Είσαι καρκινοπαθής εδώ και ένα χρόνο. Είναι 4 η ώρα μετά τα μεσάνυχτα. Η γυναίκα σου ξυπνάει από την ανάσα σου. Σαν επιθανάτιος ρόγχος. Σου παίρνει την πίεση. Στο 8 και 6. Παίρνει το 166. Έρχονται -δεν θυμάται σε πόση ώρα. Σε πάνε στο Αλεξάνδρας. Χαμός από κόσμο. Παρ’ όλα αυτά, οι γιατροί αντιλαμβάνονται αμέσως την κρισιμότητα της κατάστασής σου. Σου κάνουν αμέσως όλες τις εξετάσεις, δεν έχεις παράπονο, έχεις να το λες. Έχεις υγρό στο συκώτι και τους πνεύμονες, για αυτό δεν μπορείς να ανασάνεις. Αλλά δεν υπάρχει καμιά επιλογή.

Σε πάνε στον πρώτο όροφο. Είσαι στο περίμενε. Πόση ώρα στην αναμονή μέχρι να γίνει επέμβαση; Κανείς δεν ξέρει. Δεν υπάρχει δωμάτιο. Μόνο διάδρομος και ράντζα. Πολλά ράντζα. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει διάδρομος, είναι και οι διάδρομοι γεμάτοι ασθενείς, δεν υπάρχει χώρος. Βλέπεις έναν γέροντα με τον ορό να κρέμεται από κάποιο κιβώτιο του τοίχου. Τη μονοτονία των ράντζων τη σπάνε σωροί από χαρτοκιβώτια. Σε βάζουν σε ένα ράντζο με σπασμένο το ένα του πόδι. Τρίζει. Δεν μπορείς να κουνηθείς καθόλου. Ακίνητος, καθηλωμένος. Εσύ, η γυναίκα σου, ο φόβος, η μελαγχολία. Οι ηρωικές νοσοκόμες που κάνουν ότι μπορούν γνωρίζοντας ότι δεν είναι αρκετό.

Η γυναίκα σου σε κοιτάζει απελπισμένα. Παίρνει τηλέφωνο το γιατρό σου. Της λέει να σε μεταφέρουν σε ιδιωτικό νοσοκομείο στη Γλυφάδα. Σε πάνε εκεί, σου βγάζουν το υγρό που είχε μαζευτεί στο συκώτι και τους πνεύμονες. Συνέρχεσαι [κάπως], μπορεί κάποιος να επικοινωνήσει μαζί σου τηλεφωνικά (λόγω covid κανείς δεν μπορεί να σε επισκεφτεί).

- Ρε συ Βασίλη, πώς είσαι;

- Γύρισα από τους πεθαμένους.

- Και πόσο θα σου στοιχίσει το ιδιωτικό νοσοκομείο;

- Άστα, θα πρέπει να πουλήσω το σπίτι μου. Αν εν τω μεταξύ πεθάνω, θα το πουλήσουν η γυναίκα μου και ο γιός μου.

Υστερόγραφο: Βασίλη, ξάδελφε, κουράγιο. Νίτσα, κράτα γερά.

(Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από τον Βασίλη)