«Ο πόλεμος είναι τυφλός. Αυτό που τον κάνει φρικτό είναι η όψη του» - Φρανσουά Μιτεράν. Η φρικαλέα και απάνθρωπη όψη του πολέμου. Την βλέπουμε ευκρινώς και σήμερα κοντά στα σύνορα της χώρας. Πολλές φορές μάλιστα η όψη αυτή εμφανίζεται και συνταράσσει μετά τη λήξη του πολέμου. Ιστορικό παράδειγμα το Ολοκαύτωμα, που όμως ενοχλεί τους σύγχρονους αναθεωρητές.
«Το πρόβλημα ωστόσο είναι το πώς τοποθετούμαστε και πως ενεργούμε μέσα σε αυτή τη συμμαχία» - Ενρίκο Μπερλινγκουέρ. Ο εμβληματικός γραμματέας του αλησμόνητου Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος δήλωνε ότι και σε κυβέρνηση με τη συμμετοχή του κόμματός του η Ιταλία δεν θα εγκατέλειπε το ΝΑΤΟ για λόγους ιστορικούς, γεωπολιτικής στρατηγικής και διαφύλαξης της παγκόσμιας ειρήνης.
Το πρόβλημα για τον Μπερλινγκουέρ ήταν ο τρόπος της πολιτικής συμπεριφοράς «εντός» για το κράτος-μέλος. Θα ήταν πράξη υποταγής και υποτέλειας στην εκάστοτε «ηγεσία» της συμμαχίας, πράξη δεδομένη, πράξη φιλοπολεμική απέναντι στον Ψυχρό Πόλεμο και σε «θερμές» εκφάνσεις του ή πράξη «αδέσμευτη», προάσπισης της ειρήνης αλλά και των «εθνικών» συμφερόντων; Φευ, το μήνυμα δεν το έχει κατανοήσει, ακόμα και σήμερα, η κυβερνητική εξουσία στην Ελλάδα.
«Το να πάρεις μέρος στο οποιοδήποτε μπλοκ ήταν σαν να όξυνες τη σύγκρουση μεταξύ τους» - Ζαν-Πολ Σαρτρ.
Ο επιφανής φιλόσοφος αναφερόταν στον τότε διπολικό κόσμο μεταξύ ΝΑΤΟ και Συμφώνου Βαρσοβίας. Και ίσως να κατείχε θεωρητικά τη σωστή άποψη, αν δεν είχαμε συνήθως έναν επιτιθέμενο ισχυρό που παραβιάζει κατάφωρα τις αρχές του διεθνούς δικαίου και έναν αμυνόμενο αδύναμο και «μικρό» (Ρωσία - Ουκρανία). Οπότε η «ουδετερότητα» καταλήγει τελικά σε βάρος του «μικρού», έστω και αν ο «μεγάλος» έχει ενδεχομένως προκληθεί και απειληθεί από αντίπαλες ισχυρές δυνάμεις.
«Πρέπει δε να παρακαλέσω με όλη μου την ψυχή να θυμηθούμε, όχι μόνο αφηρημένα αλλά -όσοι το χρειάζονται- και συγκεκριμένα ότι το SPD είναι ένα ευρωπαϊκό κόμμα, το οποίο άρχισε να δρα βάσει του νόμου της συνεννόησης των λαών. Δεν πρέπει να αφήνουμε αναπάντητη την εχθρότητα προς τους ξένους. Πρέπει να την αντιμετωπίζουμε έτσι ώστε ακόμα και οι αδαείς να αντιλαμβάνονται ποια είναι η θέση μας» - Βίλι Μπραντ.
Οταν αυτός ο σοσιαλιστής και αντιναζιστής της πράξης και της εξορίας ανέλαβε το 1969 την καγκελαρία της τότε Δυτικής Γερμανίας, σε συμμαχία με τους Φιλελεύθερους του Βάλτερ Σελ μετά μια θεαματική στροφή προς τα αριστερά των τελευταίων, στο παγκόσμιο θέατρο «παιζόταν» το «έργο» Ψυχρός Πόλεμος με ευθεία απειλή πυρηνικού ολέθρου. Γερμανία, διπλωματικό δόγμα Χάλσταϊν, Βερολίνο, τείχος, Κούβα, Βιετνάμ. Και η δικτατορία του 1967 στην Ελλάδα άμεση συνέπεια του Ψυχρού Πολέμου ήταν πρωτίστως.
Και όμως ο Βίλι Μπραντ προώθησε και θεμελίωσε την περίφημη Ostpolitik, δηλαδή μια πολιτική ειρήνης, ύφεσης, συνεργασίας και φιλίας προς Ανατολάς, δηλαδή Ανατολική Γερμανία, Πολωνία, Σοβιετική Ενωση.
Ιστορική γονυκλισία στο Γκέτο της Βαρσοβίας, Νόμπελ Ειρήνης, θρίαμβος των σοσιαλιστών στις πρόωρες εκλογές του 1972, λαϊκή ψήφος, δηλαδή, επιβράβευσης της ειρηνικής πολιτικής από τους Γερμανούς.
Ο επίσης νομπελίστας λογοτέχνης Γκίντερ Γκρας σχολίασε: «Γονάτισε εκεί που κάποτε υπήρξε η φρίκη και η κόλαση. Ζήτησε συγγνώμη και ανέλαβε την ευθύνη εκ μέρους όλων των Γερμανών, αυτός που προσωπικά δεν είχε καμία ευθύνη».
Η διαφύλαξη και προάσπιση της ειρήνης ήταν και είναι πάντοτε ζήτημα σχετικής ισχυρής ηγετικής πολιτικής βούλησης, λαϊκής πειθούς και αφοσίωσης στη συνύπαρξη και επικοινωνία μεταξύ των λαών. Η Σουηδία, σήμερα, εγκαταλείπει την παραδοσιακή ουδετερότητά της προκειμένου να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Θυμίζουμε ότι με Ούλοφ Πάλμε πρωθυπουργό, τότε, δέχτηκε το 1967 να φιλοξενήσει στη Στοκχόλμη την εναρκτήρια συνεδρίαση του «Διεθνούς Δικαστηρίου Μπέρτραντ Ράσελ» για τα εγκλήματα των ΗΠΑ στο Βιετνάμ.
Με βάση τη χρονική και πολεμική «συγκυρία», τώρα, κίνηση φιλειρηνική ή όχι; Προωθεί τον άμεσο τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία ή όχι; Θα σας γελάσω.
