Τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας είναι δομικά, δεν προκλήθηκαν από την κρίση της πανδημίας ούτε από τον πόλεμο στην Ουκρανία, παρότι, ασφαλώς, αυτές είναι συνθήκες που τα επιδείνωσαν.
Παρά τα δομικά προβλήματα και την επιδείνωση του διεθνούς περιβάλλοντος, η κυβερνητική πολιτική τείνει να ωραιοποιεί την κατάσταση είτε ερμηνεύοντας επιφανειακά ή και λανθασμένα μια παροδική βελτίωση του ΑΕΠ και κάποιων άλλων δεικτών είτε συνειδητά επιχειρεί να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση πώς «όλα βαίνουν καλώς», με τη λογική πως «η οικονομία είναι ψυχολογία» ή απλά σκεπτόμενη τις επόμενες εκλογές.
Τα μέτρα που πρότεινε ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ δεν βοηθούν στην κατανόηση της τρέχουσας κατάστασης της οικονομίας, δεν αντιμετωπίζουν τα δομικά προβλήματα και δεν ευνοούν τη μετάβαση στην παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών υψηλότερης προστιθέμενης αξίας, στην αύξηση της βιομηχανικής παραγωγής κτλ.
Δεν αντιμετωπίζουν όμως ούτε τα άμεσα προβλήματα της καθημερινότητας των πολιτών και των επιχειρήσεων. Η κυβερνητική πολιτική παραμένει προσκολλημένη στο παραγωγικό και καταναλωτικό μοντέλο των τελευταίων 40 χρόνων, παρά το ότι αυτό δείχνει τα αδιέξοδά του διεθνώς. Επείγει συνεπώς η κυβερνητική αλλαγή, υπό την ρητή όμως προϋπόθεση ότι η νέα ηγεσία θα κατανοεί τη συνθετότητα των προβλημάτων και την επιτακτική ανάγκη για δομικές αλλαγές και θα έχει προωθήσει τις αναγκαίες προς τούτο προωθητικές κοινωνικοικονομικές συμμαχίες τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Το παρόν κείμενο επιχειρεί να συμβάλει σε αυτήν ακριβώς την κατανόηση.
Δείτε ακόμη:
