Κ. Σκουρλέτη, η κυβέρνηση κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ για «τοξικό» δημόσιο λόγο. Τι απαντάτε σε αυτό;
«Φωνάζει ο κλέφτης να φοβηθεί ο νοικοκύρης» λέει ο λαός μας και νομίζω πως ταιριάζει απόλυτα στη στάση της κυβέρνησης απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Τι να πρωτοθυμηθούμε, ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός χρησιμοποίησε τον όρο «εκτσογλανισμός» αναφερόμενος στην αξιωματική αντιπολίτευση; Τη συσχέτιση της εμπρηστικής επίθεσης στον «Real fm» με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ; Είναι φανερό πως ο πρωθυπουργός είναι ο εμπνευστής και ο ενορχηστρωτής του τοξικού και διχαστικού λόγου.
Πρόκειται για μια απόπειρα συσπείρωσης της εκλογικής βάσης της κυβέρνησης σε μια στιγμή που διαπιστώνει πως η σχέση της με την κοινωνία έχει τραυματιστεί βαριά. Νομίζει ο πρωθυπουργός πως με αυτό τον τρόπο θα αναβιώσει το αντί-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, ωστόσο η ΝΔ κυβερνά τρία χρόνια πλέον και έχει γίνει ευρύτερα κατανοητός ο αντικοινωνικός χαρακτήρας της πολιτικής της καθώς και τα αδιέξοδα που δημιουργεί.
Επομένως, καταλαβαίνω ότι αρνείστε πως το κόμμα σας οργανώνει όλες αυτές τις αντιδράσεις στους χώρους πολιτισμού για την υπόθεση Λιγνάδη…
Είναι ότι πιο γελοίο έχει ακουστεί τελευταία. Βεβαίως, εκείνους που υποτιμά μια τέτοια προσέγγιση είναι τον ίδιο τον κόσμο του πολιτισμού, αλλά δείχνει και την αδυναμία κατανόησης των διαθέσεων και των ευαισθησιών της κοινής γνώμης γύρω από το θέμα. Δεν μπορεί ο κόσμος να χωνέψει πως είναι δυνατόν ο καταδικασθείς σκηνοθέτης να προφυλακίζεται ως κατηγορούμενος και να αφήνεται ελεύθερος ως καταδικασμένος για δυο βιασμούς.
Αντί, λοιπόν, δηλώσεων συμπαράστασης για τα θύματα αυτής της υπόθεσης, η κυβέρνηση έφθασε στο σημείο να κατηγορεί και πάλι τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ για την απόφαση του δικαστηρίου, ισχυριζόμενη ψευδώς πως το νομικό πλαίσιο της απόφασης βασίζεται σε νόμο του 2019 και όχι του 2010 όπως είναι το αληθές. Πραγματικά, θεωρεί η κυβέρνηση και ιδιαίτερα η υπουργός πολιτισμού πως δεν έχει καμία ευθύνη για την τοποθέτηση του κ. Λιγνάδη στη θέση του διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου; Δεν κράτησε μια στάση ολιγωρίας όταν βοούσε ο τόπος σχετικά με τις καταγγελίες γύρω από το πρόσωπο του καταδικασμένου πλέον κ. Λιγνάδη;
Εν τέλει εκτιμάτε ότι θα γίνουν εκλογές το φθινόπωρο ή πιστεύετε ότι η κυβέρνηση θα εξαντλήσει τη τετραετία;
Η κυβέρνηση, έχοντας διαπιστώσει πως έχει πάρει την κάτω βόλτα, προσπαθεί να κερδίσει χρόνο, γι’ αυτό και πήρε πίσω τις διαρροές περί εκλογών, που η ίδια διέδιδε το προηγούμενο διάστημα. Όσο, όμως, ο χρόνος περνάει λειτουργεί εις βάρος της. Αποδείχθηκε πως είναι μια κυβέρνηση ανίκανη να διαχειριστεί τις πολλαπλές κρίσεις που αντιμετωπίζει η κοινωνία.
Αντιθέτως, η πολιτική της τις παροξύνει. Αναφέρομαι στην κρίση της πανδημίας και τη μη στήριξη του ΕΣΥ, καθώς επίσης και στη διαχείριση της ακρίβειας και της ενεργειακής κρίσης. Νομίζω πως το σενάριο των εκλογών είναι διαρκώς πάνω στο τραπέζι, άρα δεν πείθομαι πως η κυβέρνηση θα εξαντλήσει τη τετραετία. Ο μεγαλύτερος εχθρός του κ. Μητσοτάκη είναι η ίδια η πολιτική του.
Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι πρώτο κόμμα στις επόμενες εκλογές – όποτε κι αν αυτές διεξαχθούν;
Ναι βεβαίως, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχει όλες τις προϋποθέσεις να είναι πρώτο κόμμα στις επόμενες εκλογές. Κλειδί για ένα τέτοιο αποτέλεσμα είναι, τόσο η σαφήνεια του κυβερνητικού του προγράμματος, όσο και η προοπτική μιας νέας πορείας της χώρας. Πιστεύω πως η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι και η εγγύηση για τον σχηματισμό μιας αριστερής-προοδευτικής κυβέρνησης στις επόμενες εκλογές, που θα γίνουν με απλή αναλογική.
Αν λάβουμε ως δεδομένο ότι θα είναι όντως πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ το βράδυ των εκλογών, είναι ρεαλιστικός στόχος ο σχηματισμός μιας προοδευτικής κυβέρνησης;
Μα ακριβώς το αποτέλεσμα της κάλπης θα είναι αυτό που θα οδηγήσει στο σχηματισμό μιας τέτοιας κυβέρνησης. Βέβαια αυτή η προοπτική πρέπει να καλλιεργηθεί από τώρα, καθώς οφείλει να βασίζεται σε μια σαφή προγραμματική βάση και σε ισότιμες σχέσεις συνεργασίας, μακριά από ηγεμονισμούς και τακτικισμούς.
Με δεδομένο ότι ολόκληρη η Ευρώπη χτυπιέται από τον πληθωρισμό, γιατί επιμένετε να μιλάτε για «ακρίβεια Μητσοτάκη»;
Η κυβέρνηση έκανε όλες τις λάθος κινήσεις και επιλογές ώστε να διογκώσει το πρόβλημα. Δεν μείωσε τους ειδικούς φόρους κατανάλωσης στα καύσιμα, με αποτέλεσμα να επιβαρύνει το κόστος παραγωγής και μεταφοράς. Δεν παρενέβη στο μηχανισμό διαμόρφωσης της χονδρικής τιμής της ηλεκτρικής ενέργειας, αντίθετα αύξησε την εξάρτηση από το ακριβό φυσικό αέριο και ιδιωτικοποίησε το βασικό εργαλείο δημόσιας παρέμβασης, τη ΔΕΗ. Εμφανίζει υπερέσοδα από τον ΦΠΑ, ακριβώς λόγω της ακρίβειας, αλλά αρνείται να μειώσει τους αντίστοιχους συντελεστές σε μια σειρά προϊόντα λαϊκής κατανάλωσης.
Βλέπουμε να ασκείται μια πολιτική που δεν στοχεύει στον πυρήνα του προβλήματος, αλλά το παρακολουθεί εκ των υστέρων επιδοτώντας την ακρίβεια. Την ίδια στιγμή βρίσκει δημοσιονομικό χώρο για να μειώσει τον φόρο συγκέντρωσης κεφαλαίου και τον φόρο των διανεμομένων κερδών, καθώς και για να μεταθέσει στα επόμενα χρόνια την καταβολή, από τους εφοπλιστές, των ασφαλιστικών εισφορών του τρέχοντος έτους. Πρόκειται για μια αντικοινωνική πολιτική, μεροληπτική υπέρ των λίγων, η οποία, δυστυχώς, οδήγησε τη χώρα μας σε πληθωριστικό «πρωταθλητισμό».
