Τα Λεύκαρα στην Κύπρο είναι ένα χωριό σε κάποιο υψόμετρο, απ’ όπου το κατά Σεφέρη χρυσοπράσινο φύλλο αγναντεύει το πέλαγος. Κάποτε ζούσαν μαζί στα πέτρινα σπίτια του οι Έλληνες με τους Τούρκους και η θαυμάσια εκκλησία του 13ου αιώνα είναι κοντά στο τζαμί.

Πέρα από την ντόπια πέτρα, το χωριό είναι φημισμένο για τα αργυροχοεία του, αλλά και για τις θαυμάσιες δαντέλες που κεντάνε οι ντόπιες γυναίκες στα πλαίσια μιάς τεράστιας παράδοσης, που κρατάει από την αναγέννηση κι ακόμη πιο πίσω.

Αυθεντικά τεχνουργήματα, στα οποία αντικατοπτρίζεται η καλλιτεχνική δεξιοτεχνία των γυναικών του χωριού, που κουβαλάνε στους ώμους τους την παράδοση, σ’ ένα νησί που, λόγω της στρατηγικής του θέσης, τά’ χει δει όλα στο διάβα των αιώνων.

Σύμφωνα με την παράδοση, τα Λεύκαρα επισκέφθηκε ο Λεονάρντο ντα Βίντσι όταν από την νότια Κιλικία βρέθηκε στο νησί της Αφροδίτης.

Η αστραφτερή αυτή μεγαλοφυία, που δεν άφησε κάτι που να μην το ανακαλύψει ή να το εκτιμήσει καλλιτεχνικά, θαύμασε και τα πονήματα των κεντηστρών στα Λεύκαρα και πήρε ένα για να το δωρήσει στο περίφημο Duomoτου Μιλάνου, προκειμένου να καλυφθεί μ’ αυτό η Αγία Τράπεζα.

Αυτό λέει η παράδοση και ο Δήμος της πρωτεύουσας της Λομβαρδίας τίμησε τους Λευκαρίτες το 1986 με αφορμή την συμπλήρωση 500 χρόνων από την επίσκεψη του Ντα Βίντσι στην Κύπρο.

Πλάι στην παράδοση, εσύ μπορείς να βάλεις την φαντασία και, περπατώντας στα λιθόστρωτα δρομάκια των Λευκάρων, να δεις σε μία γωνιά τον μεγάλο μύστη Λεονάρντο να σταματάει και, περινούστατος, να περιεργάζεται την παληά δαντέλα.

Η ομορφιά της Τέχνης μπορεί να βρίσκεται ακόμη και στην φαντασία και τα δάχτυλα των ταπεινών γυναικών στα Λεύκαρα. Αρκεί να την ανακαλύψεις και είναι ικανή να κατευνάσει και να απαλύνει τα ατομικά και συλλογικά πάθη, σ’ ένα νησί όπως η πολύπαθη Κύπρος. Δεν είναι ανάγκη να σου το πει ο Λεονάρντο για να το καταλάβεις.

*  Ο  Γ. Βαρεμένος είναι βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας και αναπληρωτής τομεάρχης Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ.