Όταν η κατασκευή ενός δημόσιου έργου κοινής ωφέλειας, όπως οφείλει να είναι ένας σταθμός μετρό σε μια συγκοινωνιακά φτωχή πόλη, επιβάλλεται με ΜΑΤ, κάτι δεν πάει καλά.

Από ποιους προστατεύουν τι;

Θα σπεύσουν, όσοι λειτουργούν αυτοματικά σαν το σκυλάκι του Παβλόφ, να πουν ότι αντιδρούν οι συνήθεις ύποπτοι, οι αντιεξουσιαστές κι όσοι τους χαϊδεύουν τα αυτιά κ.λπ. Λοιπόν, ας δουν τη φωτογραφία για λίγο χωρίς τα γυαλιά του Άρη Πορτοσάλτε. Ας διαβάσουν κάτι πέρα από το τάιμλάιν τους και τα ρεπορτάζ του Ευαγγελάτου.

Ποιους βλέπουν να αντιδρούν;

Αντιδρούν κάτοικοι που βλέπουν τη γειτονιά τους να διαλύεται.

Αντιδρούν όσοι ξέρουν την ιστορία του μετρό στα Εξάρχεια.

Υπήρχαν  άλλες λύσεις προσφορότερες κι απλούστερες για να έχει μετρό και το Μουσείο και το Πολυτεχνείο και τα Εξάρχεια. Λύσεις που παραγνωρίστηκαν με πείσμα. Γιατί;

Για να μην είναι η πλατεία Εξαρχείων ποτέ ξανά πλατεία.

Από σήμερα η πλατεία γίνεται κρανίου τόπος. Λαμαρίνες παντού, δέντρα κόβονται, το άγαλμα ξηλώνεται. Όταν τελειώσει το έργο, η πλατεία θα είναι «Ένας κρατήρας με διπλές κυλιόμενες σκάλες καταμεσής και τέσσερα φρεάτια τα οποία διαλύουν εντελώς την πλατεία μετατρέποντας την σε υπόλειμμα χώρου ανάμεσα σε διαδρομές και τρύπες στο έδαφος» (ο σύνδεσμος από το κείμενο του Ν. Μπελαβίλα στα σχόλια).

Πολιτεία και αυτοδιοίκηση λειτουργούν συστηματικά με όρους επιβολής και όχι συνεννόησης. Δε γίνεται αυτό για το μετρό. Γίνεται από ιδεολογική βεντέτα, με όρους επιβολής, τιμώρησης, πειθάρχησης. Γίνεται σαν καθυστερημένη ρεβάνς από τη Μεταπολίτευση. Τα Εξάρχεια στο μυαλό τους έχουν διαστάσεις ιστορικής ρεβάνς. Είναι το κέντρο της ιδεολογικής ηγεμονίας που γυρεύουν. Είναι το Γαλατικό χωριό που πρέπει να πέσει.

Επικίνδυνα ανόητοι. Θυμάστε το προεκλογικό βίντεο με τον Πλεύρη χαράματα, ποντίκι που βρυχάται, στην έρημη πλατεία Εξαρχείων; Έτσι λειτουργούν. Σήμερα βλέπουμε τη συνέχεια εκείνου του βίντεο.

Στην πόλη που χάσκουν δυο χρόνια ξεφτισμένα τα κίτρινα οράματα του δημάρχου για βουλεβάρτα, στην πόλη που οι «μεγάλοι περίπατοι» και οι αναπλάσεις έχουν γίνει εργολαβικό ανέκδοτο, σε αυτή την πόλη φτάσαμε να έχουμε τα ΜΑΤ κατασκευαστικό βραχίονα σταθμών του μετρό.

Διαλέγουν μέρα του Αυγούστου για να λείπει ο κόσμος, πάνε νύχτα, κάνουν πολεμικές επιχειρήσεις, επιδιώκουν αιφνιδιασμό, ρίχνουν χημικά.

Σαν να αντιμετωπίζουν καρτέλ ναρκωτικών.

Λάθος. Στα ναρκοκαρτέλ των Εξαρχείων ποτέ δε φέρθηκαν έτσι.

[Το κείμενο είναι ανάρτηση του Κωστή Παπαϊωάννου στο facebook]