Oι συγκρούσεις που αναπτύσσονται στο ΑΠΘ από τα τέλη Δεκεμβρίου δεν αφορούν την κατασκευή και τη λειτουργία μιας βιβλιοθήκης. Αν αυτό ήταν το ζητούμενο, η Πρυτανεία του ΑΠΘ θα είχε φροντίσει να εξασφαλίσει τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο κατασκευή της: να συζητήσει εκ των προτέρων με όλα τα μέλη τής ακαδημαϊκής κοινότητας και κυρίως με όσους είχαν ενστάσεις (π.χ. φοιτητικούς συλλόγους) και να προνοήσει για λύσεις που θα περιόριζαν τις ενστάσεις. Αυτή είναι μια πάγια διεθνώς διαδικασία για όσα τεχνικά έργα συναντούν αντιρρήσεις. Είναι βέβαιο ότι η διαδικασία αυτή δεν θα κατέληγε σε πλήρως αποδεκτές λύσεις. Θα είχε όμως εξασφαλίσει περισσότερες συναινέσεις, κρίσιμες για την απρόσκοπτη ολοκλήρωση του έργου.
Ο τρόπος υλοποίησης του σημαντικού και απαραίτητου για τη Σχολή Θετικών Επιστημών του ΑΠΘ αυτού έργου δυστυχώς δείχνει ότι η Πρυτανεία του ΑΠΘ είχε άλλες προτεραιότητες. Προτεραιότητες που αφενός συνάδουν με το ευρύτερο πολιτικό πρόταγμα αστυνομοκρατίας, απαξίωσης και συρρίκνωσης του πανεπιστημίου. Επιπλέον, προτεραιότητες που αφορούν τις πολιτικές φιλοδοξίες του πρύτανη του ΑΠΘ. Επιλέχθηκε η δημιουργία μιας εστίας έντασης ώστε να επιβληθεί υποδειγματικά ο «νόμος και η τάξη» στην περίπτωση μιας κατάληψης που εν μέρει κάλυπτε τον χώρο κατασκευής της βιβλιοθήκης.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι διμοιρίες των ΜΑΤ μπορούν να διασφαλίσουν την κατασκευή και την καθημερινή φύλαξη της νέας βιβλιοθήκης. Μόνο που ένα τέτοιο πανεπιστημιακό κτήριο δεν θα είναι ούτε λειτουργικό ούτε ασφαλές. Το όλο συγκείμενο οδηγεί σε καθημερινή αδυναμία λειτουργίας του πανεπιστημίου, ένα συνεχές σκηνικό πολέμου όπου διάφοροι αυτόκλητοι καταστρέφουν το έργο, άγνωστοι μεσήλικες επιτίθενται στο κτήριο της διοίκησης και άλλοι μεσήλικες -χωρίς ενδοιασμούς για τη δημόσια έκθεσή τους- σε κλασικό ρόλο προβοκάτορα παρέχουν το πρόσχημα της απίστευτα βάρβαρης και εντελώς αδικαιολόγητης βίας των ΜΑΤ έναντι φοιτητών. Δεν έχουν καμία σημασία ο αριθμός και οι ιδεολογικές απόψεις των διαμαρτυρόμενων μπροστά στα ΜΑΤ φοιτητών. Από το 1974 και μετά κανείς δεν διώκεται για τις απόψεις του σ’ αυτή τη χώρα. Η σύγκρουση που επέλεξε η Πρυτανεία, καθ’ υπόδειξη της κυβέρνησης, οδήγησε ακόμα και φοιτητικούς συλλόγους που στο παρελθόν δεν είχαν τις «καλύτερες των σχέσεων» με το Στέκι του Βιολογικού να διαμαρτύρονται καθημερινά ενάντια στην αστυνομοκρατία στο ΑΠΘ.
Αν η τήρηση της νομιμότητας είναι ο πραγματικός μας στόχος, αυτή εντέλει υπονομεύεται από την καταστολή. Αν κάποιος καταστρέφει δημόσια περιουσία πρέπει να συλλαμβάνεται ως άνθρωπος, πολίτης, όχι ως ζώο προς σφαγή. Όχι από αστυνομικές δυνάμεις που στην κραυγή «πονάω» απαντούν «στ’ αρχί…α μου». Η ρίψη δακρυγόνων και χειροβομβίδων κρότου-λάμψης σε ευθεία βολή μέσα σε πανεπιστημιακά κτήρια την ώρα που γίνονται μαθήματα υπερβαίνει κάθε όριο. Όποιος ανοίγει την πόρτα της ατέρμονης σύγκρουσης πρέπει να γνωρίζει ότι οι προβοκάτορες θα δουν και αυτοί την είσοδο, πρέπει να έχει προνοήσει και για τον τρόπο σφράγισης της πόρτας. Εκτός αν συνειδητά επιδιώκει να την αφήσει ανοιχτή…
* Ο Γιώργος Αγγελόπουλος είναι αναπληρωτής καθηγητής στο ΑΠΘ και πρώην γ.γ. του υπουργείου Παιδείας
