Εστιάζοντας στην υποφωτισμένη ιστορία των μορφών της δυναμικής αντίστασης ξεδιπλώνεται ο πολύμορφος και πολυφωνικός κόσμος της εναντίωσης στο δικτατορικό καθεστώς. Οι εκρηκτικοί μηχανισμοί λειτούργησαν ως πεδία έκφρασης της πολιτικής ανυπακοής και της επιθυμίας νέων ανθρώπων και νέων οργανώσεων να αμφισβητήσουν έμπρακτα το τείχος της σιωπής που είχε επιβάλλει το στρατιωτικό καθεστώς. Παρακολουθώντας τους τρόπους που οι ατομικές επιλογές διαπλέκονται με συλλογικές πρωτοβουλίες και συζητώντας το ίχνος αυτής της εμπειρίας στην ατομική και συλλογική μνήμη ξεδιπλώνεται ένας εναλλακτικός κόσμος διασυνδέσεων, αναζητήσεων και μορφών πολιτικοποίησης που διαδραμάτισε κρίσιμο ρόλο τόσο στα χρόνια της χούντας, όσο και στη συνθήκη της μεταπολιτευτικής μετάβασης.