Επί της αρχής αλλά και του πρακτέου, η θέση κάθε προοδευτικού πολίτη και πολιτικού απέναντι σε αυτό το μαυραγορίτικο εκβιασμό εν μέσω πολέμου, δεν μπορεί να είναι άλλη από τη συμπαράταξη με κάθε πολιτική που θα ακυρώσει κάθε δυνατότητα για άσκηση τέτοιων εκβιασμών πάνω σε πολίτες και εκλεγμένες κυβερνήσεις.
Το πραγματικό ζητούμενο σήμερα, δεν μπορεί να είναι η απελευθέρωση των αγορών από τις κοινωνίες και το κοινωνικό συμβόλαιο, όπως κάνει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, αλλά η απελευθέρωση των κοινωνιών από τις αγορές και τις μειοψηφίες για τις οποίες δουλεύουν, τις μειοψηφίες που κρύβονται πίσω από πλαστές αφηγήσεις για «το αόρατο χέρι της αγοράς». Μια χαρά ορατό είναι το ‘χέρι’ και ήρθε η ώρα να το στείλουμε στις μαύρες σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας. Σε κάθε άλλη περίπτωση, οι κοινωνίες μας θα οδηγηθούν σε διάλυση, αφού έχουν πάψει προ πολλού να υπηρετούν τις πλειοψηφίες που τις συγκροτούν. Εδώ είναι που το διακύβευμα της Ευρωπαϊκής Πράσινης Συμφωνίας γίνεται πιο χρήσιμο από ποτέ.
Οι τρεις βασικές αρχές που διέπουν την Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία είναι αυτές της μη πρόκλησης βλάβης (do no significant harm), της δικαιοσύνης και της συμπερίληψης όλων στο σύνολο της Ευρωπαϊκής επικράτειας (leave no one and no place behind). Η υπόθεση της Πράσινης Μετάβασης δεν αποτελεί ένα τεχνολογικό, ή τεχνοκρατικό εγχείρημα, αλλά μία ενότητα πολιτικών διεκδικήσεων και αιτημάτων δεκαετιών για την αλλαγή του κοινωνικού και οικονομικού μοντέλου και την εναρμόνιση τους σύμφωνα με τις αρχές και τις ανάγκες μας.
Το περιβάλλον είναι κυρίαρχο στην Πράσινη Μετάβαση, αλλά ως μέσο για την ανθρώπινη ασφάλεια και ευημερία, για την επίτευξη της κλιματικής ασφάλειας και κλιματικής δικαιοσύνης. Κανείς δεν είναι ασφαλής σε έναν κόσμο που υπερθερμαίνεται, σε έναν κόσμο με πλημμύρες, σε έναν κόσμο με φωτιές που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν (megafires), σε έναν κόσμο που γεννά πανδημίες, ενώ αυτοί που πλήττονται πρώτοι είναι τα πιο ευάλωτα στρώματα. Περαιτέρω, σε έναν κόσμο που υπερθερμαίνεται, η πρόσβαση ακόμα και σε νερό ή τροφή γίνεται πρόκληση, μετατρέποντας αυτό που όφειλε να είναι ανθρώπινο δικαίωμα σε λόγο σύγκρουσης, όπως συνέβη ήδη στη Συρία και αλλού.
Η Πράσινη Μετάβαση δεν πρέπει να υποχωρήσει εν μέσω πολέμου, αλλά να ενημερωθεί ενσωματώνοντας και εκείνες τις αλλαγές που θα κάνουν τον κόσμο μας ασφαλέστερο και δικαιότερο. Η ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία ήταν διπλό λάθος αφενός γιατί χρηματοδοτήσαμε ένα καθεστώς κι αφετέρου γιατί αυτή η χρηματοδότηση ακόμα και μετά την εισβολή στην Ουκρανία αφορούσε ορυκτά καύσιμα, δηλαδή την πρωταρχική αιτία πίσω από την κλιματική κρίση και την κλιματική επισφάλεια για τους πολίτες κάθε γωνιάς του πλανήτη.
Δεν είναι τυχαίο πως τα ορυκτά καύσιμα ελέγχονται πολύ συχνά από αυταρχικούς ηγέτες και καθεστώτα. Η συγκεντρωτική φύση της παραγωγής και ο ποσοτικός περιορισμός για να μεγιστοποιηθεί το χρηματιστηριακό κέρδος ακόμα και σε καιρό πολέμου, βρίσκεται στον αντίποδα ενός δίκαιου κόσμου, με αποκεντρωμένη παραγωγή και κατανάλωση ενέργειας μέσα από δίκτυα Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας. Στον αντίποδα ενός κόσμου που μπορεί τεχνολογικά να παράγει και να διαθέσει ενέργεια με όρους σχετικής αφθονίας, ως δημόσιο αγαθό.
Ειδικά μετά και τη Ρωσική εισβολή η Πράσινη Μετάβαση πρέπει να ενσωματώσει και να ενσωματωθεί στο αντιπολεμικό κίνημα, να αποτελέσει δύναμη Ειρήνης και Δημοκρατίας, επαναβεβαιώνοντας τη θέση της Ευρώπης στον κόσμο. Καμία υποχώρηση απέναντι στο αυτονόητο και υπαρξιακό ζήτημα της κατάργησης του μαύρου οικοσυστήματος των ορυκτών καυσίμων, καμία υποχώρηση σε ό,τι αφορά αρχές και αξίες, καμία υποχώρηση στην ασφάλεια των πολιτών με όρους κλιματικής και κοινωνικής δικαιοσύνης.
Πηγή: Εποχή
