Το πνεύμα της βεμπεριανής σκέψης, του ζην, δηλαδή, με προτεσταντικό τρόπο, μακριά από την βδελυρή κοσμική νωθρότητα, είναι, κοντολογίς, το κυρίαρχο πνεύμα της καπιταλιστικής εποχής μας.
Έτσι, καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή: ως αξιωματική, η πρόταση δεν επιδέχεται, φυσικά, αντίλογο. Διότι σε ένα σύστημα που, από επιλογή, δεν εξασφαλίζει το δικαίωμα σε όλες τις υπάρξεις να συνεχίσουν να υπάρχουν χωρίς να δουλεύουν, η εργασία γίνεται προϋπόθεση της ίδιας της ζωής.
Τι γίνεται, όμως μ’ εκείνους/ες που η απρόσκοπτη συνέχεια της ύπαρξής τους, ίσως ίσως και αυτή των απογόνων τους, έχει ήδη διασφαλιστεί; Τι γίνεται μ’ εκείνους/ες που, γεννημένες/οι και αναθρεμμένοι/ες στη σωστή, ανωτέρα τάξη ή έπιασαν -με την αξία τους, τι άλλο;- από νωρίς την καλή, αλλά συνεχίζουν τις πάσης φύσεως εργασίες για το (υπερ)κέρδος; Εξακολουθεί να ισχύει το «καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή»;
Στην καπιταλιστική ηθική, προφανώς ναι. Να παράγεις και να πουλάς όπλα, ας πούμε, είναι βιομηχανία που προάγει το ΑΕΠ, ιερή άρα. Να είσαι μεγαλοστέλεχος σε funds, που παίρνουν τα σπίτια του κοσμάκη, είναι καριέρα ολκής στον καθαγιασμένο ιδιωτικό τομέα. Να κληρονομείς γραφεία, θέσεις, εταιρείες, να είσαι αφεντικό που κόβει μεροκάματα, χρωστάει ένσημα αλλά μοστράρεται ως ρέκτης της υγιούς επιχειρηματικότητας, που κάνει κουμπαριές με τους πολιτικούς, σε φέρνει στο ανφάν γκατέ της κοινωνίας.
Το ίδιο και να πουλάς νανογιλέκα. Και βιβλία που έγραψαν φασίστες. Και κηραλοιφές. Και επιστολές του Ιησού. Εμπόριο είναι, που προάγει την οικονομία.
Στη φιλοσοφία της δεξιάς, τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι ντροπή. Τουναντίον. Αξιοκατάκριτοι τεμπέληδες θεωρούνται όσες/οι ανθίστανται στην εκμετάλλευση της υπερεργασίας, δεν συμβιβάζονται με τα ξεροκόμματα και διεκδικούν. Όσοι/ες δουλεύουν, επίσης, στον δημόσιο τομέα, με μη εκμεταλλευτικούς όρους εργασίας, εξυπηρετώντας το δημόσιο συμφέρον. Και, επίσης, όσες/οι η ενεργός συμμετοχή τους στην πολιτική δράση ήταν ταυτοχρόνως, κατά το βεμπεριανό επίσης beruf, ενόρμηση δηλαδή και επάγγελμα.
Αυτό ειδικά το τελευταίο είναι η συνήθης, τάχατε, προσβολή που εκτοξεύουν απέναντι σε αριστερές/ους. Τα διαβόητα παιδιά του κομματικού σωλήνα ήταν, σε παλαιότερες εποχές η βρισιά για τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ -Λαλιώτης, Σκανδαλίδης κ.ά-, πέρασε στον ΣΥΡΙΖΑ, άγγιξε και το ΚΚΕ. Δεν είναι που στη δεξιά δεν υπάρχουν κομματικά στελέχη καριέρας. Είναι που ταυτοχρόνως η ευκολία τους να σιτίζονται/εργάζονται, υποβοηθώντας τον ιδιωτικό τομέα με όλες τις ανομίες του, δεν αντίκειται στις ιδέες τους. Αποτελεί, αντίθετα, τον φυσικό τους χώρο.
Έτσι, ο ερίτιμος κ. Άδωνις Γεωργιάδης, ο δουλευταράς, καταγγέλλει και πάλι τον Αλέξη Τσίπρα. Και, βέβαια, το πρόβλημα δεν είναι στο ανακριβές του «ανεπάγγελτος», ούτε στον χαρακτηρισμό «τεμπέλης». Το μείζον είναι η ηθική που εκπροσωπεί. Μια ηθική υπεράσπισης του προσωπικού του βίου, της εμπορίας νανογιλέκων, αμφιλεγόμενων βιβλίων και εκπαιδευτικών προγραμμάτων, μια ηθική υπεράσπισης του βίου των επιχειρηματιών με τους οποίους το κόμμα του συμπράττει, τώρα μέσω ΣΔΙΤ, και τους μπάζει από ορθάνοικτες θύρες, ως θηρευτές κι άλλων κερδών από στον δημόσιο τομέα.
