Το κείμενο που ακολουθεί έχει μερικές πολύ περίεργες στροφές, από το μικρόκοσμο των ημεδαπών social media στη διεθνή σκακιέρα και τούμπαλιν. Επίσης είναι λίγο σκόρπιο. Προειδοποίησα ήδη από την πρώτη γραμμή, οπότε πάμε παρακάτω.
Αυτές τις ημέρες η πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ ετοιμάζεται να εξαπολύσει μία ακόμη εκστρατεία “ειρηνευτικού” βομβαρδισμού. Αυτή τη φορά με τον πρώτο μαύρο πρόεδρο και μάλιστα νομπελίστα στο τιμόνι των ΗΠΑ και εναντίον της Συρίας, μίας όχι ακριβώς τριτοκλασάτης μπανανίας και όχι με τόσο απλοϊκά προσχήματα (και συνθήκες) όπως για παράδειγμα με τον πόλεμο του κόλπου το 1990. Προσωπικά δεν γνωρίζω παρά ελάχιστα το τι συμβαίνει ακριβώς στη Συρία. Σίγουρα πρόκειται για εμφύλιο. Σίγουρα υπάρχει απολυταρχικό καθεστώς. Σίγουρα ανάμεσα στους “αντάρτες” περιλαμβάνονται κάτι καλόπαιδα της Αλ Κάιντα, που δεν τα θέλεις ούτε σε διπλανό πλανήτη. Και επίσης σίγουρα, και ως συνήθως, τη νύφη την πληρώνουν εκατοντάδες χιλιάδες άμαχοι μεταξύ των οποίων και πολλά παιδιά. Ως εκεί.
Με τις λίγες γνώσεις μου, θεωρώ ότι είναι επιβεβλημένη μία παρέμβαση από τη διεθνή κοινότητα, αλλά σε καμία μα καμία περίπτωση μία μονομερής κίνηση από πλευράς του ΝΑΤΟ. Δεν είναι μόνο η παρελθούσα εμπειρία με τις “επιτυχίες’ της Συμμαχίας. Είναι και τα στενά γεωστρατηγικά συμφέροντα της χώρας που προφανέστατα δεν εξυπηρετούνται από μία τέτοια επέμβαση. Ειδικά αν μπει τελικά το Ιράν στο παιχνίδι. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μου.
Από τη γεωπολιτική σκακιέρα λοιπόν, κι έναν επικείμενο πολύπλευρο πόλεμο, έρχομαι στα καθ’ ημάς. Ενώ λοιπόν ακόμη κι ο Μπαράκ Ομπάμα είναι προβληματισμένος για το κατά πόσο θα πρέπει να εμπλακεί σε ένα νέο μέτωπο στη Μέση Ανατολή και να βρεθεί δίπλα στην Αλ Κάιντα (σ.σ. πουτάνα ιστορία, πού να είσαι άραγε τώρα και να γελάς πάλι με την πάρτη μας), στην ημέτερη μπανανία τα πράγματα είναι απλά. Το γνωστό σούργελο που κυβερνάει τη χώρα τον τελευταίο χρόνο εμφανίζεται νατοϊκότερο του ΝΑΤΟ, έτοιμο να κατεβάσει κάλτσες, καλτσοδέτες και βρακιά, για μία ακόμη φορά στη Συμμαχία. Μόνο που τώρα εμφανίζεται το εξής παράδοξο. Η εξωφυλαρούχα του ΝΑΤΟ, Ελλάδα, αναλαμβάνει πρωτοβουλίες για τον “ειρηνευτικό” βομβαρδισμό. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οφθαλμοφανώς ψυχοπαθής πρόεδρος ενός πλήρως απαξιωμένου -σε βαθμό τρελού του χωριού- ΠΑΣΟΚ, ψάχνει με μανία τους τελευταίους μήνες να βρει τρόπο να ξανανέβει στην επιφάνεια της πολιτικής σκηνής. Θέλει με κάθε μέσο να ξαναγίνει αρχηγός. Να επηρεάζει την πορεία του τόπου αποφασιστικά. Να τον παίζουν τα κανάλια βρε αδερφέ. Έτσι λοιπόν, μέσα σε αυτή την υστερική κρίση μεγαλοπρέπειας, πριν ακόμη καλά καλά αποφασίσουν οι ΗΠΑ για μία ενδεχόμενη μονομερή επιχείρηση (χωρίς την εντολή του ΟΗΕ), πετάγεται ο Βαγγέλης να βγάλει απόφαση για το μεσανατολικό. Από χθες ήδη, το “σοσιαλιστικό κίνημα” της χώρας προθερμαίνει τα F16 που θα βομβαρδίσουν τη Συρία, για να τιμωρήσουν το καθεστώς Άσαντ που ρίχνει χημικά στους πολίτες του. Ποια Μοσάντ; Ποια CIA; Ποιος Λευκός Οίκος; Ποιο Στέιτ Ντιπάρτμεντ; Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ του Γιουνανιστάν.
Στροφή τώρα στο σοσιαλμιντιακό μικρόκοσμο. Τα λιγοστά στελέχη που έχουν απομείνει στο ΠΑΣΟΚ, κάτι παραπαίδια της ΠΑΣΠ και κάτι σημιτικές μικροπροσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών, είναι αναγκασμένα να πηγαίνουν με τα νερά του ευτραφούς ηγεμόνα. Του γνωστού μας Βαγγέλη του Μεγαλοπρεπούς. Όχι ακριβώς το ευκολότερο πράγμα του κόσμου, καθώς καλούνται κάθε τρεις και λίγο να εκλογικεύσουν την ψυχοπαθολογία του Βαγγέλη και να την πουλήσουν επικοινωνιακά με τη μορφή πολιτικού αφηγήματος. Παρεμπιπτόντως, πολύ θα ήθελα να δω πώς θα αξιολογήσει την θέση του ΠΑΣΟΚ, η αρχιγκρούπι του Βαγγέλη, και Συριακής καταγωγής, Αφροδίτη Αλ Σάλεχ. Άναμεσα στις προσωπικότητες αυτές λοιπόν που επιχειρούν να πλασάρουν ως πολιτική ευφυΐα τη βερμπαλιστική υστερία Βενιζέλου, ο τομεάρχης πολιτισμού του ΠΑΣΟΚ, Θανάσης Χειμωνάς, ανέβασε το παρακάτω σχόλιο στον τοίχο της σελίδας του στο Facebook.
"Η επικείμενη εισβολή στην Συρία θα κριθεί εκ του αποτελέσματος. Όλα τα άλλα είναι π@@@@ες (sic) μπλε."
Από πού να το πιάσεις τώρα αυτό και πού να το αφήσεις; Από το βαθύτατο συλλογισμό ότι κάτσε να δούμε πόσα πτώματα θα προσθέσουμε στη λίστα για να αποφασίσουμε αν βομβαρδίσαμε καλώς; Από την αστική ευγένεια των παπακίων (@) αντί της λέξης πούτσα; Από την έκδηλη προστυχιά, μπροστά σε έναν εμφύλιο και τις καραβιές προσφύγων που ήδη βρίσκονται στη χώρα μας, για να καταλήξουν στα στρατόπεδα του Δένδια; Από το γεγονός ότι ο Θανάσης Χειμωνάς δηλώνει (και είναι) επικεφαλής το τομέα πολιτισμού (!) του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος (μην με ψέγετε για το “Σοσιαλιστικό Κίνημα”, μόνοι τους συνεχίζουν να αποκαλούνται έτσι);
Το πανηγύρι όμως γύρω από το τόσο σοβαρό ζήτημα της Συρίας και τους τόσο φαιδρούς ΠΑΣΟΚάνθρωπους δεν σταματά εκεί. Με την κοινοποίηση του status Χειμωνά στον δικό μου τοίχο, συνοδευόμενο από το σχόλιο: “Aπευθείας από τον τομέα πολιτισμού του ΠΑΣΟΚ. Κερασάκι, τα @@ στη λέξη πούτσες. Μία εσάνς πολιτικού πολιτισμού και αστικού ήθους, να καλύπτει τη δυσωδία των επικείμενων διαμελισμένων πτωμάτων από τους νατοϊκούς “ειρηνευτικούς” βομβαρδισμούς στη Συρία”, o τομεάνθρωπος πολιτισμού του ΠΑΣΟΚ αρχίζει να δίνει ρέστα στο δικό του μαγαζί. Αφού κατέληξε αμέσως στο συμπέρασμα ότι “τον παίρνω” μαζί με όλους όσοι τον κάνουν share, φεύγει κολλητά ο χαρακτηρισμός Γαλαξαρχίδης, μαζί με γκρίνια ότι τον παρεξήγησα, γιατί άλλο εννοούσε. Παρεμπιπτόντως, κάτι μου θυμίζει αυτό. Α, ναι. Είναι η πρόσφατη επιδημία που έχει χτυπήσει εκείνους τους διανοούμενους της χώρας που βγάζουν ό,τι σκατόψυχο έκρυβαν μέσα τους τα τελευταία χρόνια. Η περίφημη ασθένεια “σόρι παρεξήγησις” που όταν χτυπάει σε κάνει να μην μπορείς να βάλεις τη μία λέξη πίσω από την άλλη και -παρότι διανοούμενος- να μην μπορείς να γράψεις ούτε μισή αράδα που να βγάζει νόημα. Για μία ακόμη φορά, ένα πολύ σοβαρό ζήτημα, γίνεται ατραξιόν στο σοσιαλμιντιακό τσίρκο κάποιου πολιτικού της χώρας. Ενδεχομένως δε, παρόμοια σκηνικά να έχουν ήδη εμφανιστεί σε διάφορες άλλες σελίδες και “τοίχους” βουλευτών και στελεχών. Αντίστοιχης φαιδρότητας, αντίστοιχης χυδαιότητας και αντίστοιχης ελαφρότητας.
Αρκετά όμως με τις περιαυτολογίες και τον μικρόκοσμό μας στα κοινωνικά δίκτυα. Πάμε πάλι πίσω στο ΠΑΣΟΚ. Αυτοί λοιπόν οι ΠΑΣΟΚάνθρωποι, μπροστά στο ενδεχόμενο να χάσουν την εξουσία, τα οφίτσια, τα βραβεία που έδινε ο ένας στον άλλον, τις κρατικές επιτροπές, ακόμη και τις τζάμπα οινοποσίες, παίζουν σαν τα παιδάκια με ζητήματα που έχουν να κάνουν με την εξωτερική πολιτική της χώρας, πολέμους, καραβάνια προσφύγων και ανθρώπινες ψυχές. Πολλές ανθρώπινες ψυχές. Όχι μόνο τα 10 εκατομμύρια που προσπαθούν να ζήσουν σε αυτή τη χώρα, αλλά και ό,τι επηρεάζει αυτός ο δυστοπικός δυτικός πολιτισμός τις τελευταίες δεκαετίες. Έτσι, μεταξύ “τομπαίρνεις” και χτυπημάτων των χεριών στο τραπέζι, μεταξύ “σοβαρά καλέ;” και “δώστε μου το VIP τζετ να πεταχτώ στη Σκιάθο”, σμιλεύονται οι πολιτικές που καθορίζουν το μέλλον.
Το πήγα πολύ μακριά λέτε, από ένα φεϊσμπουκικό καβγαδάκι με έναν γραφικό; Ίσως. Αλλά για ρίξτε μία ματιά στα υπόλοιπα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που κυβερνάνε σήμερα. Και μετά σε εκείνα της ΝΔ, των Φαήλων, των Βορίδηδων και των Αδώνηδων. Μήπως τελικά αυτά τα γραφικά καβγαδάκια βοηθούν να κατανοήσουμε τη συνολική εικόνα της κατάντιας τους και της κατάντιας μας; Μήπως αναλογιστούμε κάποια στιγμή πόσο επικίνδυνοι είναι; Μήπως καταλάβουμε ότι δεν είναι πολύ γελοίοι, γιατί είναι πολύ τραγικοί;
Ζaphod
