Είναι αλήθεια πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη κλήθηκε να αντιμετωπίσει πολλαπλές κρίσεις στα τρία χρόνια διακυβέρνησής της.
Είναι αλήθεια πως η Νέα Δημοκρατία παρέλαβε μία χώρα με γεμάτα ταμεία, εκτός του μνημονίου που η ίδια προκάλεσε χρεοκοπώντας τη χώρα, ενώ ανέλαβε την τύχη της χώρας σε μία στιγμή που η ΕΕ προχωρούσε μπροστά, αναπτυξιακά. Η Ελλάδα περιμένει ένα νέο πακέτο Μάρσαλ από μία διαφορετική Ευρωπαϊκή Ένωση, που ξεπέρασε πολλά από τα καταστροφικά μονεταριστικά ταμπού του παρελθόντος. Στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Πράσινης Συμφωνίας και αργότερα αντιμετώπισης της πανδημίας προχώρησε ακόμα και σε κοινό δανεισμό, αφήνοντας πίσω τις εποχές του blame-gameκαι των τοξικών πολιτικών που κύριο εκφραστή είχαν τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Είναι αλήθεια, πως παρά τον ούριο άνεμο, εν μέσω δυσκολιών, η κυβέρνηση αφήνει τις ευκαιρίες για τη χώρα να περνάνε η μία μετά την άλλη. Αντί να σχεδιάζει με ανοιχτές διαδικασίες και διαβούλευση για τα επόμενα τριάντα χρόνια, η κυβέρνηση παραμένει προσκολλημένη στο χθες. Αντί να δουλέψει με τους πολίτες, για τους πολίτες, τους κατηγορεί για κάθε αστοχία της με έωλα σχήματα περί ατομικής ευθύνης, ακόμα και προκαταβολικά, πριν την αποτυχία, όπως συνέβη στο πρώτο διάγγελμα του Πρωθυπουργού για την πανδημία, προτού καλά-καλά μάθουμε τι είναι ο covid-19.
Είναι τέλος αλήθεια πως η χώρα χρειάζεται πολιτική αλλαγή.
Οι συντηρητικές αναλύσεις της ΝΔ εντός Ελλάδος και της δεξιάς πανευρωπαϊκά, δεν είναι πρόθυμες ή ικανές να κατανοήσουν το πρόβλημα και να δώσουν πειστικές απαντήσεις. Απαιτούνται ριζοσπαστικές ρήξεις με το σήμερα, όπως διαμορφώθηκε μετά από δεκαετίες «απελευθέρωσης» της οικονομίας ερήμην των πολιτών, υπό το μανδύα μίας υπόσχεσης για την κοινωνική κινητικότητα που στην πραγματικότητα γινόταν ολοένα και πιο δύσκολη, έως αδύνατη. Οι καινούριες γενιές έχουν μία μόνο βεβαιότητα, πως για πρώτη φορά μεταπολεμικά θα είναι σε χειρότερη μοίρα από τους γονείς τους.
Η δυσπραγία των πολλών για το Μαξίμου οφείλεται σε έλλειψη αριστείας και τεμπελιάς, στη χώρα με τις περισσότερες εργαοτώρες σε όλη την Ευρώπη. Στην κριτική πως η κυβέρνηση με τις πολιτικές της κλείνει κάθε ευκαιρία για τους πολλούς, απαντούν με αξιολογικές κρίσεις για τα πρόσωπα και ποτέ για να υπερασπιστούν τις πολιτικές τους. Η απάντηση σε κάθε κριτική είναι ο διχασμός, η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε καλούς και κακούς Έλληνες αναλόγως του αν λατρεύουν τον Ηγέτη.
Ελλάδα, όμως, δεν είναι ένα κόμμα, ούτε μπορεί να απαντήσει η χώρα στις διαρκώς κλιμακούμενες κρίσεις με Θατσερισμό από το χρονοντούλαπο της ιστορίας και κανιβαλιστικές πρακτικές πάνω στο εξουθενωμένο κορμί της κοινωνίας. Ακόμα κι αν μπορούσε να συνεχίσει αυτή η πορεία, θα οδηγούσε σε αδιέξοδο ακόμα και όσους σήμερα προσωρινά ωφελούνται, αφού το επόμενο στάδιο είναι η πλήρης απώλεια εμπιστοσύνης στην πολιτική διαδικασία και η κατάρρευση της ήδη εύθραυστης κοινωνικής συνοχής. Η δεξιά αρνείται να κατανοήσει ακόμα και αυτό το αυτονόητο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όσο ήταν στην εξουσία έμαθε πολύ γρήγορα από τα λάθη απειρίας του και προχώρησε στη σταθεροποίηση της κοινωνίας, την έξοδο της οικονομίας από το μνημόνιο της ευρωπαϊκής πολιτικής αποτυχίας, όταν το 2010 επιλέχθηκε η τιμωρία αντί της αλληλεγγύης και μίας πραγματικής λύσης για τα ελαττώματα του κοινού μας νομίσματος. Παράλληλα μείωσε την ανεργία, ενίσχυσε το κοινωνικό κράτος και έτσι δημιούργησε τις συνθήκες εκείνες που απαιτούνται για να υπάρξει ασφάλεια και προοπτική στην κοινωνία. Προχώρησε στη Συμφωνία των Πρεσπών αποκόπτοντας τη Βόρεια Μακεδονία από τη Ρωσική και Τουρκική επιρροή, ενώ δημιούργησε τη Συμμαχία του Νότου προκειμένου να δυναμώσει η φωνή των χωρών της Μεσογείου απέναντι στο μονεταρισμό του Βορρά. Υπήρξε υπερφορολόγηση προκειμένου να χτιστεί το «μαξιλάρι» των 37 δισεκατομμυρίων ευρώ, αλλά δεν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ αυτός που έφερε το μνημόνιο, αλλά η κακοδιαχείριση και οι λαθροχειρίες της Νέας Δημοκρατίας.
Στις 15 Μαΐου συμμετέχουμε στη διαδικασία του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία γιατί μπορούμε καλύτερα σαν χώρα, αν δουλέψουμε όλοι μαζί, αφήνοντας πίσω την τοξικότητα που καλλιεργείται καθημερινά για να καλύψει τις αντιλαϊκές πολιτικές, την αδιαφάνεια και τις εξαρτήσεις από έναν κόσμο που έχει τελειώσει.
Η ΕΕ επιχειρεί καθημερινά να γυρίσει σελίδα με επιλογές που φέρνουν πάλι την κοινωνία στο προσκήνιο, με όρους ασφάλειας και κοινωνικής αλληλεγγύης αντί της εκδικητικότητας προς ό,τι δεν μας μοιάζει, ή όποιου χρειάζεται την αρωγή μας.
Η Πράσινη Μετάβαση είναι η επόμενη σελίδα της ανθρωπότητας, με ενίσχυση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της Δημοκρατίας, με βασική αρχή να υπάρξει μία δίκαιη μετάβαση, για όλους. Η παιδεία, η υγεία, η ενέργεια, το νερό και η στέγη είναι ανθρώπινα δικαιώματα και μπορούμε να τα διασφαλίσουμε αν αναδιατάξουμε τις προτεραιότητες μας, αν το υπάρξει η πολιτική βούληση και αν δουλέψουμε όλοι μαζί.
Η συμμετοχή στη διαδικασία του ΣΥΡΙΖΑ την Κυριακή 15 Μαΐου, δεν είναι μόνο μία ψήφος στον Αλέξη Τσίπρα, αλλά ψήφος σε μία νέα αρχή. Ψήφος εμπιστοσύνης στις δυνατότητες της χώρας να φύγει από τη μιζέρια και την κατήφεια, να σχεδιάσει με ανοιχτές πόρτες και αφτιά, για ένα μέλλον που δεν θα θεωρείται αναγκαίο κακό η ανισότητα, η ακραία φτώχεια, η εξάρτηση από το πετρέλαιο, η χρηματοδότηση καθεστώτων και αυταρχικών ηγετών γιατί το επιβάλλει ο οικονομικός «ορθολογισμός» και η παγκοσμιοποίηση, η απώλεια του δημόσιου χαρακτήρα στην υγεία και την παιδεία, η απώλεια των δικαιωμάτων στην εργασία και την κοινωνία, η δολοφονική πατριαρχία και η ανεξέλεγκτη ματσίλα που φυγαδεύεται με νόμους όπως αυτός για την συνεπιμέλεια.
Απέναντι στην ακριβοπληρωμένη με δημόσιο χρήμα δολοφονία χαρακτήρα της Αριστεράς, στις 15 Μαΐου συμμετέχουμε, γιατί μπορούμε καλύτερα. Το οφείλουμε στις επόμενες γενιές.
* Ο Πέτρος Κόκκαλης είναι ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία
