to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Δυο τακτικές της πολιτικής : Σκάκι ή «τακτική των μαζών»;

Ένα μέτωπο δημοκρατικών δυνάμεων με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ είναι μια πιθανή και επιθυμητή λύση που θα διώξει τη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της Ν.Δ.


Μπροστά στα τεράστια προβλήματα που διογκώνονται, οι πολίτες αναρωτιούνται πώς θα αλλάξει η κυβέρνηση και τι θα γίνει στη συνέχεια. Έτσι μου έρχεται στο μυαλό το σκάκι με τις προκαθορισμένες κινήσεις με βάση τους κανόνες και η «τακτική των μαζών» με τη μαζική σαρωτική κίνηση στο κέντρο της διάταξης του αντιπάλου. Στο πρώτο συμμετέχει μόνο το μυαλό του παίχτη και τα πιόνια δεν μπορούν να παρεκκλίνουν από τους κανόνες. Στο δεύτερο προέχει η ορμητικότητα και η μαζική συμμετοχή.

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στην πολιτική. Οι προοδευτικές δυνάμεις μπορούν να φθείρουν αργά και σταθερά την κυβέρνηση στηριζόμενες στα τραγικά λάθη της αλλά μπορούν και να στηριχτούν σε ρεαλιστικό πρόγραμμα σωτηρίας της χώρας και του λαού, με βάση τη διατήρηση των βασικών αγαθών (Υγεία, Παιδεία, τρόφιμα, ενέργεια) και την παραγωγικότητα, να το κάνουν σημαία και να προχωρήσουν μαζί με τον κόσμο που θα το στηρίζει.

Το πρώτο θέλει κινήσεις σκάκι. Είναι τυφλοσούρτης. Το δεύτερο είναι «κύμα» που προϋποθέτει την ενεργό υποστήριξη των λαϊκών μαζών.

Το πρώτο είναι κλασική συνταγή για όλους τους καιρούς. Το δεύτερο είναι για φουρτουνιασμένους καιρούς και χρειάζεται γερό σκαρί (μαζικό κόμμα) με μεγάλες αντοχές.

Το πρώτο θέλει μόνο στρατηγούς, το δεύτερο θέλει στρατηγούς και στρατιώτες και όλους στην πρώτη γραμμή.

Το πρώτο καλύπτει την πρώτη φάση μέχρι να πέσει η προηγούμενη κυβέρνηση. Το δεύτερο αφορά και τη φάση της σταθεροποίησης και αναδιοργάνωσης (παραγωγικότητα της χώρας). Αν ρίξεις τη συντηρητική κυβέρνηση και δεν αυξήσεις την παραγωγικότητα, έκανες μια τρύπα στο νερό και θα είναι λίγες οι μέρες σου στην εξουσία.

Τα πολιτικά στοιχήματα του σήμερα...

Ο πιο κοντινός δρόμος δεν είναι πάντα ο πιο γρήγορος. Ένα μέτωπο δημοκρατικών δυνάμεων με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ είναι μια πιθανή και επιθυμητή λύση που θα διώξει τη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της Ν.Δ.. αλλά οι λύσεις πρέπει να περιλαμβάνουν και τη βούληση του κόσμου. Η κάλπη μπορεί να είναι «γκαστρωμένη» αλλά μπορεί και να βγάλει ακροδεξιά σχήματα, πρόθυμα να συγκυβερνήσουν με τη Ν.Δ. Εξάλλου σε πολλές χώρες της Ευρώπης η τάση δεν πάει ούτε αριστερά ούτε σοσιαλδημοκρατικά.

Επιπλέον, οι κυρίαρχοι στη χώρα κύκλοι της ολιγαρχίας δεν παραδίδουν εύκολα τα όπλα. Όπως ενίσχυσαν ευκαιριακά κόμματα μιας χρήσης, όπως ταίριαξαν τη συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ, όπως στρίμωξαν τον ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσαν να διασπάσουν το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ. ή να προσπαθήσουν να το σπρώξουν δεξιότερα. Έχουν πολλούς λόγους για κάτι τέτοιο. Θα επιδιώξουν να ρυθμίσουν τα ενεργειακά προς όφελός τους. Να διαπραγματευτούν τα ελληνοτουρκικά για να φτιάξουν μικτές επιχειρήσεις και να απλωθούν σε νέες αγορές. Να εκμεταλλευτούν τις περιστάσεις, τώρα που οι κυρώσεις δίνουν μεγάλες δυνατότητες για λαθραίες συναλλαγές. Και προπαντός να κρατήσουν τον εργαζόμενο κόσμο υπό έλεγχο και να διευρύνουν τις ανισότητες.

Ο κόσμος έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια. Τη δεκαετία του ’60 στις αναπτυγμένες χώρες δεν υπήρχε κίνδυνος οικονομικής ή κοινωνικής κατάρρευσης και ο αγώνας γινόταν για τα κοινωνικά προγράμματα, την καταπίεση, τις ελευθερίες άλλων χωρών, την αποαποικιοποίηση. Τώρα ο αγώνας δίνεται για να αποφευχθεί η κατάρρευση της φύσης, της οικονομίας, για την επιβίωση, για τη διατήρηση των κοινών αγαθών.

Πριν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο κυριαρχούσε η πολυπολικότητα και οι ανταγωνισμοί που προκάλεσαν τον πόλεμο. Μετά τον πόλεμο κυριάρχησε η οικονομική κρίση που έφερε τον Β’ Π.Π. Οι εργαζόμενες μάζες έγιναν απαιτητικές αλλά τελικά ελέγχθηκαν από τον πόλεμο. Μέχρι τη δεκαετία του ’80 κυριάρχησε στον δυτικό κόσμο η κεϋνσιανή πολιτική του μέτρου και της ανάπτυξης. Μετά επικράτησε ο νεοφιλελευθερισμός, που αύξησε τις ανισότητες στο όνομα αύξησης του κέρδους χωρίς όρια και σαν πρώτη προτεραιότητα.

...και η επόμενη μέρα

Η αποτυχία των «τρίτων δρόμων» της σοσιαλδημοκρατίας και η κατάρρευση του «υπαρκτού» μείωσε τις ελπίδες για ανακατανομή εισοδήματος.

Η πιθανότητα κοινωνικής αποσύνθεσης και οικονομικής κατάρρευσης μπορεί να γίνει εκρηκτικότερη από την κατάσταση του μεσοπολέμου που κυοφόρησε σοσιαλιστικές διεκδικήσεις αλλά οι νικητές δεν ήταν ο σοσιαλισμός, προσωρινά τουλάχιστον. Ήταν ο ναζισμός, ο φασισμός και ο πόλεμος που αυτοί έφεραν.

Ο νεοφιλελευθερισμός έθρεψε φρούδες ελπίδες ότι τα μεσαία στρώματα θα πλουτίσουν. Παρά τις προειδοποιήσεις της Αριστεράς, οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρθηκαν για τις κραυγαλέες ανισότητες. Τι μας νοιάζει εμάς για τους πλούσιους; Θα γίνουμε κι εμείς πλούσιοι σαν κι αυτούς, σκέφτονταν. Τώρα, απογοήτευση! Τώρα αγωνίζονται για να πληρώσουν το ρεύμα και το φαγητό!

Ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για τα εσωκομματικά των κομμάτων. Τον νοιάζει όμως η ακρίβεια. Τον νοιάζει η Υγεία, η Παιδεία, τα νοίκια, η ανεργία. Τον νοιάζει τι θα κάνει στην πράξη κάθε κόμμα, στον βαθμό που έχει γίνεται πιστευτό. Τον νοιάζει πως θα αυξηθεί η πίτα της παραγωγικότητας.

Πες μου τι μπορείς να αλλάξεις για να σε ψηφίσω. Με ποιοόν θα συνεργαστείς θα το βρούμε μετά.

Ολο και περισσότερος κόσμος κάθε μέρα δεν θέλει μόνο αλλαγή κυβέρνησης αλλά και αλλαγή πολιτικής.

Οι πρόωρες συμμαχίες κομμάτων έχουν μεγάλο βαθμό αβεβαιότητας. Αντίστροφα, οι πρόωρες συμμαχίες με εργαζόμενους έχουν μεγάλο βαθμό βεβαιότητας.

Πέρα από τις πιθανές γέφυρες με άλλα κόμματα (αναγκαίες σε κάθε περίπτωση), χρειάζονται κύρια γέφυρες με τον κόσμο της ανάγκης και μια τακτική συμμετοχής των μαζών στις αποφάσεις, στην παραγωγή και στην αναδιανομή.

* Ο Νίκος Τόσκας είναι πρώην υπουργός και υποστράτηγος ε.α.

tags: άρθρα

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)