Κίκε Πεϊνάδο: Στα όπλα! Η ιστορία της Ράγιο Βαγιεκάνο.
Η Ράγιο Βαγιεκάνο δεν είναι απλώς μια ποδοσφαιρική ομάδα. Είναι μια γειτονιά, τα χαμηλά της σπίτια και τα δρομάκια της αλλά και οι άνθρωποί της· οι άνθρωποι του μόχθου και της επιβίωσης αλλά επίσης της γιορτής και της εξέγερσης. Είναι οι ιστορίες που διηγούνται, οι μνήμες του παρελθόντος. Είναι η πολιτική, ο αντιφασισμός, η απέχθεια για την εξουσία. Είναι το γήπεδο με το φλεγόμενο πέταλο και τους Bukaneros. Είναι το καμάρι και η περηφάνια του προλεταριάτου· το κυριακάτικο αποκούμπι του.
Ο Κίκε Πεϊνάδο, Ραγίστα από κούνια, αφηγείται με γλαφυρότητα: Αν βρίσκομαι τώρα εδώ και πληκτρολογώ, αν υπάρχω, η αιτία είναι η Ράγιο Βαγιεκάνο. Πιστέψτε με, έτσι είναι, κι ας μοιάζει η ιστορία που θα σας διηγηθώ με ταινία.
Όχι, η Ράγιο Βαγιεκάνο δεν είναι απλώς μια ποδοσφαιρική ομάδα. Είναι ένας κόσμος ολόκληρος!
Ο Enrique Peinado Moro, ευρύτερα γνωστός ως Quique Peinado, γεννήθηκε στη Μαδρίτη το 1979 και είναι παρουσιαστής, ραδιοτηλεοπτικός παραγωγός, δημοσιογράφος και συγγραφέας.
Ο Peinado είναι συνεργάτης του περιοδικού Gigantes del basket από το 1999 και ήταν ο πρώτος Ισπανός που συνεργάστηκε με το αμερικανικό περιοδικό μπάσκετ SLAM.
Το 2013 εξέδωσε το βιβλίο, Futbolistas de izquierdas: Entre fútbol y polίtica (Αριστεροί ποδοσφαιριστές: Ανάμεσα στο ποδόσφαιρο και την πολιτική).
Αναταραχή
Πολιτικό παραμύθι.
Ο Μάης είναι θανατηφόρος μήνας
Υπάρχει ταξική βία, ένα νεκροτομείο για εκείνους που κατέχουν την εξουσία, το χρήμα, τους πολιτιστικούς κώδικες. Στην Αναταραχή, ένα καυστικό πολιτικό παραμύθι, η Λεσλί Καπλάν επινοεί το «ταξικό έγκλημα». Καθώς πλησιάζει ο Μάης, οι φαινομενικά ασύνδετες άγριες δολοφονίες αυξάνονται. Ένας ταχυδρομικός υπάλληλος καρφώνει ένα ψαλίδι στα πλευρά του προϊσταμένου του, μια βιβλιοθηκάριος χτυπά θανατηφόρα έναν εκπρόσωπο του Υπουργείου Εξωτερικών, μια εργαζόμενη σε αλυσίδα παραγωγής σκοτώνει έναν διερμηνέα, νομίζοντας πως είναι ο Κινέζος διευθυντής της εταιρείας της. Ξαφνικά, μια φράση διαδίδεται απ’ όλους: «Κομμένη η μαλακία!». Ανίκανη ν’ ανταποκριθεί διαφορετικά παρ’ εκτός με τη βία, η κυβέρνηση κηρύσσει κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Προφανώς, μας έρχονται στον νου τα Κίτρινα Γιλέκα, η αστυνομική βία, η αμφισβήτηση του δικαιώματος στη διαδήλωση. Βάζοντας λέξεις σε καθημερινές καταστάσεις κυριαρχίας, η Λεσλί Καπλάν υπογράφει ένα κείμενο απολαυστικά απελευθερωτικό, ένα πέρασμα στη λογοτεχνική πράξη που υποδηλώνει ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός.
S.J., L’Humanité, 2 Μαΐου 2019
Η απολαυστική Αναταραχή της Λεσλί Καπλάν
Ένα ανεξήγητο κίνημα, δολοφονίες χωρίς προμελέτη και η κραυγή: «Κομμένη η μαλακία!»… Στην Αναταραχή, ένα μικρό απολαυστικό διήγημα, η μυθιστοριογράφος Λεσλί Καπλάν αφηγείται τον μύθο των σημερινών εξεγέρσεων. Εκεί που, χωρίς να αναφερθεί ποτέ, το γέλιο μπορεί να ντυθεί με κίτρινο χρώμα.
Από το άρθρο της Sophie Dufau στον ιστότοπο Médiapart, 24 Μαΐου 2019
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά γεγονότα...
Ένας διασκεδαστικός ανατρεπτικός μύθος της Λεσλί Καπλάν
Η Αναταραχή, όπως την περιγράφει με κέφι η Λεσλί Καπλάν, δεν είναι μια μαλακία. Εννοείται πως, αν το θέλουμε, είναι. Εφόσον οι ήρωες δεν κάνουν, τρόπον τινά, τίποτε άλλο από μαλακίες με το εργαλείο της δουλειάς τους, το οποίο εκτρέπουν προς την αντίθετη κατεύθυνση από τις οδηγίες χρήσης. […] Η Αναταραχή είναι ένα παραμύθι. Πόρρω απέχει από προτροπή σε φόνο· υποψιαζόμαστε πως είναι μια έκκληση να αποτινάξουμε χαρούμενα τον ζυγό.
Claire Devarrieux, Libération, 1 Ιουνίου 2019
Η Leslie Kaplan γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1943 και ενηλικιώθηκε στο Παρίσι της δεκαετίας του 1960. Έχει σπουδάσει φιλοσοφία, ψυχολογία και ιστορία. Ποιήτρια, μυθιστοριογράφος και θεατρική συγγραφέας, το έργο της έχει μεταφραστεί σε 11 γλώσσες, έχει μεταφερθεί στο θέατρο και τον κινηματογράφο.
Σε ηλικία είκοσι ενός ετών, με την επιθυμία να αποκαταστήσει τις ανισότητες, η Καπλάν ταξίδεψε στην μόλις απελευθερωμένη Αλγερία για να διδάξει γαλλικά. Γυρίζοντας στο Παρίσι έκανε μάθημα σε εργαζόμενους που είχαν ελάχιστη ή καθόλου πρόσβαση στη γαλλική τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αμέσως μετά, ως φοιτήτρια φιλοσοφίας και ιστορίας, εντάχθηκε στη ριζοσπαστική φοιτητική ομάδα Ένωση Νέων Κομμουνιστών (Μαρξιστές-Λενινιστές) – UCJML, η οποία είχε διασπαστεί από το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Μέρος της πολιτικής αυτής της ομάδας ήταν η «εγκατάσταση» σε εργοστάσια. Οι ταραχές του Μάη ’68 τη βρίσκουν «εγκατεστημένη» σε εργοστάσιο, στο οποίο επέστρεψε το φθινόπωρο, μετά το τέλος των ταραχών, και εργάστηκε για ακόμα δύο χρόνια.
Το 1982 το πρώτο της βιβλίο L’excès-l’usine χαιρετίστηκε από τη Μαργκερίτ Ντυράς και τον Μωρίς Μπλανσό. Μέσα από μια σειρά υφολογικών καινοτομιών όπως η Λεπτομέρεια, το Άλμα, ο Σύνδεσμος και αποδίδοντας στις λέξεις όλη τη δυναμική τους –«λογοτεχνία είναι “σκέφτομαι με λέξεις”»– επιτυγχάνει τη σύνδεση του αναγνώστη με την ιστορία του και την Ιστορία, στοχεύοντας στην αποκατάσταση μιας συνείδησης του πραγματικού, όπου ως πραγματικό οφείλει να εννοηθεί η ανατροπή των συμβάσεων, κομμάτι της μαθητείας για την πραγματική ανατροπή του κόσμου.
