Ο Ραχόι ήταν ξεκάθαρος. Όπως συνήθως, τις ελάχιστες φορές που εμφανίζεται δημοσίως, ο ισπανός πρόεδρος δεν απευθύνεται στους πολίτες. Τα λόγια του έχουν έναν αποδέκτη που δεν είναι ούτε κατά διάνοια η πλειονότητα των ανθρώπων που ζουν στην Ισπανία, που υποφέρουν από την ανεργία και χάνουν το δικαίωμά τους στα βασικά κοινωνικά αγαθά (παιδεία και υγεία). Αντιθέτως, ο Ραχόι προτιμάει να απευθύνεται στο 0,00001%, με άλλα λόγια στις ιδιωτικές τράπεζες, στο πολυεθνικό κεφάλαιο, στην Τρόικα και, πιο ειδικά, στη Μέρκελ. Ήταν έντονα αναμενόμενη η εμφάνιση του προέδρου της κυβέρνησης, έπειτα από τις τελευταίες δηλώσεις του υπεύθυνου οικονομικών του Λαϊκού Κόμματος (Partido Popular) Μπάρθενας, ο οποίος τώρα βρίσκεται στη φυλακή, και που συνδέουν άμεσα τον Ραχόι με το σκάνδαλο της αποδοχής χρημάτων από παράνομες δωρεές. Αυτή τη φορά ο Ραχόι δεν εμφανίστηκε στην τηλεόραση όπως είχε κάνει την τελευταία φορά, πριν από πέντε μήνες. Τώρα βγήκε από σπόντα, δίπλα στον πολωνό πρωθυπουργό, και απάντησε μόνο σε δύο ερωτήσεις προσχεδιασμένες, χωρίς να επιτρέψει σε κανέναν να τον φέρει σε δύσκολη θέση. Ο Ραχόι δεν ξέφυγε από το γραπτό σενάριο. Απάντησε στην πρώτη ερώτηση διαβάζοντας ένα κείμενο. Στη δεύτερη ερώτηση, η απάντηση ήταν ίδια με την προηγούμενη. Όλα περιστρέφονταν γύρω από μια φράση τόσο κενή όσο και η δημοκρατία στην Ισπανία: «Το κράτος δικαίου δεν υποκύπτει σε εκβιασμούς». Συνέχισε να αραδιάζει άφθονους ευφημισμούς, με έναν κυνισμό γενικευμένο, μιλώντας για σεβασμό στην πολιτική σταθερότητα και στις μεταρρυθμίσεις που γίνονται. Και σ’ αυτό, πράγματι, ήταν πολύ ειλικρινής. Ο Ραχόι εξακολουθεί να παραμένει πιστός στους δικούς του, σ’ εκείνους που τον δεσμεύουν να συνεχίσει την επιβολή της σταθερότητάς του: τη σταθερότητα του δείκτη επικινδυνότητας της οικονομίας, τη σταθερότητα της ανεργίας, τη σταθερότητα της αφαίρεσης κοινωνικών δικαιωμάτων, τη σταθερότητα του πληθωρισμού, για να μην θιχτεί το χρηματιστηριακό κεφάλαιο. Αυτή είναι η θεσμική σταθερότητα που θέλει ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός στην Ευρώπη. Η σταθερότητα μιας δημοκρατίας κατ’ επίφαση, μιας δημοκρατίας χωρίς λαό, με την εξουσία στα χέρια μόνο ελάχιστων.
Ο Ραχόι έπαιξε το ρόλο του βασιλιά. Έβγαλε χριστουγεννιάτικο διάγγελμα καταμεσής στον Ιούλιο για να μην πει τίποτα που να θίγει τους πυλώνες ενός συστήματος σε παρακμή, ενός συστήματος που σαπίζει, που γίνεται ολοένα και πιο απάνθρωπο, χωρίς διαφάνεια, χωρίς συμμετοχή, και όπου η ψήφος δεν χρησιμεύει σε τίποτα εφόσον οι κανόνες του παιχνιδιού την κάνουν κρίσιμη μόνο σε περιπτώσεις που δεν είναι κρίσιμης σημασίας. Εάν έπειτα από αυτή την κρίση-απάτη, με τη φτώχια και την ανισότητα να καλπάζουν, με την απώλεια εθνικής κυριαρχίας, με αύξηση του κοινωνικού χρέους προκειμένου να αποπληρωθούν παράνομα χρέη υπέρ του κεφαλαίου, με μια νεοφιλελεύθερη διέξοδο από μια καταστροφή που προκλήθηκε από τον ίδιο τον νεοφιλελευθερισμό, εάν έπειτα από όλα αυτά η μεταπολίτευση γίνει πάλι ενδοκαθεστωτικά, η μειοψηφία θα έχει πάλι θριαμβεύσει πετυχαίνοντας το στόχο της. Εάν γίνει αυτό και όλα παραμείνουν στη σταθερότητα του Ραχόι, η πλειοψηφία θα έχει χάσει ξανά άλλη μια ευκαιρία για αλλαγή μέσω της δημιουργίας ενός πλατιού μετώπου πολιτών, που να αντιπροσωπεύει τον εαυτό του, αρχίζοντας μια συντακτική διαδικασία που να αλλάζει ριζικά μια χώρα με τόση αδικία.
Ο Alfredo Serrano Mancilla είναι οικονομολόγος, διευθυντής του Τομέα Λατινικής Αμερικής του Ιδρύματος Πολιτικών και Κοινωνικών Ερευνών (Fundacion CEPS). Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην αργεντίνικη εφημερίδα «Página/12» στις 16.7.2013.
Πηγή: Ενθέματα
