Σε λίγες μέρες, στις 28 Οκτώβρη, έχουμε την εθνική γιορτή για την έναρξη του πολέμου του 1940 εναντίον της φασιστικής Ιταλίας του Μουσολίνι, που μας κήρυξε αναίτια τον πόλεμο και που ο στρατός μας με πολύ λιγότερους άνδρες και μέσα, πολεμώντας ηρωικά θα πετούσε τους Ιταλούς στη θάλασσα, αν δεν παρενέβαινε ο σύμμαχός του ο Χίτλερ.
Ο πόλεμος του 1940-41 είναι ένα πολύ σημαντικό γεγονός στην ιστορία μας, που πρέπει ασφαλώς να το θυμόμαστε και να τιμούμε τους ήρωες που θυσίασαν την ζωή τους για τη λευτεριά της πατρίδας μας, όπως πρέπει να θυμόμαστε και άλλα γεγονότα που δεν είχαν θετικά χαρακτηριστικά γιατί, όπως έχει λεχθεί πολύ σωστά, όποιος λαός δεν θυμάται την ιστορία του είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει, δηλαδή να κάνει τα ίδια λάθη.
Μια σημαντική ημερομηνία, λοιπόν, που πρέπει να θυμόμαστε είναι η 12η Οκτώβρη του 1944, όσο κι αν κάποιοι ‒δεκαετίες τώρα‒ κάνουν τα πάντα για να την ξεχάσουμε. Πρόκειται λοιπόν για την ημέρα που αποχώρησαν οι Γερμανοί από την Αθήνα, και οι δυνάμεις του Ε.ΛΑ.Σ, που σ’ όλη την διάρκεια της κατοχής δώσανε το αίμα τους για την λευτεριά της πατρίδας και αναδείχτηκαν στον δεύτερο μεγαλύτερο παρτιζάνικο στρατό της Ευρώπης, κατάφεραν να αποτρέψουν ‒δίνοντας σκληρή μάχη εναντίον των Γερμανών‒ την καταστροφή της Ηλεκτρικής Εταιρείας, αλλά και να προστατέψουν άλλες υποδομές που είχαν υπονομεύσει οι Γερμανοί, όπως το Ελληνικό, τη λίμνη του Μαραθώνα και άλλες.
Είναι τυχαίο άραγε ότι το γεγονός αυτό είναι άγνωστο στον περισσότερο κόσμο;
Μήπως είναι τυχαίο ότι ενώ όλα τα κράτη έχουν ως εθνική γιορτή τη μέρα απελευθέρωσης από κάποιο ξένο ή ντόπιο δυνάστη, εμείς, αν και έχουμε ως εθνική γιορτή την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα τον Μάρτιο του 1821, αλλά και στην Τρίπολη, γιορτάζουμε την ημέρα που ελευθερώθηκε από τους Τούρκους. Αντί να γιορτάζουμε την ημέρα που απελευθερώθηκε η Αθήνα από τους Ναζί, γιορτάζουμε την έναρξη του πολέμου που προκάλεσε τρομερές καταστροφές σε έμψυχο υλικό αλλά και στις υποδομές της χώρας μαζί με την καταλήστευση των πόρων της αλλά και αρχαιολογικών θησαυρών από τους «συμμάχους και εταίρους μας» Γερμανούς, οι οποίοι μέχρι σήμερα αρνούνται να μας αποζημιώσουν;
Η απάντηση στο ερώτημα είναι απλή: αυτό έγινε γιατί το κράτος της Δεξιάς, που προέκυψε μετά τον πόλεμο με την ένοπλη επέμβαση αρχικά των Άγγλων και στη συνέχεια των Αμερικανών για να είναι η χώρα μας προτεκτοράτο τους, όχι μόνο δεν τιμώρησε τους προδότες συνεργάτες των Γερμανών, όπως έγινε σε όλες τις άλλες χώρες της Ευρώπης, αλλά στηρίχτηκε και ενσωμάτωσε τους γερμανοτσολιάδες και τους ταγματασφαλίτες καταδιώκοντας και οδηγώντας στις φυλακές, στα ξερονήσια και στα εκτελεστικά αποσπάσματα τους ήρωες άντρες και γυναίκες που πολέμησαν τους κατακτητές.
Το πρώτο σώμα στρατού του Ε.ΛΑ.Σ στην Αθήνα όχι μόνο δεν προσπάθησε να καταλάβει την εξουσία, όπως είχε την δυνατότητα, αλλά πρωτοστάτησε στην τήρηση της τάξης και, σύμφωνα με την αναφορά του Βρετανού συνταγματάρχη της ΣΟΕ Π. Σέπαρντ, που επισκέφτηκε το βράδυ της 12ης Οκτώβρη τις συνοικίες της πόλης που έλεγχε ο Ε.ΛΑ.Σ, οι δυνάμεις του περιπολούσαν μαζί με άλλες αντιστασιακές οργανώσεις για την επιβολή της τάξης.
Στις 14 Οκτώβρη αποβιβάστηκαν Άγγλοι στρατιώτες και στις 18 ο πρωθυπουργός της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας Γ. Παπανδρέου και ακολούθησε η έπαρση της ελληνικής σημαίας στην Ακρόπολη και η ομιλία του στην κατάμεστη πλατεία Συντάγματος. Και όπως αναφέρει, προφανώς δυσαρεστημένος ο Θεμ. Τσάτσος: «…η ερυθρά σημαία και τα λάβαρα με το σφυροδρέπανον εκυριάρχουν απ’ άκρου εις άκρον…» Αυτό έδειχνε ότι το Κ.Κ.Ε και το Ε.Α.Μ είχαν την πλειοψηφία στoν πληθυσμό. Άλλωστε οι δυνάμεις του Ε.ΛΑ.Σ απελευθέρωσαν τη Θήβα, τη Λαμία, τον Βόλο, τη Λάρισα, την Ελασσόνα, την Έδεσσα, τη Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις.
Οι Άγγλοι λοιπόν, που ήθελαν την Ελλάδα προτεκτοράτο τους, με τις μηχανορραφίες τους ανάγκασαν τους υπουργούς του Ε.Α.Μ να παραιτηθούν. Ακολούθησε η μεγάλη ειρηνική διαδήλωση στην πλατεία Συντάγματος στις 4 Δεκέμβρη που την έπνιξαν στο αίμα, όπως και αυτήν της επόμενης, μετά την κηδεία των θυμάτων. Στη συνέχεια υπήρξε η τρομοκρατία από τους συνεργάτες των Γερμανών ενάντια στους μαχητές του Ε.ΛΑ.Σ και σε άλλους δημοκρατικούς πολίτες. Ακολούθησε η ολέθρια αποχή από τις εκλογές του Κ.Κ.Ε. με εντολή του Ζαχαριάδη και τελικά ο καταστροφικός εμφύλιος.
Έτσι η παράταξη που νίκησε στον Γράμμο χάρις στα αμερικάνικα όπλα που βομβάρδισαν τις θέσεις του Δημοκρατικού Στρατού ακόμη και με βόμβες ναπάλμ, βάφτισε τους προδότες “εθνικόφρονες” και τους ενέταξε στον κρατικό μηχανισμό. Ενδεικτικά αναφέρω το στρατόπεδο της Τρίπολης που μέχρι το 1982 έφερε το όνομα του αρχηγού των ταγμάτων ασφαλείας Πελοποννήσου, συνταγματάρχη Παπαδόγγονα!
Έτσι λοιπόν ο Στρατός, τα σώματα Ασφάλειας η δημόσια Διοίκηση, το Δικαστικό σώμα συγκροτήθηκαν από πιστούς της Δεξιάς και από συνεργάτες των Γερμανών που, εκτός αυτού πήραν επιδόματα και αργότερα συντάξεις ως αγωνιστές της Αντίστασης. Ενώ οι πραγματικοί αγωνιστές σάπιζαν στις φυλακές, στην εξορία ή οδηγούνταν στα εκτελεστικά αποσπάσματα. Αλίμονο σε όποιον δεν είχε «καθαρό» πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων. Δεν μπορούσε να ελπίζει ούτε για μια θέση κλητήρα.
Πάνω από το 80% των δοσίλογων, σύμφωνα με τον καθηγητή ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης Δημήτρη Κουσουρή, που τον τραυμάτισαν πολύ σοβαρά οι υπάνθρωποι της Χρυσής Αυγής, δεν είχε καμιά δίωξη, το αντίθετο μάλιστα. Έτσι ακροδεξιοί θύλακες στον στρατό – ο αρχιπραξικοπηματίας Παπαδόπουλος ήταν ταγματασφαλίτης – έκαναν την δικτατορία της 21ης Απριλίου του 1967με όλα τα αρνητικά που ακολούθησαν για τη χώρα και το λαό μας με επιστέγασμα την προδοσία της Κύπρου.
Αλλά και μετά την μεταπολίτευση διώχθηκαν μόνο οι πρωταίτιοι και λίγοι βασανιστές ενώ οι μηχανισμοί τους στο κράτος έμειναν ανέπαφοι για να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους. Πόσοι ξέρουν ότι ο Πρόεδρος της «Δημοκρατίας» Φαίδων Γκιζίκης όπως και οι πρωθυπουργοί της Χούντας όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν, αλλά διατήρησαν και τα προνόμια που προβλέπονται, όπως κρατικό αυτοκίνητο με οδηγό, αστυνομικοί, φύλαξη και σύνταξη.
Έτσι εξηγείται και η ασυλία για πολλά χρόνια του Μιχαλολιάκου, γιου ταγματασφαλίτη στη Λακωνία, που διακήρυττε ότι οι χρυσαυγίτες είναι η σπορά των ηττημένων και ότι είναι εθνικοσοσιαλιστές και φασίστες. Το ότι δεν τιμωρήθηκαν οι δωσίλογοι αλλά στελέχωσαν το κράτος της Δεξιάς, οδήγησε εκτός των άλλων στην Χούντα των Συνταγματαρχών και η ανυπαρξία αποχουντοποίησης έφερε την Χρυσή Αυγή και την ασυλία που έχαιρε από όλες τις κρατικές αρχές μέχρι τη δολοφονία του Π. Φύσσα. Αυτό το γεγονός αλλά και το ότι διαπίστωσε ο Σαμαράς στον Μελιγαλά, που τον θεωρούσε από παλιά δικό του γήπεδο, ότι είχαν πια το επάνω χέρι οι χρισαυγίτες αυτά τον ανάγκασαν- ενώ μέχρι τότε είχε συνεργασία και επαφές μαζί τους μέσω του Μπαλτάκου- να στείλει τις δεκάδες δικογραφίες με τις εγκληματικές πράξεις τους στη δικαιοσύνη.
Αυτοί είναι λοιπόν οι λόγοι που δεν γιορτάζεται ως εθνική γιορτή η 12η Οκτώβρη 1944 και γι' αυτό είναι ανάγκη να γνωρίζουμε την ιστορία μας για να μην υποστούμε τα δεινά που έχουμε υποστεί μέχρι τώρα. Η γνώση της ιστορίας είναι δύναμη και όπλο για να έχουμε ένα καλύτερο μέλλον. Και είναι θετικό το ότι από το 2015 επίτέλους άρχισαν να γίνονται εορταστικές εκδηλώσεις μνήμης για την επέτειο αυτή. Δυστυχώς φέτος δεν άκουσα ότι έγιναν, κάτι προφανώς αναμενόμενο από μια τέτοια κυβέρνηση.
