Τελικά μόνο επιτελικό δεν είναι το κράτος για το οποίο κομπάζουν. Ούτε καν κράτος δεν είναι, μα σκέτο παρακράτος που ζέχνει ολοκληρωτικές νοοτροπίες βγαλμένες από τις πιο σκοτεινές σελίδες της Iστορίας μας.

Τι σόι επιτελικότητα είναι αυτή, με την πλειονότητα των ΜΜΕ να είναι μπουκωμένα με κρατικό χρήμα και όσοι δημοσιογράφοι θεωρούνται ύποπτοι και ενοχλητικοί να παρακολουθούνται από σκοτεινά παράκεντρα εξουσίας;

Τι κράτος είναι αυτό που βάζει κοριούς και κρυφακούει τις τηλεφωνικές συνομιλίες αρχηγού κόμματος; Πόσο σύγχρονο και εξευρωπαϊσμένο είναι ένα κράτος που βασίζει την επιβίωσή του στις πρακτικές των μαυρογιαλούρων μισθοδοτώντας με κρατικό χρήμα στρατιές μετακλητών υπαλλήλων που αυξάνονται και πληθύνονται κάθε μήνα κατά μερικές ντουζίνες γαλάζιων παιδιών;

Για ποια διαφάνεια να μιλήσουμε σε ένα κράτος όπου νόμος είναι οι απευθείας αναθέσεις και το κρατικό χρήμα μοιράζεται χέρι με χέρι στα χέρια των δικών τους ανθρώπων όπου το ένα χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυο το πρόσωπο που βρίσκεται, με το αζημίωτο, πίσω από κάθε δοσοληψία του Δημοσίου;

Πόσα να αντέξει αυτή η κοινωνία όταν βλέπει πως πίσω από κάθε πυλώνα εξουσίας αυτής της Δημοκρατίας κρύβονται τα πλοκάμια του επιτελικού παρακράτους που προστατεύει τους φίλους και τους εκλεκτούς, δείχνοντας το σκοτεινό του πρόσωπο στους ενοχλητικούς και στους παρίες;

Τι κράτος είναι αυτό που όμοιό του είχαμε δεκαετίες να δούμε και αφελώς πιστεύαμε πως δεν θα ξαναδούμε;

Τι οικονομική συμμορία είναι αυτή που μας κυβερνά και έχει βαλθεί να κάνει πράξη αυτή τη βίαιη ανακατανομή του πλούτου εις βάρος των πολλών που δεν κατάφεραν ούτε καν αυτά τα Μνημόνια να πετύχουν;

Και με τι θράσος επιμένουν όλα αυτά να τα παρουσιάζουν ως εκσυγχρονισμό και πρόοδο; Μα με το ότι τους το επιτρέπουμε.