to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Απόγνωση και ελπίδα

Μέσα σε λίγους μήνες η πανδημία των 18 μηνών και ο πόλεμος των δύο μηνών, μέχρι τώρα, άλλαξαν τα πράγματα


Ηκατεδάφιση της ελπίδας των εργαζόμενων πήρε κοντά σαράντα χρόνια. Αρχικά, στήθηκε το ιδεολογικό υπόβαθρο με τα θατσερικά "δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα και οι οικογένειές τους” και μετά άρχισε να μεθοδεύεται το σπάσιμο της ραχοκοκαλιάς των εργαζόμενων. Συνδικαλιστικά δικαιώματα, πάγωμα μισθών και συντάξεων στις αναπτυγμένες χώρες, ιδιωτικοποιήσεις στην Υγεία, στο ασφαλιστικό, στην πΠαιδεία. Επιδοτήσεις και δάνεια στην οικονομική ολιγαρχία, πλασάροντας το παραμύθι ότι η ανάπτυξη που θα προκύψει θα δώσει καρπούς στους από κάτω (trickle-down effect). Παγκοσμιοποίηση των αγορών και της παραγωγής. "Εξαγωγή" προτύπων της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας με την υστεροβουλία της δημιουργίας αγορών, η οποία κατέληξε σε τραγωδίες, πολέμους και άνοδο των πιο συντηρητικών και φανατικών στοιχείων (τζιχαντιστές, ταλιμπάν).

Και φτάνουμε τώρα, μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, τις κυρώσεις και τη διατάραξη του παγκόσμιου εμπορίου και των μεταφορών, να συζητάμε αν είναι βιώσιμη η παγκοσμιοποίηση και με ποιο τρόπο. Αν η λύση είναι η επιστροφή σε τοπικές οικονομίες ή η ακόμη μεγαλύτερη επέκταση της παγκοσμιοποίησης μέσω της τηλεργασίας σε διακρατικό και παγκόσμιο επίπεδο.

Όλα άλλαξαν

Μέσα σε λίγους μήνες η πανδημία των 18 μηνών και ο πόλεμος των δύο μηνών, μέχρι τώρα, άλλαξαν τα πράγματα, τους σχεδιασμούς, τις μεταφορές, το εμπόριο, τον τρόπο εργασίας, έφεραν τους κινδύνους κοντά στην Ευρώπη. Όταν όλες οι εκτιμήσεις πρόβλεπαν άνοδο της ανάπτυξης και κανένα γεωπολιτικό κίνδυνο κοντά στην Ευρώπη.

Βλέπουμε την επισιτιστική κρίση να χτυπά την πόρτα μας. Τους εξοπλισμούς να τρέχουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, τα κοινωνικά προγράμματα να κινδυνεύουν με ακύρωση. Στον περίγυρο και ειδικά στη Μ. Ανατολή ο κόσμος να μην έχει καύσιμα για τις ηλεκτρογεννήτριες και λεφτά για το ψωμί. Στις αναπτυγμένες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της δικής μας, η μεσαία τάξη να μην μπορεί να πληρώσει τις μεγάλες αυξήσεις στο ρεύμα, στο φυσικό αέριο, στα καύσιμα και να δυσκολεύεται στα βασικά τρόφιμα. Οι τοπικοί πόλεμοι να αυξάνονται στην Αφρική. Η κοινωνική δυσαρέσκεια να πηγαίνει “έρπουσα". Κανείς πλέον δεν υπολογίζει τα περιβαλλοντικά προβλήματα μπροστά στα αντίστοιχα της καθημερινότητας. Ο λιγνίτης είναι η άμεση λύση, εκεί που υποκριτικά ή πραγματικά τον καταριόντουσαν για βλάβη στο περιβάλλον. Ήρθαν τα πάνω κάτω.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, με μια ύφεση που είχε φανεί αρκετά πριν τον πόλεμο, με στασιμοπληθωρισμό που είχε να φανεί από τη δεκαετία του ’70, η κυβέρνηση προχωράει αμέριμνη, σταθερή στην πολιτική τής μη διατάραξης των συμμαχικών της μεγάλων συμφερόντων.

Την ίδια ώρα που ο αντιπρόεδρος της γερμανικής κυβέρνησης ανακοινώνει ένα φιλόδοξο πρόγραμμα ώστε μέχρι το 2035 η Γερμανία να έχει απαλλαγεί από τα ορυκτά καύσιμα στη βάση των εκμεταλλεύσεων των ΑΕΠ από τους δήμους, εδώ ιδιωτικοποιείται όλο και μεγαλύτερο μέρος της ενέργειας προς όφελος μεγάλων εταιρειών. Δηλαδή, εκεί κινούνται αποκεντρωτικά και εδώ συγκεντρωτικά.

Δεν αγγίζουμε την ΚΑΠ

Την ώρα που υπάρχει σοβαρό πρόβλημα τροφοδοσίας με άλευρα και υπάρχει ανάγκη σε τρόφιμα, η κυβέρνηση δεν τολμά να θίξει την αναθεώρηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής ώστε να καταργηθούν οι δεσμεύσεις που επιβλήθηκαν από τη Γερμανία και να έχει φτηνά προϊόντα από τρίτες χώρες.

Και δεν τολμά η κυβέρνηση, σε μια χώρα χωρίς παραγωγικότητα, να απαιτήσει τα βασικά. Αυτά που απαίτησαν οι κυβερνήσεις της Ιβηρικής για τις τιμές του φυσικού αερίου. Δεν τολμά να μειώσει τον ΕΦΚ για τα καύσιμα και τον ΦΠΑ για τα βασικά τρόφιμα. Κάτι που έκαναν πολλές συντηρητικές κυβερνήσεις στην Ευρώπη. Δεν τολμά για να μη σκοντάψει στα μικροσυμφέροντα που δημιούργησε με την ολιγαρχία και τις ιδεοληψίες της.

Μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι;

Είναι η ώρα των αλλαγών σε βασικούς τομείς, χωρίς δισταγμούς. Επιστροφή στο Δημόσιο της ΔΕΗ, διατήρηση του δημόσιου τομέα Υγείας, Παιδείας. Καμία ιδιωτικοποίηση του νερού. Επικέντρωση στην αγροτική παραγωγή βασικών τροφίμων, χωρίς δεσμεύσεις. Μια τέτοια πολιτική από τον ΣΥΡΙΖΑ θα δώσει ελπίδα και θα μειώσει την απόγνωση των πολιτών.

Τις αλλαγές τις κάνουν οι άνθρωποι που βρίσκονται σε απόγνωση αλλά διατηρούν και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Υπάρχει όμως περίπτωση να βουλιάξει κι άλλο ο κόσμος στην απόγνωση και να επιδιώξει λύσεις ακραίες, να αναζητήσει "σωτήρες" ή να πιστέψει σε τέρατα και σημεία. Γι’ αυτό, το όραμα που θα δώσουμε δεν μπορεί να περιμένει. Χθες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά. Και για τον κόσμο της εργασίας και για εμάς. Μπορούμε να είμαστε απαισιόδοξοι και να περιμένουμε το χειρότερο ή να είμαστε αισιόδοξοι και να αλλάξουμε τα πράγματα, με την τόλμη που απαιτούν οι καιροί.

* Ο Νίκος Τόσκας είναι πρώην υπουργός και υποστράτηγος ε.α.

tags: άρθρα

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)