Θύμα φασιστικής επίθεσης ο Πέτσας. Πιο πριν φασίστες, δηλαδή ο Ρουβίκωνας, είχαν επιτεθεί κι αλλού. Κάποιοι φασιστικά έγραψαν συνθήματα στην πόρτα του Πορτοσάλτε. Μωρ’ τι μας λέτε;

Όταν διάλεξαν πλευρά της Ιστορίας, αυτήν του νεοφασισμού -μην τα χαλάσουμε πριν την ετυμηγορία, ας τον πούμε και μεταφασισμό- όταν, λοιπόν, διάλεξαν πλευρά, οικειοποιήθηκαν και όσα ξέραμε εμείς, η άλλη πλευρά της Ιστορίας, αυτή που υποφέρει: ο φασισμός. Η ιδεολογία του, η κοινωνική του πρόζα, το οικονομικό του μοντέλο, ο εθνικισμός. Η βιοπολιτική. Τα βασανιστήρια κι ο θάνατος.

Είστε θύμα της βιοπολιτικής του Ρουβίκωνα, κύριε Πέτσα; Τρομερό. Ρωτήστε κι εμάς που τον διαβαίνουμε καθημερινώς. Τι ακριβώς είστε; Γιατί από τρικάκι δεν πέθανε κανείς, κι αυτοί οι ρομαντισμοί για την τέχνη ή τα συνθήματα που «σκοτώνουν» τους κακούς ή τα βλέμματα που κερδίζουνε τα ΜΑΤ εμένα δε με έπεισαν ποτέ. Ήθελε το αίμα μας η κάθε τους ήττα κι αυτό επειδή εμείς δεν επιθυμήσαμε το αίμα το δικό του. Οι τρομοκράτες είναι αυτοί, με τη γραβάτα και το κοστούμι και το ψηλό το άλογο. Εμείς ήμασταν τα παιδιά στην άσφαλτο.

«Φασισμός» η διαμαρτυρία, λοιπόν. Το τρικάκι του Ρουβίκωνα και η απεργία, γιατί όχι; Φασισμός. Φασισμό βαφτίζεται η αντίδραση σε ένα καθεστώς χυδαίο, ανελεύθερο και τρομακτικό.

Όσο εμείς δεν μιλάμε για φασισμό, θα μιλούν αυτοί και θα λένε πράγματα που ντροπιάζουν ό,τι απέμεινε από τη μεταπολίτευση. Φασισμός τα τρικάκια, ξαναρωτάω, κύριε Πέτσα; Όχι εσείς, που αποφασίσατε να πεθάνει όποιος δεν μπορεί να προσαρμοστεί; Τα τρικάκια, λοιπόν.

Γιατί εμείς σιωπούμε. Γιατί δεν τους αποκαλέσαμε φασίστες -έλα, όμως, που είναι, από τον Φουκώ έως τον Πουλαντζά, έλα όμως που είναι. Από το πετσί μας έως τους νεκρούς πρόσφυγες, έλα όμως που είναι.

Είστε εσείς οι φασίστες, εσείς είστε και η λάθος πλευρά της Ιστορίας. Και πάλι το αίμα μας θα ξεκαθαρίσει τα κομβικά σημεία του μέλλοντος. Όχι ότι θα έπρεπε, αλλά, δυστυχώς, αυτοί που αμύνονται στον φασισμό είναι κι εκείνοι που ματώνουν. Και όχι από τρικάκια.