ο δρόμος στη δημοκρατική διέξοδο μέσα από τις ευρύτερες δυνατές συνεργασίες.
Η ομιλία του Κώστα Λαλιώτη: Το είναι και το φαίνεσθαι ενός Προέδρου
Το Βιβλίο του Δημήτρη Ψαρρά, που έχει ως τίτλο «ΜΙΑ ΚΑΡΙΕΡΑ» και ως υπότιτλο «Η πολιτική διαδρομή του Κυριάκου Μητσοτάκη», συμπυκνώνει μία συστηματική πολύχρονη και πολύμοχθη Δημοσιογραφική έρευνα.
Μία διεισδυτική έρευνα με στοιχεία, τεκμήρια και ντοκουμέντα, τα οποία κανείς δεν πρέπει να αποσιωπεί, να απωθεί και να αγνοεί και κυρίως κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει γιατί παραπέμπουν σε υπαρκτές «άβολες αλήθειες».
Ως Βιβλίο πολιτικής αναφοράς και κριτικής ανάλυσης προβάλλει με αφοπλιστικό τρόπο αυθεντικές καταγραφές και στοιχειοθετημένες αποκαλύψεις χωρίς φόβο, πάθος και φανατισμό, δίχως δογματικές προκαταλήψεις και κομματικά «κλισέ».
Όμως αυτές οι αναφορές, δεν σημαίνουν σε καμμία περίπτωση ότι ο Συγγραφέας έχει μια «ματιά» ουδέτερη και ένα «λόγο» αποκαθαρμένο από κάθε υποκειμενισμό.
Αντίθετα ο Συγγραφέας έχει δηλωμένη σκοπιά. Δεν κρύβει τόσο το δεδομένο Δημοκρατικό, Προοδευτικό και Ριζοσπαστικό προσανατολισμό του στην Ελλάδα όσο και την ομόλογη «θέασή» του για το πολιτικό γίγνεσθαι των χωρών της Ευρώπης.
Η νηφάλια και τεκμηριωμένη, αλλά όχι ουδέτερη, γραφή του Βιβλίου για τη διαδρομή του Κυριάκου Μητσοτάκη αποτελεί μία υπέρβαση ανάμεσα στα μέχρι τώρα κυρίαρχα, ακραία και απόλυτα πρότυπα είτε της μιντιακής αγιογραφίας και της άκριτης προσωπολατρίας, είτε των αδιέξοδων αναθεμάτων και της παράλογης συνωμοσιολογίας.
Οι «Βιβλιό-Φιλοι» ως «αγοραστικό κοινό», με το δικό τους κριτήριο και αισθητήριο, έχουν αγκαλιάσει το Βιβλίο. Αποδεδειγμένα το έχουν αναδείξει, (… χωρίς καμμία ιδιαίτερη προβολή και διαφήμιση…), για πολλές εβδομάδες στις δημοσιοποιημένες λίστες των Βιβλιοπωλείων, ανάμεσα στα πιο «ευπώλητα» Βιβλία.
Κατά τη γνώμη μου το μυστικό της πρωτοτυπίας και της επιτυχίας του Βιβλίου έγκειται στην ευρηματική και στην αριστοτεχνική μεθοδολογία του Συγγραφέα να αξιοποιήσει ως υλικό, τις αυθεντικές θέσεις και τον αυθεντικό λόγο του Κυριάκου Μητσοτάκη όπως παρατίθενται στις επιστημονικές εργασίες του, στα άρθρα του, στις συνεντεύξεις του, στις δηλώσεις του και τις ομιλίες του.
Πιστεύω ότι το Βιβλίο αυτό αξίζει να το διαβάσουν με τη δέουσα προσοχή τόσο οι «Αγιογράφοι» και οι «Πιστοί» όσο και οι «Αρνητές» και οι «Αντίπαλοι» του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Σίγουρα ως αναγνώστες μπορεί να εμπλουτίσουν τις γνώσεις τους και να ανακαλύψουν στοιχεία, που προσδιορίζουν το χαρακτήρα και τη διαδρομή του σημερινού Πρωθυπουργού με τις μεταλλασσόμενες ιδέες, σκέψεις, θέσεις και επιλογές του, με τις επιλεκτικές πολιτικές συγγένειες του, με τις παράδοξες κομματικές συμμαχίες του σε μία κρίσιμη περίοδο από τα φοιτητικά του χρόνια μέχρι τη Βουλευτική Εκλογή του και την Υπουργική θητεία του, μέχρι τη διεκδίκηση και την εκλογή του στο κορυφαίο αξίωμα του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας και του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Θα πρότεινα στον Κυριάκο Μητσοτάκη να το διαβάσει το Βιβλίο αυτό ως μία άσκηση αναστοχασμού, αυτογνωσίας και αυτοβελτίωσης.
Επίσης θα συνιστούσα να το διαβάσουν επίσης ο Αλέξης Τσίπρας, ο Νίκος Ανδρουλάκης όπως και οι άλλοι Πολιτικοί Αρχηγοί για να αξιολογήσουν τις δυνατότητες, τις αντοχές και τις δυναμικές, τα όρια, τις αντιφάσεις και τις αδυναμίες του Αντιπάλου τους.
Από το αξιόλογο Βιβλίο του Δημήτρη Ψαρρά θεωρώ αναγκαίο και σκόπιμο να κάνω τρεις συγκεκριμένες επισημάνσεις. Θα συμπληρώσω τις τρεις επισημάνσεις με τρία Υστερόγραφα για την πολιτική συγκυρία.
Επισήμανση πρώτη: "Το έργο ζωής"
Στο κεφάλαιο ΙΙΙ του Βιβλίου με τίτλο «Το Έργο Ζωής» εκτυλίσσεται μία περιεκτική και κριτική ανάλυση της «Πτυχιακής Εργασίας» του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Χάρβαρντ το 1990, η οποία αποτελεί τη βάση του Βιβλίου του (...που εκδόθηκε με αρκετές προσαρμογές, συμπληρώσεις και αλλαγές το 2006…), με τίτλο: «Οι Συμπληγάδες της Εξωτερικής Πολιτικής. Εσωτερικές και Διεθνείς πιέσεις στις Ελληνο-Αμερικανικές διαπραγματεύσεις».
«Η Πτυχιακή Εργασία» του 1990 και το Βιβλίο του 2006 έχουν μία σημαντική αξία γιατί περιγράφουν θεωρητικές προσεγγίσεις και τις κατευθυντήριες πολιτικές στοχοθετήσεις του σημερινού Πρωθυπουργού.
Δεν θα μπω στον πειρασμό μιας κριτικής αντιπαράθεσης και θα αντιπαρέλθω τις ιδεοληπτικό-πολιτικές εμμονές του, τις άδικες, φανατικές και μειωτικές αναφορές του κατά του Ανδρέα Παπανδρέου για την Ανεξάρτητη – Κυρίαρχη και Πολυδιάστατη Εξωτερική Πολιτική του.
Όμως επειδή στη σημερινή κρίσιμη καμπή για τη χώρα, με την κλιμακούμενη επιθετική ρητορική της Τουρκίας ενταγμένης στα στρατηγικά σχέδια του ιστορικού Αναθεωρητισμού και του Νεο-Οθωμανισμού και επειδή από τη μια μέρα στην άλλη ο σημερινός Πρωθυπουργός μπορεί να διαχειριστεί μία μικρή ή μείζονα Εθνική κρίση, είναι αδήριτη ανάγκη να εμπεδώσει τις πολύτιμες παραδόσεις και τους θεσμικούς κανόνες του Εθνικού Διαλόγου, της Πολιτικής Συνεννόησης και της Εθνικής Ομοψυχίας και Ενότητας, που είχαν καθιερώσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου μαζί με τους Αρχηγούς και των άλλων Κομμάτων.
Οι δύο Ηγέτες, που σφράγισαν μία ολόκληρη ιστορική περίοδο, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου, ανεξάρτητα από τις διαφορές, τις αντιθέσεις και τις αντιπαραθέσεις ακόμα και τις συγκρούσεις τους, γνώριζαν ποιά ήταν τα όρια ενός αντίπαλου «Πολιτικού Δίπολου» και ποιοί ήταν οι άγραφοι νόμοι ενός συνδυαστικού «Εθνικού Διδύμου» για τα Εθνικά Θέματα είχαν αναπτύξει μία σχέση αξιοπιστίας, ειλικρίνειας και εμπιστοσύνης.
Διαχρονικά, κάτω από αυτό το πρίσμα οφείλει να μελετήσει σοβαρά και εμπεριστατωμένα το επιτυχές πολυσχιδές και πολυμερές στρατηγικό Εθνικό Σχέδιο για τη διαχείριση των Ελληνοτουρκικών σχέσεων, της Ελληνοτουρκικής κρίσης τον Αύγουστο του 1976 με το «Χόρα» και τη μείζονα Ελληνοτουρκική κλιμακούμενη κρίση με το «Σισμίκ», που έφτασε στα όρια της σύγκρουσης τον Μάρτιο του 1987.
Οι σημερινές γεωπολιτικές συνθήκες και συγκυρίες είναι ριζικά αλλαγμένες. Σε έναν μεταβαλλόμενο και ρευστό κόσμο οι προκλήσεις και τα προτάγματα τής εποχής μας απαιτούν πιο σύνθετες και εξόχως πιο διαφορετικές απαντήσεις.
Όμως οι «Εθνικές Σχολές» του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου, με τις παρακαταθήκες τους, έχουν αφήσει ανεξίτηλα τα αποτυπώματά τους και τις ισχυρές διδαχές τους και στον τομέα Εξωτερικής Πολιτικής και στον τομέα της Άμυνας με τα πολλαπλά, ισχυρά και αποτρεπτικά Εθνικά ισοδύναμα.
Σταματάω εδώ και «ο νοών νοείτω». Γιατί η ιστορία της χώρας μας αλλά και των χωρών της Ευρώπης και όλου του κόσμου κάνει κύκλους.
Γιατί η «Γεωγραφία» κατοχυρώνει την ισχύ και ωθεί τις δυνατότητες μίας χώρας, αρκεί να διαβάζει κανείς τη δυναμική απεικόνιση των «Χαρτών», των Εθνών και των Κρατών, αλλά με μία λάθος ματιά η «Γεωγραφία» αιχμαλωτίζει, εκδικείται και ακρωτηριάζει.
Όμως δεν πρέπει σε καμμία περίπτωση οι «χάρτες» της Γεωγραφίας και οι κύκλοι της ιστορίας μέσα από αστοχίες, λάθη και αβελτηρίες να θαμπώνουν, να κυκλώνουν και να περικυκλώνουν την Ελλάδα και τους Έλληνες. Η νεότερη και η σύγχρονη Ιστορία της έχει πολλά παραδείγματα προς μίμηση και αρκετά προς αποφυγή.
Επισήμανση δεύτερη, η «ΕΠΟΠΤΕΙΑ» και ο κύκλος των φερέλπιδων.
Στο κεφάλαιο IV του Βιβλίου με τίτλο «Ο Κυριάκος πολιτεύεται» υπάρχει μια παραστατική και γλαφυρή περιγραφή για την ύπαρξη και το ρόλο του Περιοδικού «ΕΠΟΠΤΕΙΑ», που διακηρυκτικά και πρακτικά λειτουργούσε ως ένα αμερικανόπνευστο Think Tank.
Ένα Think Tank εμφυτευμένο στην Παράταξη της Δεξιάς και στο Κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, με στόχο την προβολή και την κατίσχυση μίας νεοφιλελεύθερης και νεοσυντηρητικής πολιτικής σκέψης με έκδηλη και ακραία ψυχροπολεμική αντικομμουνιστική υστερία.
Τη συμβολή του Περιοδικού «ΕΠΟΠΤΕΙΑ», είχε εξάρει ο Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι από την δεκαετία του 1980 με το εξής διθυραμβικό επίγραμμα
«… Η ΕΠΟΠΤΕΙΑ είναι ένα ελληνικό περιοδικό, που δημιουργεί την αυριανή elite αυτής της χώρας και επηρεάζει σοβαρά τη σημερινή…».
Στον κύκλο των «εκλεκτών» του περιοδικού εκτός από την εκδότρια Ζηνοβία Δρακοπούλου και τον Διευθυντή Παναγιώτη Δρακόπουλο, συμμετείχαν ενεργά ο Αντώνης Σαμαράς, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και άλλοι πολλοί φερέλπιδες νέοι της Νέας Δημοκρατίας.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του «ιδιοφυή διανοούμενου» Χρήστου Γούδη αρχικά οργανικό στέλεχος στην εκδοτική και συντακτική διεύθυνση στην «ΕΠΟΠΤΕΙΑ», μετέπειτα υπεύθυνος ιδεολογίας και πολιτικής στο κομματικό Think Tank της Νέας Δημοκρατίας, μετέπειτα σύμβουλος του Αντώνη Σαμαρά στην Πολιτική Άνοιξη, μετέπειτα στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΛΑΟΣ και Εκπρόσωπος του Κόμματος, μετέπειτα Πρόεδρος στο «Ινστιτούτο Ίων Δραγούμης» στο Think Tank του Γιώργου Καρατζαφέρη.
Οι διαδρομές, όπως και οι πολιτικές κομματικές αναφορές, των «εκλεκτών» του περιοδικού «ΕΠΟΠΤΕΙΑ» έχουν έναν ομφάλιο ρόλο άλλοτε ταυτίζονται και άλλοτε συμπροσδιορίζονται πάντα με όρους εκτίμησης, αναγνώρισης, υποστήριξης και αλληλεγγύης.
Σε αυτό το Κεφάλαιο υπάρχει μία εκτενής αναφορά για την ανοιχτή σύγκρουση της Εφημερίδας «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» του Αριστείδη Αλαφούζου και του Ραδιοφωνικού Σταθμού SKY του Γιάννη Αλαφούζου με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, με την παράθεση στοιχειοθετημένων αυτούσιων άρθρων, ερευνών, σχολίων και δηλώσεων. Σε αυτό το αρχειακό υλικό της «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ» εκτός από το χρονικό της «πυρηνικής» σύγκρουσης ανάμεσα στην Καθημερινή, στον SKY, και στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη περιγράφεται με ενάργεια και η σχέση του Κυριάκου Μητσοτάκη με την «ΕΠΟΠΤΕΙΑ».
Τέλος, αξίζει για το νεοφιλελεύθερο και νεοσυντηρητικό ιδεολογικό – πολιτικό στίγμα του περιοδικού «ΕΠΟΠΤΕΙΑ» να παρατεθεί ένα αποκαλυπτικό δημοσίευμα (τεύχος 138 – Οκτώβριος 1988) με τίτλο:
«Δεκατέσσερα και όχι επτά χρόνια Σοσιαλισμού στην Ελλάδα»,
«…. Ο Σοσιαλισμός άρχισε να εμφανίζεται από τις Κυβερνήσεις Κωνσταντίνου Καραμανλή και Γεωργίου Ράλλη…..».
Ο ομφάλιος λώρος των φερέλπιδων και των εκλεκτών του Περιοδικού «ΕΠΟΠΤΕΙΑ» μπορεί να λύσει πολλές απορίες για τις επιλεκτικές συσχετίσεις, αντιθέσεις και ταυτίσεις των διαδρομών τους και τους διαχρονικούς δεσμούς τους, όπως και για τους ιδεολογικούς, πολιτικούς, διαχρονικούς δεσμούς τους.
Όλοι τους παραμένουν πάντα μάχιμοι στις επάλξεις της Μεγάλης Παράταξης της Δεξιάς και στις οβιδιακές μεταμορφώσεις της.
Αυτή τη συμβίωση και τη σύμπραξη των φερέλπιδων και εκλεκτών ίσως μπορεί να λύσει τα αινίγματα για τη στρατηγική κομματική συμμαχία και την αλληλοϋποστήριξη του Αντώνη Σαμαρά και του Κυριάκου Μητσοτάκη κατά την Προεδρική εκλογή τους.
Επισήμανση Τρίτη, Η σχέση Ν.Δ. και ΛΑΟΣ, Μητσοτάκη - Καρατζαφέρη
Στο υποκεφάλαιο του Βιβλίου με τίτλο «Η προσέγγιση με το ΛΑΟΣ και τον Γιώργο Καρατζαφέρη», όπως και σε άλλα υποκεφάλαια, λύνονται πολλοί γρίφοι και δίνονται τεκμηριωμένες απαντήσεις για τους διαχρονικούς, ισχυρούς, πολιτικούς και κομματικούς δεσμούς ανάμεσα στον Γιώργο Καρατζαφέρη και την Οικογένεια Μητσοτάκη, ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και το ΛΑΟΣ, ανάμεσα στις ηγεσίες της Νέας Δημοκρατίας (εκτός του Κώστα Καραμανλή), τον Γιώργο Καρατζαφέρη και τα επιφανή στελέχη του ΛΑΟΣ.
Ας μην ξεχάσει ποτέ και κανείς ότι το «Φαινόμενο Καρατζαφέρης» επωάστηκε, γεννήθηκε και μεσουράνησε από την Οικογένεια Μητσοτάκη, μεσουράνησε και κυριάρχησε με την αμέριστη πολλαπλή στήριξη της Οικογένειας.
Σήμερα επιφανή στελέχη του ΛΑΟΣ έχουν προσαρτηθεί στη Νέα Δημοκρατία. Είναι κορυφαίοι Υπουργοί της Νέας Δημοκρατίας στην Κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη και δίνουν το στίγμα και τον προσανατολισμό της Νέας Δημοκρατίας στις ιδέες της και στην πολιτική της, στο πρόγραμμα και τη στρατηγική της.
Με τη θεωρία της «Δεξιάς Πολυκατοικίας» και με τη θεωρία των «ομοαίματων και ομογάλακτων» συγγενών τα πάντα εξηγούνται και τα πάντα δικαιολογούνται.
Το πρώτο πείραμα και το πρώτο δείγμα γραφής ήταν η παλιννόστηση και η ξανα-ενσωμάτωση της Πολιτικής Άνοιξης και του Αντώνη Σαμαρά.
Το δεύτερο πείραμα δοκιμάστηκε πάλι με επιτυχία με την «αποστασία» των «παιδιών» του ΛΑΟΣ και την ένταξή τους στη Νέα Δημοκρατία αλλά με την «τιμητική αποστράτευση» του αρχηγού του ΛΑΟΣ Γιώργου Καρατζαφέρη.
Ας εκληφθεί ως ένα καπρίτσιο της ιστορίας όλα τα «άνθη» της Ακροδεξιάς να παίζουν σημαίνοντα ρόλο στις Κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και ο χαλκέντερος βετεράνος Αρχηγός τους να μένει εκτός νυμφώνος.
Οι αναφορές μου για την όσμωση της Νέας Δημοκρατίας με την Ακροδεξιά για την ενσωμάτωση των στελεχών της πάλαι ποτέ «ένδοξης Ακροδεξιάς» στις Κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας δεν αφορούν μόνο το παρελθόν, αλλά προβλεπτικά προεκτείνονται στο άμεσο μέλλον της Νέας Δημοκρατίας.
Όμως έτσι και αλλιώς τα δύο χιλιοτραγουδισμένα συνθήματα – μηνύματα αποκτούν νόημα, περιεχόμενο και προοπτική:
Νέα Δημοκρατία και ΛΑΟΣ χέρι – χέρι με τον Καρατζαφέρη.
Ο Κυριάκος χέρι – χέρι με τα παιδιά του Καρατζαφέρη
Ο «Κεντρώος» Κυριάκος Μητσοτάκης ακολουθώντας τις παλιές γνώριμες Κομματικές και Οικογενειακές συνταγές με τις συναλλαγές, τις αποστασίες και τις μεταγραφές μπορεί να συμπράξει με την «Ελληνική Λύση» και τους Βουλευτές της ακόμα και χωρίς τον Κυριάκο Βελόπουλο. Εάν αρνηθεί ο Κ.Βελόπουλος του επιφυλάσσουν την τύχη του Γιώργου Καρατζαφέρη.
Το ίδιο πείραμα είχε δοκιμαστεί και στεφθεί με επιτυχία το 1990 με την αποστασία και την προσάρτηση του Βουλευτή Θ. Κατσίκη και άλλων στελεχών από τη ΔΗΑΝΑ, με την άνωθεν επιβαλλόμενη διάλυση του Κόμματος και με την απομόνωση του Κωστή Στεφανόπουλου.
Για τη Νέα Δημοκρατία το ένδοξο παρελθόν με τη γενεολογία των αποστατών και των προσαρτήσεων δείχνει το μέλλον με τις εφεδρείες της Ακροδεξιάς και σίγουρα θα επαναληφθεί το 2023και πριν και μετά τις Εκλογές.
Αντίστοιχα παραδείγματα έχουν καταγραφεί με τις μεταγραφές, τις «αποστασίες» και τις προσαρτήσεις στελεχών του «Κέντρου» με «μπόνους» Κυβερνητικά αξιώματα και θέσεις.
Όμως στις σημερινές συνθήκες το πολιτικό αζιμούθιο των «Κεντρώων» και των «Ακροκεντρώων» θολώνει και ξεθωριάζει γιατί μοιάζουν με ναυαγούς στις θάλασσες και τους ωκεανούς της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς, που πασχίζουν με κάθε τρόπο να διασωθούν ως αξιωματούχοι, Βουλευτές και Υπουργοί «παντός καιρού» και «πασών καταστάσεων».
Υστερόγραφο (Υ/Γ1) για τις Υποκλοπές και το Τριπλό Σκάνδαλο
Μετά από λίγους μήνες (…. στην αρχή, ή στη μέση ή στο τέλος της Άνοιξης….) θα γίνουν εκλογές και ο Ελληνικός Λαός ελεύθερα και δημοκρατικά θα εκφράσει την ετυμηγορία του.
Όλοι μας έχουμε συναίσθηση και συνείδηση ότι ζούμε σε μια πρωτόγνωρη ιστορική συγκυρία με πολλαπλές βαθειές και πολύπλευρες κρίσεις, που κυριαρχούν στη διεθνή σκηνή:
στο πεδίο των διεθνών και περιφερειακών γεωπολιτικών και γεωοικονομικών ανακατατάξεων,
στο πεδίο της πανδημικής, της κλιματικής, της ενεργειακής κρίσης σε συνδυασμό με τα επισιτιστικά εφοδιαστικά προβλήματα,
στο πεδίο της σύγκρουσης των ΗΠΑ και της Ενωμένης Δύσης, με τη Ρωσία, με την Κίνα και τους BRICKS για το πέρασμα από ένα μονοπολικό σε πολυπολικό Κόσμο στην Ευρώπη και τη Μεσόγειο,
στο πεδίο του πολέμου στην Ουκρανία με την αναθεωρητική και βάρβαρη εισβολή της Ρωσίας, μετά την κατάρρευση των Συμφωνιών Μίνσκ Ι και Μίνσκ ΙΙ με καθοριστική ευθύνη της Ουκρανίας αλλά και ευθύνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ,
στο πεδίο των δοκιμασιών, των δολιχοδρομιών και των αντιφάσεων για την ενότητα της Δύσης, για τη συνοχή και την προοπτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Όλοι μας έχουμε συναίσθηση και συνείδηση ότι ζούμε στην Ελλάδα σε μια πρωτόγνωρη ιστορική συγκυρία με πολλαπλές βαθειές και πολύπλευρες κρίσεις:
στο πεδίο της ασφάλειας, της κυριαρχίας και των ζωτικών κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας,
στο πεδίο της οικονομίας με την δυσβάστακτη ακρίβεια και το ενεργειακό κόστος, με τον πληθωρισμό και τα επιτόκια των δανείων, με την ανεργία, την υπο-απασχόληση, την ετεροαπασχόληση, τη «μεγάλη παραίτηση» και την επισφαλή εργασία, με την αναγκαία διαφοροποίηση του αναπτυξιακού μοντέλου,
στο πεδίο της κοινωνίας με τις εκρηκτικές κοινωνικές, περιφερειακές, μορφωτικές και πολιτισμικές ανισότητες, με τη συρρίκνωση και κατάρρευση του κοινωνικού Κράτους στην Υγεία και την Πρόνοια,
στο πεδίο της πληθυσμιακής κατάρρευσης και της δημογραφικής γήρανσης,
στο πεδίο των θεσμών με την υπονόμευση των δημοκρατικών κεκτημένων στη διαφάνεια, στις ελευθερίες, στα δικαιώματα.
Για όλους αυτούς τους λόγους είναι προκλητικό, απαράδεκτο, καταστροφικό για την Ελλάδα και τους Έλληνες ο Πρωθυπουργός και η Κυβέρνηση της Ν.Δ. να παράγει και να διαχέει ένα νοσηρό και τοξικό κλίμα με την εμμονική άρνησή της να αναλάβει με θάρρος και τόλμη τις καίριες και αποκλειστικές ευθύνες της για τις υποκλοπές και το Predator Gate.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας διακατέχονται από το «σύνδρομο της στρουθοκαμήλου» και από το «Σύνδρομο Νίξον». Κρύβονται πίσω από το «απόρρητο», γιατί έχουν ένοχη καθεστωτική συμπεριφορά για το κλειστό σύστημα εξουσίας της. Ένα σκοτεινό σύστημα, που γέννησε και συντήρησε ως παρακράτος το τριπλό σκάνδαλο των υποκλοπών (υποκλοπές ως πράξη, υποκλοπές ως συγκάλυψη, υποκλοπές ως αντιπερισπασμό). Η επίκληση του απορρήτου και η ομερτά είναι «φερετζές» της ένοχης στάσης.
Στο όνομα της Δημοκρατίας και των θεσμών της, στο όνομα της Διαφάνειας και της Λογοδοσίας είναι απαίτηση όλων των Πολιτικών και των Κοινωνικών Δυνάμεων ο Πρωθυπουργός και η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να πάψουν επιτέλους να δικαιολογούν με τα μισόλογα και με τη στάση τους μία πολύμορφη εκτροπή και με τη σειρά της η Δικαιοσύνη να προχωράει με βηματισμό χελώνας.
Κυριαρχεί η εντύπωση ότι ο Πρωθυπουργός και η Κυβέρνησή του έχουν γεννήσει ένα τέρας. Τώρα έχουν αιχμαλωτιστεί από ένα πολυπλόκαμο παρακράτος με σκοτεινά πρόσωπα που κινούνται στους σκοτεινούς λαβύρινθους της Κυβέρνησης και τους σκοτεινούς παρακρατικούς μηχανισμούς «εντός, εκτός και επί τα αυτά».
Ας θυμηθούμε έναν ιστορικό παραλληλισμό. Την περίοδο 1988-1993 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και η Νέα Δημοκρατία είχαν διαπράξει το ίδιο σκάνδαλο με το αλήστου μνήμης τρίγωνο με παλιές τεχνικές, Κων/νος Μητσοτάκης – Νίκος Γρυλλάκης – Χρήστος Μαυρίκης. Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε σήμερα έχουμε το τρίγωνο Κυριάκος Μητσοτάκης, Γρηγόρης Δημητριάδης, Παναγιώτης Κοντολέων με νέες τεχνολογίες αλλά ίδιους στόχους.
Όμως το σχέδιο και η λογική, οι στόχοι και οι σκοποί των δύο εποχών ταυτίζονται. Τα πάντα είναι ίδια, είναι μία επανάληψη της ίδιας ταινίας.
Αφού ο Πρωθυπουργός δεν θέλει να ακούσει τις στεντόρειες φωνές του Νίκου Ανδρουλάκη (που πρώτος άνοιξε και τεκμηρίωσε το τριπλό σκάνδαλο), τον Αλέξη Τσίπρα, τον Δημήτρη Κουτσούμπα, τον Γιάνη Βαρουφάκη και τον Κυριάκο Βελόπουλο,
ας ακούσει τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των πρώην Πρωθυπουργών Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά και ας αφουγκραστεί τους ψιθύρους πολλών Υπουργών και Βουλευτών της, (…όμως δυστυχώς στη Βουλή, στο όνομα της κομματικής πειθαρχίας με την ψήφο τους στηρίζουν τη συγκάλυψη του …. «Τριπλού Σκανδάλου»…)
ας ακούσει τις παρεμβάσεις όλων των κορυφαίων Συνταγματολόγων, τις παρεμβάσεις των θεσμοθετημένων Ανεξάρτητων Αρχών, τις παρεμβάσεις της Ολομέλειας των Δικηγορικών Συλλόγων,
ας διαβάσει και ας ακούσει τις φωνές όλων των Μέσων Ενημέρωσης,
ας ακούσει την οργή, τον θυμό και την κατακραυγή της συντριπτικής πλειοψηφίας του Ελληνικού Λαού.
Το Τριπλό Σκάνδαλο συνιστά μία εκτροπή υπονομευτική της Δημοκρατίας και του Συντάγματος. Δημιουργεί μία διαρκή και αξεπέραστη κρίση αξιοπιστίας και εμπιστοσύνης των Πολιτών προς τον Πρωθυπουργό και την Κυβέρνησή του.
Το Τριπλό Σκάνδαλο των υποκλοπών είναι μια θηλιά που πνίγει τη Δημοκρατία, τις θεμελιώδης αρχές της και τους εγγυητικούς θεσμούς της, είναι μια δυσώδης υπόθεση, που ευτελίζει κάθε έννοια διαφάνειας, λογοδοσίας και δικαιοσύνης.
Είναι μία χαίνουσα κακοφορμισμένη πληγή που εκθέτει την Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς, που διασύρει διεθνώς τον Πρωθυπουργό, την Κυβέρνηση και το Κόμμα του.
Δεν αντέχει η χώρα, η κοινωνία και ο λαός να έχουν πάνω από τα κεφάλια τους το φάντασμα του τριπλού σκανδάλου των υποκλοπών. ΕΔΩ και ΤΩΡΑ δικαιοσύνη, κάθαρση και παραδειγματική τιμωρία των φυσικών και ηθικών αυτουργών.
ΕΔΩ και ΤΩΡΑ οξυγόνο για τη Δημοκρατία. Όχι άλλο κάρβουνο.
Υστερόγραφο (Υ/Γ2), «το φαίνεσθαι και το είναι ενός Προέδρου»
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μαζί με τους επιτελείς του «Επιτελικού Κράτους» και τις στρατιές των Επικοινωνιολόγων είναι καιρός να αποδεχθούν κάποιες μοιραίες αλήθειες.
Το φαίνεσθαι και το είναι του Προέδρου δεν ταυτίζονται πια.
Οι δύο αυτές λέξεις με τα σημαίνοντα και τα σημαινόμενά τους δεν έχουν καμμία αντιστοιχία, κανένα αντίκρυσμα αλήθειας. Οι ανέμελες και εύκολες εποχές έχουν παρέλθει πια.
Ο «Κυριάκος» δεν είναι πια ο εξαγνισμένος «Πρίγκιπας» που φτερουγίζει, πετάει και νικάει σε μια ευνοϊκή συγκυρία του 2018-2019.
Μετά από 4 χρόνια διακυβέρνησης με τα έργα και τις ημέρες, με το βίο και την πολιτεία του, είναι ένας «Πρωθυπουργός – Κυβερνήτης» (όπως λένε οι Αγιογράφοι), ένας πραγματικός Μητσοτάκης που μέρα με τη μέρα χάνει την αίγλη, τη γοητεία και την «χρυσόσκονη» του νέου Κεντροδεξιού Ηγέτη.
Μέσα από τα λάθη, τα σκάνδαλα, το χάος, τον καθεστωτισμό και τα αδιέξοδα του «Επιτελικού Κράτους» και των «Αρίστων» πραιτοριανών του, βουλιάζει και πνίγεται μέσα σε συνθήκες απόλυτης πολιτικής απομόνωσης και κοινωνικού μετεωρισμού. Τα πάντα φθίνουν και χάνονται.
Ο «Πρωθυπουργός – Κυβερνήτης», που επιθυμούσε «ελέω λαού» και «ελέω Medioσφαίρας» να μετεξελιχθεί μεταφορικά σε «Παντοκράτορα», σε «Βασιλιά» και «Αυτοκράτορα» της Πολιτικής Ζωής.
Όμως η «χρυσόσκονη» του Πρίγκιπα έχει αντικατασταθεί πια με τη «σκουριά» του Βασιλιά. Οξειδώνεται, δεν είναι πια τεφάλ.
Προτρέπω στο σημερινό Πρωθυπουργό και στους «Επιτελείς» να διαβάσουν και να ξαναδιαβάσουν το μοναδικό και λαμπρό παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν «Τα καινούρια ρούχα του Αυτοκράτορα».
Τα παραμύθια όταν περιέχουν μία φωτεινή αλήθεια έχουν τη μαγική ικανότητα να συνταράξουν και τους μεγάλους και τους μικρούς αναγνώστες.
Ίσως το παραμύθι του Άντερσεν και η λυτρωτική προφητεία του να είναι ο καλύτερος καθρέφτης, για να δουν κάποιοι τον εαυτό τους και για να καταλάβουν γιατί «ο Αυτοκράτορας» ή «ο Βασιλιάς» είναι «γυμνός».
Υστερόγραφο (Υ/Γ3), Η αυτονομία του ΠΑΣΟΚ
Εδώ και λίγες ημέρες κάποιοι λίγοι, μετρημένοι στα δάκτυλα, Δημοσιογράφοι έχουν θορυβηθεί, έχουν ανησυχήσει για τις παρεμβάσεις μου. Πλάθουν διάφορα ευφάνταστα σενάρια, τα οποία δεν έχουν καμμία αντιστοιχία με την αλήθεια και την πραγματικότητα. Για το λόγο αυτό θεωρώ πολιτικό και κομματικό χρέος μου να ξεκαθαρίσω για μία ακόμα φορά τις θέσεις μου.
Οι δεσμοί μου με το ΠΑΣΟΚ και την Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη ήταν, είναι και θα είναι διαχρονικοί, δεδομένοι και αδιατάρακτοι.
Οι θέσεις μου είναι διαχρονικά γνωστές, διαφανείς και σαφέστατες και συνδέονται άρρηκτα με μια ιστορική διαδρομή μου στο ΠΑΣΟΚ και στην Παράταξής μας.
Η κατοχύρωση και ανάδειξη του ΠΑΣΟΚ, του Κινήματος Αλλαγής ως Δημοκρατικού και Προοδευτικού Πόλου συνδέεται άρρηκτα και αδιαπραγμάτευτα:
με την αυτόνομη πορεία του,
με τον αυτόνομο λόγο του,
με την Δημοκρατική Προοδευτική – Σύγχρονη ταυτότητά του,
με την αυτοδύναμη στρατηγική του,
με τον καταλυτικό και διακριτό πρωταγωνιστικό ρόλο του.
Αυτές οι παραδοχές προϋποθέτουν, οριστικά, αμετάκλητα και αταλάντευτα σαφείς ιδεολογικές και πολιτικές οριοθετήσεις, σαφείς προγραμματικές θέσεις και αντιπαραθέσεις, τόσο με τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και με τη ΝΔ, που από το 2012 εκφράζουν έναν ιδιότυπο και μικρό, έναν ιστορικά παράδοξο και αδιέξοδο, έναν κακέκτυπο και διχαστικό Δικομματισμό.
Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να έσωσε τη χώρα από την χρεοκοπία, μπορεί να κράτησε την κοινωνία όρθια αλλά πλήρωσε ένα βαρύτατο και δυσανάλογο τίμημα. Φτάσαμε στα όρια του αφανισμού.
Κάτω από αντίξοες συνθήκες μαζί με την αείμνηστη Φώφη Γεννηματά δώσαμε την μάχη της ύπαρξης και της προοπτικής. Σήμερα μαζί με τον Νίκο Ανδρουλάκη με συντεταγμένη και δημιουργική προσπάθεια έχουμε όλες τις δυνατότητες να κάνουμε μεγάλα βήματα και μεγάλα άλματα.
Μέσα στους επόμενους 18μήνες έχουμε 4 μεγάλες μάχες και καθοριστικές αναμετρήσεις στις δύο Βουλευτικές Εκλογές την Άνοιξη του 2023, τις Δημοτικές και Περιφερειακές Εκλογές τον Οκτώβριο του 2023 και τις Ευρωεκλογές την Άνοιξη του 2024. Τα μεγάλα βήματα, τα μικρά και τα μεγάλα άλματα είναι θετικές προκλήσεις για όλους μας.
Πιστεύω ακράδαντα ότι μόνο με αυτή τη στρατηγική και με αυτόν τον πολιτικό σχεδιασμό το ΠΑΣΟΚ, και το Κίνημα Αλλαγής μπορούν να αποκτήσουν ξανά ευρύτατο και ζωτικό ιδεολογικό, κοινωνικό, πολιτικό και προγραμματικό χώρο.
Μόνον με αυτούς τους καθαρούς στρατηγικούς στόχους μπορούν να ταυτιστούν και να συμπορευτούν συμμετοχικά και ενεργά εκατομμύρια πολίτες, που έχουν διαχρονικούς δεσμούς με το ΠΑΣΟΚ και την ευρύτερη Παράταξη.
Μόνον έτσι το ΠΑΣΟΚ και το Κίνημα Αλλαγής, ως μία ανανεωτική, σύγχρονη και ριζοσπαστική Σοσιαλδημοκρατία, ως μία σύγχρονη προοδευτική και ριζοσπαστική Κεντροαριστερά δεν θα μετατρέπονται σε δεκανίκι και ουρά είτε της ΝΔ, είτε του ΣΥΡΙΖΑ.
Μόνον έτσι το ΠΑΣΟΚ, η Σοσιαλδημοκρατία και η Κεντροαριστερά στην Ελλάδα θα μπορούν να έχουν ανοιχτούς ορίζοντες, δυναμική και προοπτική.
Μόνον έτσι μπορούμε να αρνηθούμε σθεναρά «την καλοσύνη των άλλων» που με τις σειρήνες τους μας έχουν επιφυλάξει καταδικαστικά το ρόλο του «ιδανικού αυτόχειρα», το ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου».
Η πυξίδα του ΠΑΣΟΚ και του Κινήματος Αλλαγής, της Σοσιαλδημοκρατίας και της Κεντροαριστεράς μπορεί και πρέπει να δείχνει έναν άλλο δρόμο με βαθειά πίστη στις ιδέες, στις αρχές, στις ρίζες και στις αξίες του Ουμανισμού και του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
Τα μηνύματά μας για τη στρατηγική μας πορεία και την πολιτική μας πρόταση οφείλουν να συμπυκνώνονται σε σηματοδοτικές και δεσμευτικές λέξεις, για τα βήματά μας και την πορεία μας:
για μια Ελλάδα με ενεργό και ισότιμο ρόλο στις δομές και τους θεσμούς της Ενωμένης Ευρώπης και της Ευρωζώνης, με κατοχύρωση και δυναμική εξέλιξη των γεωστρατηγικών, γεωπολιτικών και γεωοικονομικών κεκτημένων μας, με διασφάλιση της ειρήνης, της ακεραιότητας, της ασφάλειας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας στην Ευρώπη, στην Μεσόγειο, στα Βαλκάνια και στον Κόσμο, για μια ανοιχτή, δημοκρατική και σύγχρονη Κοινωνία, με κεκτημένα, με ελευθερίες, με διαφάνειες και δικαιώματα των Πολιτών, συνδυαστικά με τις αντίστοιχες ευθύνες και υποχρεώσεις των Πολιτών, με ένα σύγχρονο και ψηφιακά μετασχηματισμένο Κράτος, για μια κοινωνία με Βιώσιμη και Ισόρροπη ανάπτυξη, με απασχόληση, με Κοινωνικό Κράτος, με κοινωνική δικαιοσύνη και κοινωνική ασφάλεια, με σύγχρονη εκπαίδευση και ποιότητα ζωής, με οικολογική αφύπνιση, με σεβασμό στο περιβάλλον και τον πολιτισμό, για μια σύγχρονη κοινωνία ανοιχτών οριζόντων με αλληλεγγύη, με συνοχή, με δικαιοσύνη, με ανθρώπινο πρόσωπο.
Οι 14 σηματοδοτικές και δεσμευτικές λέξεις μας είναι οι εξής:
Μπροστά και Δυνατά,
Αυτόνομα και Νικηφόρα με Αλλαγές και ανανέωση,
Δημοκρατικά και Πατριωτικά,
Μεταρρυθμιστικά και Ριζοσπαστικά,
πάντα Προοδευτικά και πάντα Ευρωπαϊκά.
