Σε μία από αυτές τις καλοκαιρινές βεγγέρες που Προεδρικού Μεγάρου, που μετά σχολιάζουμε ποια ήταν η πιο καλοντυμένη, πόσο υπέρκομψη είναι η Μαρέβα και πόσο λινάτσες και ταγάρια οι συριζαίες -ξέρετε, κλασικό κουτσομπολιό- εμφανίζεται πριν από την έναρξη των λαμπρών αυτών εκδηλώσεων ένας εργαζόμενος. Για την ακρίβεια, ο εργαζόμενος είναι ο Γιάννης Στρατάκης και είναι πραγματικά διάσημος μουσικός. Αν σου αρέσει η βιόλα, εν πάση περιπτώσει. Λοιπόν, ο μουσικός προσέρχεται στον χώρο της εργασίας του πριν αυτή ξεκινήσει και φοράει σαγιονάρες.

Σοκ! Σαγιονάρες στο Προεδρικό Μέγαρο; Ντράπηκε και η ντροπή. Αφού τον «συριζοποίησαν» με το ζόρι τον άνθρωπο, αφού μετά εκτέθηκαν, μας έμεινε κι εμάς η απορία: τι είναι το Προεδρικό Μέγαρο; Είναι τζαμί, είναι εκκλησία; Θυμάμαι μια υπέροχη βυζαντινή μονή στην Κεφαλλονιά πριν χρόνια, που για να μπορέσω να τη θαυμάσω μου έδωσαν να φορέσω μακριά φούστα και μαντήλι. Στο Βατικανό απαγορεύονται τα μίνια. Στο Άγιον Όρος απαγορεύονται οι γυναίκες. Το Προεδρικό Μέγαρο τι χώρος λατρείας είναι ακριβώς;

Της Δημοκρατίας, θα πείτε. Επομένως, ανήκει στον λαό. Ο λαός προσέρχεται στον χώρο εργασίας του ντυμένος όπως θέλει και μετά, αν παρίσταται ανάγκη, αλλάζει και φορά την ενδυμασία της δουλειάς. Είναι δικαίωμα και, ειδικά όταν έχει καύσωνα, είναι μάλλον απαραίτητο.

Η ξιπασιά και ο σουσουδισμός τους είναι που σπάει κόκκαλα. Τους ενόχλησε η σαγιονάρα, αλλά όχι αυτή η επίδειξη χλιδής εν μέσω περίπου πέντε κρίσεων: οικονομική, ενεργειακή, στεγαστική, κλιματική, ακρίβεια - κάτι ξεχνάω. Ξεγνοιασιά, «τράβα μπρος και μη σε μέλλει».

Μόνο οι γούνες της Έλενας Τσαουσέσκου έλειπαν, λοιπόν, από τη γιορτή της Δημοκρατίας (πόσο sic). Αλλά το πρόβλημα ήταν η σαγιονάρα. Κακή σαγιονάρα.