to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Το τέλος των κυρώσεων;

Εξι μήνες μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία είναι φανερό ότι ο Πούτιν επενδύει στο ότι ο σκληρός επερχόμενος χειμώνας θα προκαλέσει σοβαρά ρήγματα τόσο στη διατλαντική, όσο και στην ευρωπαϊκή ενότητα και αλληλεγγύη.


Τον Οκτώβριο του 1935 η Ιταλία του Μουσολίνι εισέβαλε στην Αιθιοπία και έδωσε στην Κοινωνία των Εθνών την ευκαιρία να υιοθετήσει το πρώτο σκληρό πακέτο οικονομικών κυρώσεων σε χώρα-παραβάτη της διεθνούς νομιμότητας.

Οι κυρώσεις δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα που να αναγκάσει τη Ρώμη να σταματήσει τις εχθροπραξίες στην Ανατολική Αφρική και, όπως διαπιστώθηκε από τεκμηριωμένες ιστορικές έρευνες, αύξησαν τη δημοτικότητα του φασιστικού καθεστώτος.

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο τα δύο πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα κυρώσεων που δεν απέδωσαν, παρά την επικοινωνιακή τους ανάδειξη ως υπερόπλων που θα οδηγούσαν στη συνθηκολόγηση της αντίπαλης πλευράς, είναι η επιβολή από τις ΗΠΑ κυρώσεων στην Κούβα και στο Ιράν.

Το καθεστώς Καντάφι στη Λιβύη τέθηκε σε σκληρή καραντίνα κυρώσεων μετά τις έρευνες που του απέδωσαν την ευθύνη για το Λόκερμπι το 1988.

Το καθεστώς άντεξε και κατέρρευσε πολύ αργότερα, στα μέσα του 2011, έπειτα από στρατιωτική επέμβαση της Δύσης.

Σκληρές κυρώσεις επιβλήθηκαν στο Ιράκ μετά την «Καταιγίδα της Ερήμου» την άνοιξη του 1991, αλλά το καθεστώς Σαντάμ άντεξε μέχρι τη δεύτερη εισβολή των ΗΠΑ την άνοιξη του 2003.

Το ίδιο συμπέρασμα μπορεί να εξαχθεί για τις κυρώσεις που επιβλήθηκαν στη Γιουγκοσλαβία του Μιλόσεβιτς την άνοιξη του 1992.

Συνηθίζεται να λέγεται ότι στην εποχή της παγκοσμιοποίησης το φτερούγισμα μιας πεταλούδας στην Ινδία μπορεί να προκαλέσει σεισμό στη Γριλανδία.

Ετσι πολύ πριν από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είχε τεθεί εν αμφιβόλω η αποτελεσματικότητα των κυρώσεων σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης.

Η αποτελεσματικότητα των κυρώσεων διαπιστώνεται στην πορεία του χρόνου από το 1935 μέχρι και σήμερα ότι είναι από αμελητέα έως μηδενική.

Το καινούργιο στοιχείο είναι ότι σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης είναι αδύνατον οι κυρώσεις να μην προκαλέσουν ένα ντόμινο αποσταθεροποίησης, που να πλήττει αυτόν που τις επιβάλλει εξίσου αν όχι περισσότερο από αυτόν που τις υφίσταται.

Η τελευταία παραπάνω διαπίστωση επιβεβαιώνεται κάθε μέρα που περνά και περισσότερο με τις κυρώσεις που έχει επιβάλει η Ε.Ε. στη Ρωσία.

Λίγο πριν από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία η διακοπή της ροής του φυσικού αερίου προς τη Γερμανία παρουσιαζόταν ως μια επιλογή της Δύσης με σκληρό τιμωρητικό για τη Ρωσία χαρακτήρα, ως η χαριστική βολή στην οικονομική σταθερότητα μιας χώρας που θα υποβιβαζόταν στο καθεστώς του κράτους-παρία.

Από τις αρχές τη δεκαετίας του 1980 όσες χώρες επιχείρησαν να ακολουθήσουν κεϊνσιανή πολιτική διαπίστωσαν ότι χωρίς δασμολογική προστασία η αύξηση της αγοραστικής δύναμης μακράν του να αναθερμαίνει την παραγωγή μέσω της αύξησης της ζήτησης γιγαντώνει το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου.

Ετσι το ενδεχόμενο άγνοιας κινδύνου για τις επιπτώσεις των κυρώσεων δεν δικαιολογείται.

Η εμμονή στις κυρώσεις είναι πολύ πιθανόν ότι θα αναλυθεί από τους ιστορικούς του μέλλοντος ως στρατηγική αμηχανία των ΗΠΑ, που δεν μπορούσαν να διαλέξουν απέναντι στους αντιπάλους και ανταγωνιστές τους ούτε τη μετωπική σύγκρουση, ούτε τον συμβιβασμό.

Εξι μήνες μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία είναι φανερό ότι ο Πούτιν επενδύει στο ότι ο σκληρός επερχόμενος χειμώνας θα προκαλέσει σοβαρά ρήγματα τόσο στη διατλαντική, όσο και στην ευρωπαϊκή ενότητα και αλληλεγγύη.

Τούτων λεχθέντων είναι αυτονόητο ότι οι ΗΠΑ δεν μπορούν να πιέσουν τον Ερντογάν με οικονομική αποσταθεροποίηση, καθώς μια αγορά 80 και πλέον εκατομμυρίων κατοίκων δεν θα προκαλέσει φτερούγισμα της πεταλούδας, αλλά τεκτονικό σεισμό.

tags: άρθρα

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)