«Αγόρια και κορίτσια έφταναν ομάδες-ομάδες, ξεχώριζαν μερικά πανώ των Λαμπράκηδων· παίρναν θέση στο πεζοδρόμιο, ύστερα πέρασαν και στ’ αντικρινό, η πολιορκία της Βουλής γινόταν πιο στενή. Με το σούρουπο άρχισαν να φτάνουν οι εργαζόμενοι: υπάλληλοι καταστημάτων, εργάτες κι εργάτριες από τις βιομηχανίες γύρω στην Αθήνα και στον Πειραιά. Η πλατεία Συντάγματος γέμισε κι οι φωνές, σαν άγρια καταιγίδα, τάραζαν το πλήθος κύμα στο κύμα. Ο τόνος έγινε πιο τραχύς: “Μητσοτάκη, κάθαρμα”. Αύριο συμπληρώνονται 57 χρόνια από την οριστική ρήξη του παλατιού με την κυβέρνηση Παπανδρέου και την αποπομπή της, το ιστορικό γεγονός-τομή που σηματοδότησε την έναρξη των Ιουλιανών του 1965, τις αποστασίες, τις καραμπινάτες παρεμβάσεις των ΗΠΑ και εντέλει την πολιτική ανωμαλία που οδήγησε στη δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967». Τα γεγονότα περιγράφει στη Χαμένη άνοιξη ο Στρατής Τσίρκας, απ’ όπου και το παραπάνω απόσπασμα.
Η αλήθεια είναι ότι η Δεξιά υπήρξε σε αυτή τη χώρα σταθερός παράγοντας τοξικότητας, ανωμαλίας, μια παράταξη που καθιερώθηκε πάνω στην εμφυλιοπολεμική αντίληψη, την οποία διατηρεί στο πολιτικό και ιδεολογικό DNA της. Το μίσος και η απέχθεια για την Αριστερά, ως ιδεολογία και ως φορέα εκπροσώπησης των αδύναμων, αλλά και ως εκφραστή των αγώνων, παραμένουν άσβεστα. Ο Βορίδης τα έχει πει, ανοιχτά και καθαρά, για την ανάγκη θεσμικών μέτρων που θα διασφαλίσουν ότι η Αριστερά δεν θα ξανακυβερνήσει. Έχουμε ακούσει για «προβληματικές ιδέες», για τον υπέρ πάντων αγώνα κατά της «ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς». Φυσικά, η ιδεολογική και η πολιτική αντιπαράθεση είναι όχι μόνο θεμιτές, αλλά και αναπόσπαστο κομμάτι της λειτουργίας του δημοκρατικού συστήματος.
Χθες ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανέδειξε ξανά το απεχθές πρόσωπο της Δεξιάς από το βήμα της Βουλής. Χωρίς ντροπή, ο πρωθυπουργός της χώρας συνέδεσε την εμπρηστική επίθεση στον Real FM με τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Ο ίδιος που μίλαγε για την ανάγκη μετριοπάθειας απέναντι στην τοξικότητα στην πολιτική αντιπαράθεση, επανέφερε το αφήγημα της σχέσης του κόμματος που ψήφισαν 1.782.000 πολίτες με τρομοκρατικές επιθέσεις. Ο πιο τοξικός και διχαστικός πρωθυπουργός, σε πανικό, αφού χαρακτήρισε συμμορία την προηγούμενη κυβέρνηση, μετατρέπει ξανά το πολιτικό σκηνικό σε βούρκο. Πιστός στην οικογενειακή παράδοση βέβαια, αφού ο πατέρας του κατηγορούσε το ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου πως βρισκόταν πίσω από τη 17 Νοέμβρη. Έτσι είναι όμως το ακραίο Κέντρο. Δεν μπορεί να κλείσει ο δίαυλος με την Ακροδεξιά. Αυτό είναι το κλίμα που θέλει να στήσει στον δρόμο προς την κάλπη. Είναι τόσο αδίστακτα επικίνδυνος.
