Καλεσμένη του Documento tv και του δημοσιογράφου Δημήτρη Χατζηνικόλα, η Αν. Τομεάρχης για την Κοιν. Αλληλεγγύη του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, Θεανώ Φωτίου τόνισε τα εξής:
Η ιστορία της σεξoυαλικής κακοποίησης των παιδιών δυστυχώς διατρέχει όλες τις κοινωνικές τάξεις, και στην Ελλάδα. Δεν γεμίσαμε ξαφνικά παιδόφιλους και παιδεραστές. Τα περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης είναι τα ίδια απ' ό,τι φαίνεται τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη, ένα στα πέντε παιδιά κακοποιείται σεξουαλικά στην Ευρώπη, 1 στα 6 λέει το Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας στην Ελλάδα.
Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι το θάρρος των θυμάτων να μιλήσουν. Και αυτό δυστυχώς, στην Ελλάδα, δεν συνοδεύεται από τις αντίστοιχες δομές προστασίας του θύματος και της οικογένειάς του. Υπάρχει αντίθετα μια μεγάλη έκθεση της υπόθεσης στα κανάλια, δηλαδή οι βιασμοί του θύματος συνεχίζονται καθημερινά. Δεν κατανοούμε ότι και τα παιδιά των θυτών χρειάζονται προστασία. Το θέμα των ημερών είναι ο επανατραυματισμός των θυμάτων, που θα έπρεπε να προστατεύονται. Το παιδί αυτό υφίσταται μια δευτερογενή κακοποίηση και στα ΜΜΕ. Το ΕΣΡ θα έπρεπε να έχει ήδη παρέμβει. Έχουν πιάσει στα κανάλια στασίδι διάφοροι δήθεν σχετικοί και μιλάνε για το θέμα. Αυτές τις ημέρες ζούμε την παραβίαση των δικαιωμάτων του παιδιού λόγω της τεράστιας έκθεσης.
Η κοινωνία εκφράζεται με το τρίπτυχο κατάπληξη-υπερβολή μέσα σε ένα κλίμα αποτροπιασμού και φόβου, αλλά και γρήγορης λήθης. Σε αυτό το κλίμα φόβου και αποτροπιασμού, η κοινή γνώμη αναζητά επαναφορά αναχρονιστικών θεσμών, όπως η θανατική καταδίκη, αλλά και την αυστηροποίηση ποινικών, όταν η νομοθεσία στην Ελλάδα είναι επαρκής.
Ταυτόχρονα η κατάπληκτη κοινωνία σε πολλές περιπτώσεις δεν θέλει ούτε να ακούει ούτε να βλέπει τι συμβαίνει στη διπλανή πόρτα και δεν δημιουργείται καθόλου ένα κλίμα αλληλεγγύης στην κοινωνία, δηλαδή ότι ο ένας πρέπει να προσέχει τον άλλον.
Άφαντες στη συγκεκριμένη περίπτωση οι κοινωνικές υπηρεσίες, η αρμόδια υφυπουργός και οι δημόσιες δομές προστασίας των παιδιών. Αντ' αυτού σπεύδει νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου και αναλαμβάνει τα παιδιά. Παράλληλα, εξελίσσεται και μια περίεργη πολιτική διαδικασία αυτές τις μέρες. Ενώ από πέρυσι, 24 Νοεμβρίου 2021, ο πρωθυπουργός είχε αναγγείλει το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Αντιμετώπιση Σεξουαλικής Κακοποίησης Ανηλίκων, 8 μήνες έμεινε στο συρτάρι, τον Αύγουστο το επανέφεραν, είπαν ότι θα το αναρτήσουν στο opegov και ξαφνικά τώρα καλούν σε μια πρωτοφανή κίνηση τους αρχηγούς των κομμάτων να συζητήσουν στη Βουλή για το θέμα, πριν τη δημόσια διαβούλευση. Αυτό είναι πρωτοφανές!
Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι στο πρόσωπο της 12χρονης παραβιάζονται όλες οι συμβάσεις για τα δικαιώματα του παιδιού του ΟΗΕ όσον αφορά την προστασία παιδιών από σεξουαλική εκμετάλλευση και κακοποίηση. Η ανακριτική διαδικασία του θύματος είναι ο επανατραυματισμός και η δευτερογενής κακοποίησή του. Διότι το παιδί χρειάζεται να επαναλάβει σε πάρα πολλούς θεσμούς την αφήγησή του για το τι έχει γίνει, πολλές φορές και 14 φορές. Αντ’ αυτού θα έπρεπε τη διαδικασία αυτή να την αναλαμβάνουν τα Σπίτια των Παιδιών, ένας θεσμό που προβλέφθηκε το 2017 (και περιλάβανε 5 σπίτια), αλλά μόλις πέρυσι, το 2021, εγκαινιάστηκε το πρώτο στην Αθήνα. Αυτό πρέπει να διαχειρίζεται την υπόθεση με διεπιστημονική ομάδα από εξειδικευμένους επιστήμονες πολλών υπηρεσιών.
Στην Ελλάδα έχουμε πολυκερματισμένη παιδική προστασία. Τρία στάδια είναι απαραίτητα:
1ον: η διαπαιδαγώγηση απ το νηπιαγωγείο και στα σχολεία, όπου χρειάζεται μόνιμη παρουσία ψυχολόγων και επιστημόνων και όχι οι επικοινωνιακοί νόμοι περί παιδικής προστασίας (ω. 4837/2021) που ψήφισε η κυβέρνηση και προβλέπει έναν κοινωνικό επιστήμονα ανά περιφέρεια, διαχειριστή αναφορών από όλες τις κοινωνικές δομές, και ορισμός υπεύθυνου παιδικής προστασίας από το υφιστάμενο προσωπικό της κάθε δομής.
2ον: η έγκαιρη και έγκυρη διάγνωση στους Δήμους, δηλαδή ομάδες προστασίας ανηλίκων και ενιαίο ψηφιακό σύστημα καταγραφής και παρακολούθησης των περιστατικών. Ήδη, το 2018, είχαμε θεσπίσει και εντάξει στο ΕΣΠΑ 100 Κέντρα Στήριξης οικογένεια και Παιδιού, με παιδοψυχολόγους, ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς και κοινωνιολόγους για αυτά τα προβλήματα, τα οποία πάγωσε η ΝΔ.
3ον: η αποκατάσταση του παιδιού και η ένταξη του στην Κοινωνία. Το κακοποιημένο παιδί πρέπει να δίνεται επαγγελματικά σε αναδόχους γονείς, κι όχι να βρίσκεται σε ένα απρόσωπο ίδρυμα και είναι απαραίτητη η δημιουργία εξειδικευμένων μονάδων για υποδοχή μελών και οικογενειών σε κρίση ή σοβαρή κρίση.
Και βέβαια, και οι επαγγελματίες του πεδίου χρειάζονται ενιαία πρωτόκολλα αναγνώρισης και διαχείρισης της κακοποίησης που θα χρησιμοποιούν όλοι όσοι είναι σε αυτές τις ομάδες και οι οποίοι θα προστατεύονται από διώξεις.
