Φρενάρω απότομα και ακούω και τους από πίσω μου να κάνουν το ίδιο. Έντρομος κουνάω ερωτηματικά το χέρι μου, πατάω κόρνα και σχεδόν ουρλιάζω:
- Τι κάνεις ρε φίλε;
Ξέρω ότι δεν με ακούει, αλλά κάνει μια καθησυχαστική κίνηση με το χέρι του. Είναι γύρω στα 20 του χρόνια. Χωρίς κράνος. Κατεβαίνει από τη μηχανή του, την οποία τοποθετεί κάθετα στη δεύτερη λουρίδα, σκύβει και πιάνει ένα καπέλο Jockey που του είχε πέσει. Οι πίσω αρχίζουν να κορνάρουν ανυπόμονα. Ανεβαίνει στη μοτοσυκλέτα του, γκαζώνει και φεύγει κάθετα η μηχανή του στην τρίτη, μετά τέταρτη λωρίδα και τρακάρει με το διαχωριστικό κιγκλίδωμα της Συγγρού. Γκρεμίζεται κάτω. Ευτυχώς δεν περνά κανένα αυτοκίνητο εκείνη την ώρα για να τον στείλει στον άλλο κόσμο αδιάβαστο. Είναι Σάββατο και η κυκλοφορία μικρότερη της συνήθους. Σε οποιαδήποτε άλλη μέρα στην αριστερή λωρίδα της Συγγρού τα αυτοκίνητα τρέχουν με 120-150 χιλιόμετρα το λιγότερο. Δεν είχε Άγιο, απλά τύχη.
Υπάρχει προσωπική ευθύνη; Ναι, και μάλιστα, σε πολλές περιπτώσεις του βίου μας, 100% προσωπική ευθύνη. Διαφορετικά, θα ζούσαμε σε έναν απολύτως ντετερμινιστικό κόσμο, που όλα καθορίζονται από την κοινωνία και οι άνθρωποι είναι απλά ενεργούμενα απρόσωπων μηχανισμών. Αυτό δεν είναι υλισμός, είναι μεσαιωνικός σκοταδισμός.
Έχω δυο φίλους που πάσχουν από Χρόνια Αποφρακτική Πνευμονοπάθεια (ΧΑΠ). Οι γιατροί τους έχουν πει να σταματήσουν το κάπνισμα (και οι δυο καπνίζουν σαν φουγάρα). Ο ένας μου λέει τα τελευταία 15 χρόνια:
- Δεν υπάρχει περίπτωση, θα το κόψω.
Δεν το έχει κάνει ποτέ. Ακόμα και όταν έφτασε λίγο πριν τον θάνατο.
Ο άλλος μου λέει:
- Το ξέρω ότι με σκοτώνει, αλλά θα πεθάνω με ένα τσιγάρο. Είναι η μοίρα μου.
Είχα ένα φίλο στη δεκαετία των 20 χρόνων μου που του άρεσε να τρέχει με τη μοτοσυκλέτα σαν παλαβός. Του έλεγα -και δεν ήμουν ο μόνος- από την τότε παρέα:
- Ρε συ, θα σκοτωθείς έτσι όπως πας.
Μου απαντούσε:
- Μπορεί. Όλοι θα πεθάνουμε. Εγώ νέος, εσύ γέρος.
Σκοτώθηκε στα 28 του χρόνια τρέχοντας με 1000 στη Συγγρού μια βραδιά.
Ο καθείς με τις επιλογές του. Έστω, τις επιλογές θανάτου. Δεν έχει κανένα νόημα να φιλοσοφήσουμε εάν αυτές είναι συνειδητές ή ασυνείδητες επιλογές. Αν δηλαδή είναι η λογική του φουκαριάρη:
- Εγώ θα είμαι η εξαίρεση στον κανόνα. Όλοι οι άλλοι θα πεθάνουν, όχι εγώ.
Ή η λογική του ήρωα:
- Θα πεθάνω, γιατί έτσι γουστάρω.
Και στις δυο περιπτώσεις, είναι επιλογές θανάτου. Ας μην το αρνηθούμε στους μακαρίτες. Άλλωστε, πράγματι, όλοι θα πεθάνουμε, είναι αναπόφευκτο. Το θέμα είναι να μην πάρεις κάποιον στο λαιμό σου. Ο τύπος σήμερα στη Συγγρού, υπάρχει περίπτωση να το κάνει (ευτυχώς, ο 28χρονός, τότε, φίλος μου πήγε μόνος του). Οι δυο φίλοι μου που αναφέρθηκαν παραπάνω, είναι μεγάλης ηλικίας, οι επιλογές τους αφορούν τους ίδιους. ΟΚ, υπάρχουν και οι άνθρωποι που τους αγαπούν και θα τους λείψουν. Αλλά αυτό δεν είναι δεσμευτικό για τους ίδιους.
